40/1B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 5 października 2004 r.

Sygn. akt Ts 140/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marleny Radomskiej oraz Bartłomieja Radomskiego „Blaupunkt” s.c. w sprawie zgodności:

art. 392¹ § 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

1) odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej,

2) pozostawić bez rozpoznania wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej, nadanej 2 sierpnia 2004 r., Marleny Radomskiej oraz Bartłomieja Radomskiego „Blaupunkt” spółka cywilna zarzucono niezgodność art. 392¹ § 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji. Niekonstytucyjność kwestionowanych przepisów polega, zdaniem skarżących, na pozbawieniu ich prawa wniesienia kasacji, co uniemożliwia im „poddanie kontroli kasacyjnej zaskakującej koncepcji prawnej, stanowiącej podstawę wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 24 czerwca 2003 r.”. W piśmie procesowym z 23 sierpnia 2004 r. skarżący wnieśli o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej.

Jako ostateczne orzeczenie o przysługujących im prawach i wolnościach konstytucyjnych skarżący wskazali postanowienie Sądu Najwyższego z 10 lutego 2004 r. (sygn. IV CZ 8/04), w którym sąd oddalił zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego z 14 listopada 2003 r. (sygn. akt I Aca 1669/02), stwierdzające, że kasacja od wyroku Sądu Apelacyjnego z 24 czerwca 2003 r. podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna. Postanowienie to zostało doręczone pełnomocnikowi skarżących 26 kwietnia 2004 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Art. 79 ust. 1 Konstytucji przyznaje każdemu, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, prawo do wniesienia skargi konstytucyjnej do Trybunału Konstytucyjnego, w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego na podstawie, którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach. Jednocześnie stwierdza, że zasady jej wniesienia określa ustawa.

Z treści art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) wynika, iż warunkiem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest jej złożenie w ustawowym, trzymiesięcznym terminie. Termin ten ma charakter zawity i jego przekroczenie powoduje, iż rozpoznanie skargi staje się niedopuszczalne. W kontekście art. 79 ust. 1 Konstytucji bieg terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, zaczyna się od daty doręczenia skarżącemu tego prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, które przesądziło o ostateczności orzeczenia lub decyzji naruszającej, zdaniem skarżącego, jego prawa lub wolności konstytucyjne.

Skarga konstytucyjna została złożona do Trybunału 2 sierpnia 2004 r., a postanowienie Sądu Najwyższego z 10 lutego 2004 r. zostało doręczone pełnomocnikowi skarżących 26 kwietnia 2004 r., należy zatem stwierdzić, że nastąpiło przekroczenie wyżej wymienionego terminu.

Wniosek pełnomocnika skarżących o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej nie mógł być rozpoznany przez Trybunał, gdyż skarga konstytucyjna nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w toku instancji, a termin do jej wniesienia jest terminem zawitym i nie podlega przywróceniu. Z tego też powodu nie mają, w przypadku skargi konstytucyjnej, zastosowania przepisy kodeksu postępowania cywilnego o możliwości przywrócenia terminu procesowego, w szczególności art. 168 § 1 k.p.c. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia z: 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 2/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 21; 15 lipca 1998 r., sygn. Ts 79/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 82; 22 lutego 1999 r., sygn. Ts 141/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 33).

Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, jednocześnie pozostawiając bez rozpoznania wniosek pełnomocnika o przywrócenie terminu do jej wniesienia.