316

POSTANOWIENIE

z dnia 6 lipca 2004 r.

Sygn. akt Ts 84/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Niemcewicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wacława Kanczura w sprawie zgodności:

art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321) z art. 2, art. 21, art. 32 oraz art. 64 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Wacława Kanczura z 8 kwietnia 2004 r. zarzucono, iż art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321) jest niezgodny z art. 2, art. 21, art. 32 oraz art. 64 Konstytucji.

Skarżący zarzucił, iż zakwestionowana regulacja prawna, prowadzi do naruszenia konstytucyjnego prawa do ochrony własności (art. 64 oraz art. 21 ust. 1 Konstytucji) poprzez wykluczenie możliwości sądowej waloryzacji lokat bankowych. Zdaniem skarżącego powierzenie bankowi pieniędzy, w przypadku istotnego spadku siły nabywczej powierzonych pieniędzy, może doprowadzić do utraty wartości zgromadzonego składu, bowiem zakwestionowana regulacja, w sposób naruszający zasadę równości (art. 32 Konstytucji) i zasadę państwa prawnego (art. 2), wyklucza w takim przypadku ochronę, jaką zapewnia art. 358¹ § 3 k.c., w postaci dopuszczalności powództwa o sądową waloryzację owej lokaty bankowej. Skarżący zarzucił, iż takie uregulowanie sprzeczne jest zasadą równej ochrony prawa własności, ogranicza bowiem tę ochronę w stosunku do klientów banków.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem z 22 września 2003 r. (sygn. akt I C 598/03) Sąd Rejonowy w Częstochowie oddalił powództwo skarżącego przeciwko bankowi o zapłatę kwoty stanowiącej równowartość waloryzacji lokaty bankowe. Następnie wyrokiem z 30 grudnia 2003 r. (sygn. akt VI Ca 834/03) Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił apelację skarżącego od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie z 22 września 2003 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) warunkiem dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest skorzystanie przez skarżącego z przysługującej mu drogi prawnej. Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej skarżący zrezygnował z wnoszenia kasacji do Sądu Najwyższego od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z 22 września 2003 r., jakkolwiek zgodnie z obowiązującymi przepisami Kodeksu postępowania cywilnego kasacja taka, z uwagi na wartość przedmiotu zaskarżenia, przysługiwała skarżącemu jako środek odwoławczy od orzeczenia sądu drugiej instancji. Twierdzenie skarżącego, jakoby w jego sprawie nie było podstaw do wnoszenia kasacji i nie miała ona szans na uwzględnienie, nie zmienia faktu, iż skarżący nie wykorzystał przysługującej mu drogi prawnej. Skarga konstytucyjna ma charakter akcesoryjnego środka ochrony praw i wolności o charakterze konstytucyjnym. Nie może więc w żadnym przypadku zastępować tych środków, które przysługują skarżącemu w zwykłym toku instancji. Sąd Najwyższy rozpoznając kasację skarżącego mógł bowiem odnieść się do zarzutów naruszenia jego praw konstytucyjnych przez orzeczenia sądów niższej instancji i ocenić, czy zastosowana przez te sądy interpretacja przepisów ustawy była prawidłowa, w szczególności zaś czy uwzględniała dyrektywę wykładni prawa w zgodzie z zasadami konstytucyjnymi.

Rezygnując z takiej możliwości skarżący wykluczył jednocześnie możliwość merytorycznego rozpoznania jego skargi konstytucyjnej z uwagi na niespełnienie jednej z przesłanek określonych w cytowanym już przepisie ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy należało orzec, jak w sentencji.

2