16/1/B/2009

POSTANOWIENIE

z dnia 22 listopada 2006 r.

Sygn. akt Ts 150/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Katarzyny Burzyńskiej w sprawie zgodności:

1) art. 100 ust. 2 zd. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206, ze zm.);

2) art. 118 w związku z art. 47 ust. 2 ustawy o prokuraturze w związku z art. 50 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.), w zakresie w jakim zwolnionemu asesorowi prokuratorskiemu nie przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na stanowisko asesora

z art. 24, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 60 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej Katarzyny Burzyńskiej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 13 czerwca 2006 r., zakwestionowano zgodność art. 100 ust. 2 zd. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 206, ze zm.) oraz art. 118 w związku z art. 47 ust. 2 ustawy o prokuraturze w związku z art. 50 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.), w zakresie w jakim zwolnionemu asesorowi prokuratorskiemu nie przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na stanowisko asesora z art. 24, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 60 Konstytucji.

Na podstawie kwestionowanych przepisów Sąd Najwyższy wyrokiem z 15 lutego 2006 r. (sygn. akt II PK 301/05) oddalił skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy we Wrocławiu z 17 czerwca 2005 r. (sygn. akt VII Pa 642/04).

Zdaniem pełnomocnika skarżącej, kwestionowany przepis, stanowiący oparcie rozstrzygnięć zapadłych w sprawie narusza powołane powyżej konstytucyjne wolności i prawa skarżącej.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna jest dopuszczalna po wyczerpaniu przez skarżącego przysługujących mu w ramach drogi prawnej środków ochrony jego praw lub wolności konstytucyjnych.

Z uwagi na zmianę charakteru skargi kasacyjnej, wnoszonej na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego do Sądu Najwyższego, dokonanej nowelizacją ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), uległ również zmianie sposób rozumienia wymogu wyczerpania drogi prawnej w postępowaniu cywilnym. Według obecnie ukształtowanego stanu prawnego, skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem odwoławczym od prawomocnych orzeczeń sądu II instancji i jako taki, nie mieści się w zakresie pojęcia wyczerpania drogi prawnej. Oznacza to, że postępowanie cywilne nie jest już postępowaniem trójinstancyjnym, zaś dla wyczerpania drogi prawnej wystarczające jest wniesienie apelacji (zażalenia). Dokonane zmiany skróciły drogę do wystąpienia ze skargą konstytucyjną, powodując brak konieczności uprzedniego wystąpienia ze skargą kasacyjną w celu spełnienia wymogu wyczerpania drogi prawnej.

Mając na uwadze przepis przejściowy zawarty w art. 3 ustawy nowelizującej, w myśl którego sprawy wszczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, toczą się od tego dnia według przepisów tej ustawy, z tym że do złożenia i rozpoznania kasacji od orzeczenia wydanego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, a także do odmowy przyjęcia jej do rozpoznania, stosuje się przepisy dotychczasowe, należy zauważyć, że w niniejszej sprawie orzeczenie od którego wniesiono kasację, zostało wydane 17 czerwca 2005 r., a zatem po wejściu w życie przepisów zmieniających charakter skargi kasacyjnej.

Zważywszy, iż konstrukcja ta weszła w życie od 6 lutego 2005 r., zaś skarga kasacyjna, którą skarżąca uznaje za ostateczne rozstrzygnięcie, została wniesiona po wejściu w życie tych przepisów należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie ostatecznym rozstrzygnięciem jest wyrok sądu okręgowego, co pociąga za sobą konieczność stwierdzenia, iż trzymiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej upłynął jeszcze przed rozpoznaniem przed Sąd Najwyższy skargi kasacyjnej. Abstrahując od przedmiotowych różnic zarzutów konstruowanych w trybie skargi konstytucyjnej i skargi kasacyjnej, jak również i skutków wydawanych orzeczeń, w obecnie ukształtowanym stanie prawnym, postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym może stanowić zatem alternatywę w stosunku do przysługującej każdemu na mocy art. 45 ust. 1 Konstytucji sądowej ochrony konstytucyjnych praw lub wolności. Skarżący - w zależności od tego, czy jego zarzuty dotyczą wadliwości indywidualnych rozstrzygnięć zapadłych w jego sprawie, czy też wadliwości treści normatywnych stanowiących oparcie dla wydawanych rozstrzygnięć - może obecnie dokonać wyboru pomiędzy rodzajem postępowania, w którym dochodzić będzie ochrony swoich wolności lub praw. Z uwagi na powyższe, wystąpienie ze skargą kasacyjną nie ma wpływu na bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Należy więc stwierdzić, iż w niniejszej sprawie doszło do przekroczenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, który ukończył swój bieg po upływie trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącej wyroku sądu II instancji.

Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.