255/6B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 7 września 2005 r.

Sygn. akt Ts 79/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Mazurkiewicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marii Olechnowskiej w sprawie zgodności:

art. 393 i art. 393⁸ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 45 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 18 maja 2005 r. zarzucono, że art. 393 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 24 i art. 1 pkt 27 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554) jest niezgodny z art. 45 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji. Ponadto zarzucono, ze art. 393⁸ § 1 i 2 cytowanej wyżej ustawy jest niezgodny z art. 45 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji. W skardze sformułowano też zarzut niezgodności zaskarżonych przepisów z Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Zdaniem skarżącej naruszenie jej praw wynika z tego, że kasacja mogła nie być przyjęta, pomimo jej nierozpoznania oraz przez wydanie postanowienia przez jednego sędziego Sądu Najwyższego na posiedzeniu niejawnym.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Kwestionowane przez skarżącą przepisy były już przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Badając instytucję tzw. przedsądu w postępowaniu cywilnym w sprawie o sygn. SK 26/02 (wyrok z 31 marca 2005 r., OTK ZU nr 3/A/2005, poz. 29), Trybunał Konstytucyjny sformułował pogląd, iż zarzuty dotyczące standardu rzetelności procedury sądowej są zasadne w szczególności w odniesieniu do sposobu uzasadniania postanowień Sądu Najwyższego o odmowie przyjęcia kasacji do rozpoznania. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny przyjął, że zarzuty te odnoszą się zasadniczo do praktyki stosowania prawa, która się ukształtowała, nie zaś do samej treści przepisów, które normują instytucję przedsądu. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przeprowadzenie skutecznej kontroli konstytucyjności, zainicjowanej skargą konstytucyjną, jest możliwe tylko wówczas, gdy zarzucana niekonstytucyjność dotyczy przepisu prawa, a nie praktyki jego stosowania. W odniesieniu do przedsądu w postępowaniu cywilnym - jak ustalono w toku postępowania w sprawie o sygn. SK 26/02 - praktyka poszczególnych izb Sądu Najwyższego i konkretnych składów orzekających nie była jednolita. Te same przepisy, objęte zaskarżeniem m.in. w niniejszej sprawie, stały się podstawą prawną dla rozbieżnej praktyki orzeczniczej Sądu Najwyższego. Ocena tej praktyki leży poza zakresem właściwości Trybunału Konstytucyjnego.

Trybunał Konstytucyjny nie podziela również wątpliwości skarżącej, co do zarzutu niekonstytucyjności badania kasacji w składzie jednego sędziego i na posiedzeniu niejawnym. Konstytucja nie gwarantuje bowiem zasady działania sądu wyłącznie w składzie kolegialnym. Szczególny charakter kasacji, jako środka zaskarżenia uzasadnia natomiast jej wstępne badanie na posiedzeniu niejawnym. W tym punkcie skarga jest oczywiście bezzasadna (por. postanowienie TK z 19 lipca 2005 r., SK 22/04, OTK ZU nr 7/A/2005, poz. 86).

Na marginesie należy stwierdzić, że ze względu na treść art. 79 ust. 1 Konstytucji przepisy Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności nie mogą stanowić wzorca kontroli dokonywanej w trybie skargi konstytucyjnej.

Mając powyższe na względzie, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.