205

POSTANOWIENIE

z dnia 30 marca 2004 r.

Sygn. akt Ts 11/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marka Jarockiego w sprawie zgodności:

1) art. 16 oraz art. 30 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 24, poz. 110 ze zm.);

2) art. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie określenia wysokości wpisów w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 154, poz. 753) z art. 77 ust. 2 oraz art. 176 ust. 1 w zw. z art. 45 ust. 1 oraz art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 23 stycznia 2004 r. pełnomocnik skarżącego zarzucił art. 16 oraz art. 30 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) oraz art. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie określenia wysokości wpisów w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 154, poz. 753) sprzeczność z art. 77 ust. 2 oraz art. 176 ust. 1 w zw. z art. 45 ust. 1 oraz art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Postanowieniem z 30 grudnia 2002 r. (sygn. akt I Acz 2613/02) Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił zażalenie wniesione od postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 4 listopada 2002 r. (sygn. akt XV GC 525/02), odmawiającego zwolnienie skarżącego od kosztów sądowych. 5 lutego 2003 r. wezwano skarżącego do uiszczenia wpisu, którego nie był on w stanie uiścić. W tej sytuacji Sąd Okręgowy w Warszawie na podstawie art. 130 ust. 1 i 2 k.p.c., w związku z art. 16 ust. 1 ustawy z 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych 7 marca 2003 r. wydał zarządzenie (sygn. akt GC 525/02) o zwrocie pozwu wraz z załącznikami. Zażalenie wniesione na to zarządzenie zostało odrzucone przez Sąd Okręgowy w Warszawie postanowieniem z 12 grudnia 2003 r. (sygn. akt XV GC 525/02), po uprzednim wezwaniu skarżącego do uiszczenia wpisu od wniesionego zażalenia i negatywnym rozpatrzeniu złożonego przezeń wniosku o zwolnienie od jego opłacenia.

Działanie sądów zamykające drogę do dwuinstancyjnego rozpoznania sprawy przez sąd stanowi, w ocenie skarżącego, faktyczne pozbawienie przysługującego mu prawa określonego w art. 45 Konstytucji RP w zw. z art. 176 ust. 1 Konstytucji, naruszając wprost dyspozycje art. 77 ust. 2 Konstytucji RP.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 12 lutego 2004 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia w terminie 7 dni braków skargi konstytucyjnej m.in. poprzez wskazanie, z którym z przytoczonych w skardze rozstrzygnięć wiąże on naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych oraz wykazanie, w jakim zakresie zaskarżone przepisy stanowiły podstawę normatywną tego rozstrzygnięcia.

W ustawowym terminie 7 dni pełnomocnik skarżącego nie usunął wskazanych braków skargi konstytucyjnej. Należy nadto stwierdzić, iż do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło, mimo skutecznego doręczenia pełnomocnikowi skarżącego 16 lutego 2004 r. zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 12 lutego 2004 r., żadne pismo pełnomocnika. Nadesłane przez samego skarżącego pismo procesowe nie może zostać potraktowane jako usuwające wskazane zarządzeniem braki skargi konstytucyjnej, ze względu na fakt, iż pismo takie stanowiąc uzupełnienie i doprecyzowanie skargi konstytucyjnej, winno być, podobnie jak skarga, sporządzone przez podmiot określony w art. 48 ust. 1 ustawy o TK, tj. przez adwokata lub radcę prawnego.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, iż w wyznaczonym terminie nie zostały usunięte braki formalne skargi konstytucyjnej o sygn. Ts 11/04 i z tego względu na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę należało orzec, jak w sentencji.

2