48/1/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 4 października 2006 r.

Sygn. akt Ts 108/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Elżbiety Zglejc w sprawie zgodności:

art. 398⁹ § 2 ustawy z 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2, art. 10 ust. 1, art. 47, art. 51 ust. 4, art. 61, art. 63, art. 178 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 2 maja 2006 r. zarzucono, że art. 398⁹ § 2 ustawy z 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 10 ust. 1, art. 47, art. 51 ust. 4, art. 61, art. 63, art. 178 ust. 1 Konstytucji. Skarżąca zarzuciła m.in., że zaskarżony przepis umożliwia Sądowi Najwyższemu odmowę przyjęcia kasacji do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym w sposób arbitralny, upoważnia go to tym samym do sprawowana władzy sądowniczej w formie autorytarnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest dopuszczalna, o ile skarżąca uprawdopodobni naruszenie swych konstytucyjnych wolności i praw, co wynika z art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wymóg ten w niniejszej sprawie nie został spełniony. Skarżąca wskazuje wzorce konstytucyjne, które nie wyrażają publicznych praw podmiotowych: art. 10 ust. 1 i art. 178 ust. 1 Konstytucji. Co do pozostałych wzorców należy stwierdzić, że skarżąca nie wskazała wynikających z nich uprawnień lub sposobu ich naruszenia. W związku z art. 2 Konstytucji skarżąca wskazuje na naruszenie idei społeczeństwa obywatelskiego i zasady suwerenności narodu. Zasady te nie wyrażają praw podmiotowych. Również wskazując naruszenie zasady demokratycznego państwa skarżąca nie określa, jakie konstytucyjne prawo podmiotowe wynikające z art. 2 zostało naruszone. Uzasadnienie naruszenia art. 61 Konstytucji sprowadza się do jednego zdania wskazującego na brak poinformowania obywatela o podstawie orzeczenia Sądu Najwyższego. Skarżąca nie rozważa jednak, czy regulacja wyrażona w art. 398⁹ § 2 k.p.c. mieści się w zakresie ograniczeń wskazanych w art. 31 ust. 3 Konstytucji. Podobnie skonstruowane są zarzuty dotyczące naruszenia art. 47, art. 51 ust. 4 i art. 63 Konstytucji. Ogólnikowo sformułowane zarzuty nie uprawdopodabniają naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej oraz nie spełniają wymogu z art. 32 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak na wstępie.

2