262/6B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 29 listopada 2005 r.

Sygn. akt Ts 104/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski - przewodniczący

Wiesław Johann - sprawozdawca

Jerzy Stępień,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 września 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ireny Panochy,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 1 lipca 2005 r., pełnomocnik skarżącej - Ireny Panochy zakwestionował zgodność z Konstytucją art. 68 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.; dalej - u.g.n.). Zaskarżonemu przepisowi skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji, polegającą na zbyt ogólnym wyrażeniu przez ustawodawcę normy upoważniającej Radę Gminy do wprowadzenia bonifikat stosowanych przy wykupie przez najemców nieruchomości gminnych stanowiących lokale mieszkalne. Zdaniem skarżącej, ujęcie ustawowe nie zapobiega uwzględnianiu przez organy samorządowe dodatkowych - nieprzewidzianych w tym przepisie - kryteriów decydujących o udzielaniu bonifikat.

Postanowieniem z 6 września 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu stwierdził, że przedmiotem skargi uczyniła skarżąca unormowanie nie wykazujące kwalifikacji, o której mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem Trybunału, przepis art. 68 ust. 1 pkt 7 u.g.n. nie był bowiem podstawą prawną wskazanych w skardze orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego. Unormowanie to służyło jedynie jako wzorzec kontroli przepisów zawartych uchwale Rady Gminy w Strzyżowie, które skarżąca zakwestionowała w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym.

Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego wniósł pełnomocnik skarżącej. Zakwestionował stanowisko Trybunału odmawiające zaskarżonemu przepisowi u.g.n. waloru podstawy prawnej wydanych w sprawie orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zdaniem skarżącej art. 68 ust. 1 pkt 7 i ust. 2 stanowił „negatywną podstawę” tych orzeczeń w tym sensie, że umożliwił zamieszczenie w treści przepisów uchwały kryteriów pozaustawowych, prowadzących do nierówności obywateli wobec prawa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Argumentacja zażalenia stanowi powtórzenie stanowiska skarżącej zaprezentowanego już w treści samej skargi konstytucyjnej. Brak w niej natomiast odniesienia się do podstawowej przesłanki, jaka determinowała negatywne dla skarżącej orzeczenie Trybunału. Stanowi ją konieczność wyraźnego rozróżnienia sytuacji, w której kwestionowany w skardze przepis stanowi merytoryczną podstawę ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, od przypadku, gdy przepis ten jest jedynie elementem kontroli prawa, realizowanej przez sąd administracyjny w odrębnym trybie postępowania. Należy jeszcze raz podkreślić, że jedynym dopuszczalnym przedmiotem skargi konstytucyjnej mogą być unormowania, na podstawie których sąd lub organ administracji publicznej dokonał konkretyzacji sytuacji prawnej skarżącego, w efekcie której doszło do naruszenia jego konstytucyjnych praw lub wolności. Wyrazem tej konkretyzacji staje się orzeczenie, które po uzyskaniu niezbędnego waloru ostateczności aktualizuje legitymację skarżącego do wystąpienia w danej sprawie ze skargą konstytucyjną. Obowiązkiem skarżącego jest dołączenie takiego orzeczenia do wnoszonej skargi konstytucyjnej, celem umożliwienia Trybunałowi weryfikacji, iż kwestionowany przepis w istocie rzeczy znalazł zastosowanie w indywidualnej sprawie skarżącego. Jak to już podkreślano w zaskarżonym postanowieniu, niewykazanie powyższej zależności powoduje, iż ewentualna kontrola zaskarżonego przepisu przybrałaby - niedozwoloną w konstrukcji polskiej skargi konstytucyjnej - postać kontroli abstrakcyjnej.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, w niniejszym przypadku zakwestionowany art. 68 ust. 1 pkt 7 u.g.n. nie może być uznany za podstawę prawną dołączonych do skargi orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego. Korzystając z możliwości, jaką daje art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, skarżąca wszczęła kontrolę legalności postanowień uchwały Rady Gminy w Strzyżowie. Przedmiotem rozstrzygnięcia sądu nie była więc kwestia zastosowania zaskarżonego przepisu u.g.n. wobec skarżącej. Przepis ten odgrywał w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym jedynie rolę układu odniesienia, względem którego oceniana była legalność postanowień uchwały, podjętej na jego podstawie. Dokonujący kontroli uchwały Rady Gminy w Strzyżowie Naczelny Sąd Administracyjny nie oparł jednak swojego orzeczenia na art. 68 ust. 1 pkt 7 u.g.n., w takim sensie i znaczeniu, jakie konieczne jest dla dopuszczalności potraktowania go za przedmiot wnoszonej skargi konstytucyjnej. W tym kontekście trudno też przyjąć, że zakwestionowany przez skarżącą przepis u.g.n. stanowił jakąś (bliżej niewyjaśnioną w zażaleniu) „negatywną podstawę” wydanego orzeczenia.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

2