311

POSTANOWIENIE

z dnia 14 września 2004 r.

Sygn. akt Ts 73/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana Wiktorowicza,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Jana Wiktorowicza wniesiono o stwierdzenie, iż wyroki Sądu Okręgowego w Toruniu z 11 września 2002 r. (sygn. akt I C 786/02), Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 4 kwietnia 2003 r. (sygn. akt I Ca 1521/02) oraz postanowienie Sądu Najwyższego z 28 listopada 2003 r. (sygn. akt IV CZ 142/03) naruszają przepisy kodeksu cywilnego oraz przepisy Konstytucji. Podnosząc powyższe zarzuty, pełnomocnik skarżącego wniósł „o wydanie orzeczenia stwierdzającego, że sporządzenie umowy zbycia gospodarstwa rolnego przez jednego spadkobiercę, który nie ma zdolności do czynności prawnych, jest nieważne z mocy samego prawa”.

Z dalszej części skargi, jak również dołączonego do niej następnie pisma procesowego wynika, iż skarżący domaga się merytorycznej weryfikacji całego postępowania w sprawie dotyczącej umowy sprzedaży gospodarstwa rolnego bez wiedzy i zgody współwłaścicieli. Zdaniem skarżącego, w toku przedmiotowego procesu sądy dopuściły się naruszenia przepisów kodeksu cywilnego, kodeksu postępowania cywilnego i Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 czerwca 2004 r., skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności do dokładnego określenia przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, któremu zarzuca niezgodność z Konstytucją oraz wskazania zagwarantowanych w Konstytucji praw lub wolności skarżącego naruszonych przez ostateczne orzeczenie wydane na podstawie kwestionowanego przepisu, jak też dokładne wskazanie sposobu tego naruszenia.

W piśmie procesowym z 8 lipca 2004 r. skarżący, w ogóle nie odnosząc się do treści zarządzenia sędziego, po raz kolejny powtórzył zarzuty zawarte w skardze.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie zarzut niezgodności przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją.

Wskazanie przedmiotu zaskarżenia jest, zgodnie z treścią art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, warunkiem rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej. Polega ono na dokładnym określeniu przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego oraz wskazaniu sposobu, w jaki przepis ten narusza konstytucyjne prawa skarżącego. Pomimo wyraźnego wezwania do wskazania przedmiotu skargi przewidzianego w art. 79 ust. 1 Konstytucji, w skardze konstytucyjnej Jana Wiktorowicza nie sformułowano wszakże zarzutu niezgodności ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją. Skarżący podniósł jedynie zarzuty naruszenia Konstytucji przez orzeczenia sądowe. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres właściwości Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 i art. 188 Konstytucji.

Biorąc powyższe pod uwagę, należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

2