78/2/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 3 października 2006 r.

Sygn. akt Ts 122/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Piotra Jankiewicza w sprawie zgodności:

art. 8 ust. 2, art. 12 i art. 14 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) z art. 45 i art. 176 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 27 lipca 2005 r. zarzucono, że art. 8 ust. 2, art. 12 i art. 14 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) jest niezgodny z art. 45 i art. 176 Konstytucji.

Zdaniem skarżącego zaskarżone przepisy ustawy uniemożliwiają mu złożenie środka zaskarżenia. Art. 8 ust. 2 nie reguluje w żaden sposób prawa strony do złożenia środka zaskarżenia, art. 12 reguluje wyłącznie kwestie oddalenia przez sąd przełożony skargi nieuzasadnionej, nie stwarza stronie możliwości wniesienia jakiegokolwiek środka zaskarżenia, a przewidziana w art. 14 ustawy możliwość ponownego wystąpienia ze skargą nie realizuje prawa do dwuinstancyjnego postępowania sądowego.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Postanowieniem z 24 marca 2005 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił skargę skarżącego na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Pismem z 11 kwietnia 2005 r. wydanym na zarządzenie sędziego skarżący został poinformowany, że postanowienie Sądu Okręgowego jest orzeczeniem prawomocnym i nie przysługuje od niego środek odwoławczy. W związku z powyższym pismo skarżącego zatytułowane „Wniosek o uchylenie orzeczenia zapadłego 24 marca 2005 r. wraz z uzasadnieniem” pozostawiono w aktach bez nadania biegu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie przez sąd lub organ administracji publicznej ostatecznego orzeczenia o podmiotowych wolnościach lub prawach konstytucyjnych skarżącego, którego podstawę normatywną stanowi regulacja prawna zakwestionowana w skardze. Orzeczenie, o którym mówi art. 79 ust. 1 Konstytucji, stanowić ma w istocie bezpośrednie źródło naruszenia tych praw, niejako skonkretyzowanie i zindywidualizowanie owego naruszenia. Można wręcz stwierdzić, że wydanie orzeczenia w ogóle uzasadnia możliwość skorzystania z instytucji skargi konstytucyjnej. Skarżący wskazuje, że orzeczeniem w powyższym rozumieniu jest postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie z 24 marca 2005 r. Orzeczenie to nie rozstrzyga jednak kwestii dopuszczalności wniesienia środka zaskarżenia na oddalenie skargi w przedmiocie przewlekłości postępowania sądowego. Sąd oparł swe rozstrzygnięcie jedynie na art. 12 ust. 1, nie wskazując jako podstawy rozstrzygnięcia pozostałych zaskarżonych przepisów. Dokonując wykładni powyższego przepisu Sąd Okręgowy nie wyinterpretował z niego zakazu złożenia środka odwoławczego, gdyż kwestia ta w ogóle nie była przedmiotem rozstrzygnięcia. Z powyższego wynika, że postanowienie Sądu Okręgowego z 24 marca 2005 r. nie stanowi orzeczenia w przedmiocie dopuszczalności środka zaskarżenia, tym samym nie może ono być ostatecznym orzeczeniem w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji o prawie skarżącego do zaskarżania orzeczeń sądowych.

Orzeczeniem takim nie może być również pismo z 11 kwietnia 2005 r., które skarżący otrzymał z Sądu Okręgowego w Szczecinie. Przez pojęcie „orzeczenie” Trybunał Konstytucyjny konsekwentnie rozumie tylko taki akt organu władzy publicznej (sądu lub organu administracji publicznej), który w jakiś sposób „rozstrzyga o prawach lub wolnościach konstytucyjnych wnioskodawcy”. Orzeczenie takie ma „w sposób władczy” określać „sytuację prawną skarżącego”. Chodzi o orzeczenie, które jest „rozstrzygnięciem kształtującym w sposób bezpośredni lub pośredni sytuację prawną skarżącego w zakresie przysługujących mu praw lub wolności zagwarantowanych w Konstytucji” (por. postanowienie z 13 października 1998 r., sygn. Ts 117/98, OTK ZU nr 3(25)/1999, poz. 43). Orzeczenie o którym mówi art. 79 ust. 1 Konstytucji, musi odnosić się do sytuacji prawnej, a nie faktycznej skarżącego, sytuację tę w jakiś sposób kształtować (modyfikować), kształtowanie sytuacji prawnej może następować w sposób bezpośredni lub pośredni, modyfikacja sytuacji prawnej skarżącego powinna prowadzić do jej pogorszenia.

Ze względu na brak ostatecznego orzeczenia, w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji w przedmiocie braku możliwości zaskarżenia postanowienia Sądu Okręgowego w Szczecinie z 24 marca 2005 r., należy uznać że skarga konstytucyjna jest niedopuszczalna.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.