151

POSTANOWIENIE

z dnia 18 marca 2004 r.

Sygn. akt Ts 210/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marka Jarockiego w sprawie zgodności:

art. 56 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) z art. 2 oraz 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 22 grudnia 2003 r. pełnomocnik skarżącego zarzucił art. 56 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) sprzeczność z art. 2 oraz art. 217 Konstytucji. Na podstawie zakwestionowanego przepisu Prezydent miasta Tychy określił zaległość podatkową skarżącego decyzjami z 27 marca 2002 r. (DKP II 3114-3-2-2002, DKP II 3114-3-1-2002). Rozpoznając wniesione na powyższe decyzje zażalenie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach decyzjami z 2 sierpnia 2002 r. (nr SKO/F/557/02, nr SKO/F/556/02) utrzymało w mocy rozstrzygnięcia organu I instancji. Wniesione na powyższe decyzje skargi zostały oddalone wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 października 2003 r. (sygn. akt I SA 2020/02, sygn. akt I SA/Ka 2019/02).

Zgodnie z brzmieniem zakwestionowanego przepisu, stawka odsetek za zwłokę wynosi 200% podstawowej stopy oprocentowania kredytu lombardowego ustalonej przez Prezesa NBP. Pomimo to organy orzekające w sprawie oparły się na stopie oprocentowania uchwalonej przez Radę Polityki Pieniężnej, stwierdzając, iż zezwala na to wykładnia celowościowa. Taka interpretacja przepisu jest, w ocenie skarżącego, niedopuszczalna w demokratycznym państwie prawa, a stan prawny dopuszczający do takiej niejasności należy uznać za naruszający zasadę prawidłowej legislacji (art. 2 Konstytucji) oraz podważający zaufanie obywatela do państwa i stanowionego przezeń prawa, a także naruszający gwarantowany konstytucyjnie tryb regulowania kwestii podatkowych.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 2 lutego 2004 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia w terminie 7 dni braków skargi konstytucyjnej poprzez m.in. wskazanie naruszonych praw lub wolności konstytucyjnych oraz określenie sposobu tego naruszenia.

W ustawowym terminie 7 dni pełnomocnik skarżącego nie usunął wskazanych braków skargi konstytucyjnej. Należy nadto stwierdzić, iż do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło, mimo skutecznego doręczenia pełnomocnikowi skarżącego 9 lutego 2004 r. zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 2 lutego 2004 r., żadne pismo pełnomocnika. Nadesłane przez samego skarżącego pismo procesowe nie może zostać potraktowane jako usuwające wskazane zarządzeniem braki skargi konstytucyjnej, ze względu na fakt, iż pismo takie stanowiąc uzupełnienie i doprecyzowanie skargi konstytucyjnej, winno być, podobnie jak skarga, sporządzone przez podmiot określony w art. 48 ust. 1 ustawy o TK, tj. przez adwokata lub radcę prawnego.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, iż w wyznaczonym terminie nie zostały usunięte braki formalne skargi konstytucyjnej o sygn. Ts 210/03 i z tego względu na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, iż nawet uznanie pisma nadesłanego przez skarżącego za uzupełnienie braków skargi konstytucyjnej, nie uzasadnia przekazania skargi do merytorycznego rozpoznania. W piśmie tym skarżący ponownie wskazał na naruszenie przez zaskarżony przepis podstawowych zasad państwa prawnego (art. 2 Konstytucji), zakazu przenoszenia uprawnień pomiędzy organami Państwa (art. 92 ust. 2) oraz obowiązku jasnego i jednoznacznego nakładania obciążeń podatkowych wyłącznie w drodze ustawy (art. 217). Przytoczone przepisy Konstytucji nie statuują ani wolności, ani prawa konstytucyjnego o charakterze podmiotowym, a tylko naruszenie takich praw legitymuje do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę należało orzec jak w sentencji.

2