171/4B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 12 lipca 2005 r.

Sygn. akt Ts 10/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann - przewodniczący

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - sprawozdawca

Jerzy Ciemniewski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 maja 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Stanisława Motyckiego,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 19 stycznia 2005 r., uzupełnionej pismem procesowym z 17 lutego 2005 r., wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) z art. 2 i art. 78 zd. 1 Konstytucji.

Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że art. 127 § 3 k.p.a. jest niezgodny z art. 2 Konstytucji, stanowiącym zasadę demokratycznego państwa prawnego, oraz art. 78 zd. 1 Konstytucji, przyznającym prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji, w zakresie, w jakim narusza prawo strony do zaskarżania decyzji administracyjnych oraz prawo do wniesienia skutecznego środka odwoławczego. Ponadto w piśmie procesowym z 17 lutego 2005 r., skarżący wskazał, że brzmienie zaskarżonego przepisu uniemożliwia złożenie odwołania od postanowienia, które byłoby rozpatrzone przez organ wyższej instancji. Istniejące rozwiązanie czyni prawo skarżącego iluzorycznym, gdyż rozpatrzenie sprawy przez ten sam organ nie jest kontrolą instancyjną, jedynie rozpoznanie sprawy przez organ wyższego stopnia daje gwarancję należytej kontroli decyzji.

Postanowieniem z 6 maja 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W szczególności wskazał, że zgodnie z wskazanym jako przedmiot zaskarżenia przepisem art. 127 § 3 k.p.a., od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy; do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy jest szczególnym środkiem w systemie środków odwoławczych, niewątpliwie jest jednak środkiem zaskarżenia, o czym decyduje m.in. skutek, jaki powoduje wniesienie wniosku, a więc konieczność ponownego rozpoznania tej samej sprawy, a także przewidziane wprost w przepisie art. 127 § 3 in fine k.p.a. odpowiednie stosowanie przepisów dotyczących odwołania. O charakterze wniosku przekonuje jednoznacznie także treść przepisów art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zgodnie z którymi skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, a przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie czy właśnie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Tymczasem skarżący, uchybiając tym przepisom, wniósł bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego środek oznaczony jako „zażalenie” z pominięciem wskazanego w art. 127 § 3 k.p.a. wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, a wskazany przepis art. 127 § 3 k.p.a. uczynił przedmiotem zaskarżenia w niniejszej skardze. Trybunał podkreślił, że podnoszenie zastrzeżeń co do charakteru przepisu oraz jego zgodności z przepisami Konstytucji nie zwalnia skarżącego z obowiązku wyczerpania wszystkich przysługujących mu środków odwoławczych, nawet jeśli oznacza to sięgnięcie po środek, z którym skarżący wiąże naruszenie swych praw. Wyczerpanie drogi prawnej jest bowiem warunkiem koniecznym, choć niewystarczającym, dla uznania dopuszczalności skargi konstytucyjnej. Wobec niedopełnienia w tym zakresie wymogów wynikających jednoznacznie z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji, powstała przeszkoda uniemożliwiająca nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącego, wskazując, że skarżący nie zgadza się z zaskarżonym rozstrzygnięciem, albowiem w jego przekonaniu wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, o którym mowa w art. 127 § 3 k.p.a., nie jest środkiem zaskarżenia sensu stricto i nie mieści się w granicach administracyjnego toku instancji, który należy wyczerpać.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.

Zarzuty sformułowane w zażaleniu stanowią w istocie powtórzenie stanowiska skarżącego, dotyczącego charakteru wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, zawartego w skardze konstytucyjnej. Poza ogólnym wskazaniem odmiennej oceny charakteru tego środka prawnego skarżący nie przedstawił jednak żadnego uzasadnienia przyjętego stanowiska. Nie odniósł się też do argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Trybunału Konstytucyjnego, ani nie przedstawił nowych argumentów przemawiających za zasadnością podnoszonej przez niego tezy. Podtrzymanie zarzutów skargi konstytucyjnej bez ich uzasadnienia oraz bez odniesienia się do ustaleń dokonanych przez Trybunał Konstytucyjny nie podważa stanowiska zajętego w zaskarżonym postanowieniu. Pozwala to na podtrzymanie słusznego stanowiska Trybunału zajętego w zaskarżonym postanowieniu i odwołanie się do przytoczonej w nim argumentacji, bez potrzeby szczegółowego uzasadnienia w tym zakresie.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

2