13/1B/2005

POSTANOWIENIE

z dnia 13 lipca 2004 r.

Sygn. akt Ts 206/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Adam Jamróz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marii i Ryszarda Gołębiewskich w sprawie zgodności:

art. 393³ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 77 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej 10 grudnia 2003 r. skarżący zarzucili niezgodność z Konstytucją art. 393³ kodeksu postępowania cywilnego. Na podstawie tego przepisu Sąd Najwyższy postanowieniem z 11 września 2003 r. (sygn. akt IV CK 197/03) odrzucił kasację skarżących. Skarżący podnoszą, iż zaskarżony przepis jest niezgodny z art. 77 Konstytucji, gdyż zamyka im drogę do dochodzenia ich praw. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 20 stycznia 2004 r. skarżący zostali wezwani do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej przez wskazanie, w jaki sposób zaskarżony przepis ustawy naruszył ich konstytucyjne prawa, oraz wskazanie, na czym polega jego niezgodność ze wskazanymi w skardze przepisami Konstytucji. Pismem z 4 lutego 2004 r. skarżący poinformowali Trybunał Konstytucyjny o chorobie pełnomocnika, który sporządził skargę, a 10 lutego 2004 r. wystąpili do sądu o wyznaczenie pełnomocnika z urzędu. Postanowieniem z 19 lutego 2004 r. Sąd Rejonowy oddalił wniosek skarżących, a postanowienie to zostało im doręczone 23 lutego 2004 r. Skarżący złożyli zażalenie na powyższe postanowienie oraz za pośrednictwem pełnomocnika, który sporządził skargę konstytucyjną, pismem z 8 marca 2004 r. złożyli do Trybunału Konstytucyjnego pismo procesowe mające uzupełniać braki skargi konstytucyjnej. W piśmie tym wskazali, że art. 393¹⁸ i art. 379 pkt 1 i 5 k.p.c. narusza art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji przez uniemożliwienie im skorzystania z drogi sądowej celem dochodzenia roszczenia o wynagrodzenie szkody. Ponadto skarżący zarzucili naruszenie art. 21 ust. 1 Konstytucji przez art. 172 kodeksu cywilnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna poza wymogami pisma procesowego powinna wskazywać sposób naruszenia konstytucyjnych praw skarżących przez zaskarżony przepis ustawy. W niniejszej sprawie wymóg ten nie został spełniony. Skarżący wskazują, iż art. 393³ k.p.c. zamknie im możliwość sądowej ochrony praw. Z treści skargi konstytucyjnej wynika, iż sprawa skarżących była rozpatrywana w dwuinstancyjnym postępowaniu sądowym, nie może więc być mowy o zamknięciu drogi do sądu. Zaskarżony przepis nie reguluje w ogóle problemu dostępu do sądu, lecz odnosi się do wymogów, jakie powinna spełniać skarga kasacyjna rozpatrywana przez Sąd Najwyższy. Z tego też powodu skarżący zostali wezwani do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej. Skarżący nie wykonali jednak zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego, powtarzając w piśmie procesowym z 8 marca 2004 r. sformułowany wcześniej zarzut zamknięcia drogi sądowej. Co więcej, w piśmie tym skarżący zarzut ten skierowali nie przeciwko art. 393³ k.p.c., lecz przeciwko art. 393¹⁸ i 379 pkt 1 i 5 k.p.c., których nie uczynili wcześniej przedmiotem skargi konstytucyjnej.

Zarządzenie o uzupełnieniu braków skargi konstytucyjnej zostało skarżącym doręczone 26 stycznia 2004 r., tak więc termin do uzupełnienia braków upłynął 2 lutego 2004 r. Tymczasem skarżący dopiero 4 lutego wystąpili z pismem do Trybunału Konstytucyjnego, informując o chorobie pełnomocnika, a 10 lutego 2004 r. wystąpili do sądu o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Ostatecznie pismo procesowe będące odpowiedzią na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego zostało złożone 8 marca 2004 r., a więc po upływie siedmiodniowego terminu do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżących nie wniósł równocześnie o przywróceniu terminu do uzupełnienia braków skargi. Z powyższego wynika, iż skarżący nie wykonali zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego, a pismo procesowe w tej sprawie wnieśli po upływie, wskazanego w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym, terminu. Dlatego też, na podstawie art. 36 ust. 3 w zw. z art. 47 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.

2