57/1/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 3 listopada 2006 r.

Sygn. akt Ts 145/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Kazimierza Łopaty o zbadanie zgodności:

art. 407 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 407 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 64 Konstytucji. Zdaniem skarżącego naruszenie jego prawa do własności polega na tym, że trzymiesięczny termin do złożenia skargi o wznowienie postępowania jest zbyt krótki dla osoby mieszkającej za granicą. W efekcie prowadzi to do niemożności wszczęcia postępowania przez skarżącego.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Sąd Rejonowy w Nowym Targu postanowieniem z 19 grudnia 2005 r. (sygn. akt I Ns 1490/04) odrzucił złożoną przez skarżącego skargę o wznowienie postępowania. Sąd nie dał wiary skarżącemu, jakoby o toczącym się postępowaniu w sprawie o sygn. akt I Ns 715/84 dowiedział się on dopiero w 2004 r. Zdaniem Sądu Rejonowego z aktami tej ostatniej sprawy pełnomocnik skarżącego zapoznał się w 2002 r. Wobec powyższego Sąd Rejonowy stwierdził przekroczenie terminu, o którym mowa w art. 407 § 1 k.p.c. Zażalenie na powyższe postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z 15 lutego 2006 r. (sygn. akt III Cz 120/06).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Warunkiem dopuszczalności skargi konstytucyjnej jest uprawdopodobnienie zarzutu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw oraz wskazanie sposobu ich naruszenia. Należy podkreślić, że nie chodzi o wskazanie naruszenia o charakterze generalnym, lecz o naruszenie konstytucyjnych praw samego skarżącego. Skarga konstytucyjna ma bowiem charakter indywidualny, a czynienie jej podstawą generalnych zarzutów przekształcałoby ją w actio popularis.

Skarżący zarzuca, że trzymiesięczny termin do złożenia skargi o wznowienie postępowania przewidziany w art. 407 § 1 k.p.c. jest zbyt krótki dla osoby przebywającej za granicą. Rozważanie tak skonstruowanego zarzutu w niniejszej sprawie jest jednak niedopuszczalne. Jak wynika z ustaleń poczynionych przez sąd, skarżący o przyczynach uzasadniających ewentualne wznowienie postępowania dowiedział się w 2002 r., a nie jak sam twierdzi w roku 2004 r.

Żaden przepis Konstytucji, w tym przepisy wyrażające prawo do sądu i ochronę własności, nie gwarantuje możliwości składania skargi o wznowienie postępowania w tak długim czasie. Dlatego też zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia jego konstytucyjnych praw należy uznać za oczywiście bezzasadne.

Mając powyższe na względzie, należy odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.