Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2004-01-06 - Ts 81/03
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 81/03
Tytuł:Postanowienie z dnia 2004-01-06
Publikacja w Z.U.Z.U. 2004 / 2B / 127

127

POSTANOWIENIE

z dnia 6 stycznia 2004 r.

Sygn. akt Ts 81/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Badawczo-Rozwojowej Spółdzielni Pracy Mikroprocesorowych Systemów Automatyki „Mikronika” w sprawie zgodności:

§ 4 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 czerwca 2002 r. w sprawie regulaminu postępowania przy rozpatrywaniu odwołań w sprawach o udzielanie zamówień publicznych (Dz. U. Nr 85, poz. 772) z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 12 maja 2003 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżącej zakwestionował zgodność z Konstytucją RP przepisu § 4 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 14 czerwca 2002 r. w sprawie regulaminu postępowania przy rozpatrywaniu odwołań w sprawach o udzielanie zamówień publicznych (dalej: rozporządzenie). Zgodnie z treścią tego przepisu „Zespół arbitrów odrzuca odwołanie na posiedzeniu, jeżeli stwierdzi, że protest lub odwołanie zostały wniesione przez osobę nieuprawnioną”. Istoty niezgodności kwestionowanego przepisu z unormowaniami konstytucyjnymi upatruje skarżąca w braku nałożenia przez prawodawcę na zespół arbitrów obowiązku wskazania przesłanek, które uzasadniają odrzucenie wniesionego odwołania. Skarżąca wskazuje również na brak regulacji umożliwiającej uzupełnienie przez wnoszącego odwołanie braków formalnych. Ukształtowany przepisem rozporządzenia status podmiotu odwołującego się narusza konstytucyjną zasadę równości. Ponadto, zdaniem skarżącej odrzucenie wniesionego odwołania pozbawiło ją prawa do merytorycznego rozpoznania sprawy przez Sąd Okręgowy.

Skarga sformułowana została w oparciu o następujący stan faktyczny. Wyrokiem Zespołu Arbitrów działającego przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych z 26 września 2002 r. (sygn. akt UZP/ZO/0-1250/02) odrzucone zostało odwołanie skarżącej od rozstrzygnięcia protestu w sprawie o udzielenie zamówienia publicznego. Przesłanką takiego rozstrzygnięcia było stwierdzenie, że odwołanie skarżącej zostało podpisane w sposób niespełniający wymogu prawidłowego reprezentowania skarżącej w sprawach majątkowych. W związku z powyższym, działając na podstawie § 4 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia, Zespół Arbitrów odrzucił odwołanie skarżącej. Skarga skarżącej na powyższy wyrok została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 19 grudnia 2002 r. (sygn. akt V Ca 1701/02), doręczonym skarżącej 10 lutego 2003 r. Sąd podzielił w całości argumentację Zespołu Arbitrów uznając, że okoliczności sprawy upoważniały do przyjęcia, iż odwołanie wniesione zostało przez osobę nieuprawnioną.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek dopuszczalności występowania z tym środkiem prawnym.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji wystąpienie ze skargą konstytucyjną dopuszczalne jest na zasadach określonych w ustawie. Precyzująca te zasady ustawa z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym przewiduje w art. 46 ust. 1, iż skargę konstytucyjną można wnieść w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Z kolei w art. 47 ust. 1 pkt 2 tej ustawy nałożony został na skarżącego obowiązek wskazania, jakie przysługujące mu konstytucyjne prawa lub wolności i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze unormowania. Dopełnienie powyższego obowiązku polegać musi na wskazaniu argumentów potwierdzających zarzut niezgodności zachodzącej między zaskarżonym unormowaniem a przepisami konstytucyjnymi wyrażającymi konkretne prawa skarżącego. Argumenty te nie mogą przy tym sprowadzać się do zakwestionowania samego jedynie sposobu zastosowania zaskarżonego przepisu w indywidualnej sprawie skarżącego. Choć więc uprzednie zastosowanie przepisu warunkuje dopuszczalność wystąpienia w danej sprawie ze skargą konstytucyjną, to jednak sfera ta pozostaje zasadniczo poza zakresem kontroli realizowanej przez Trybunał Konstytucyjny.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, w niniejszej sprawie nie doszło do prawidłowego zrealizowania wskazanych powyżej przesłanek. Po pierwsze stwierdzić należy, że skarga konstytucyjna wniesiona została z przekroczeniem ustawowego terminu. Zgodnie z oświadczeniem skarżącej, wyczerpujące drogę prawną w jej sprawie, orzeczenie Sądu Okręgowego w Warszawie z 19 grudnia 2002 r. zostało doręczone skarżącej 10 lutego 2003 r. Tym samym uznać należy, iż termin do wniesienia skargi konstytucyjnej w sprawie zakończonej powyższym orzeczeniem upływał 10 maja 2003 r. Tymczasem skarga wniesiona została do Trybunału Konstytucyjnego 12 maja 2003 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym). Przyjąć więc należy, iż skarżąca nie dochowała terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Niezależnie od powyższej okoliczności, samoistnie przesądzającej niedopuszczalność nadania skardze dalszego biegu, stwierdzić trzeba, iż skarżąca nie dopełniła obowiązku wskazania sposobu, w jaki zaskarżony przepis rozporządzenia naruszył wskazane w skardze prawa i wolności. Argumentacja skarżącej sprowadza się bowiem w przeważającej mierze do zakwestionowania sposobu, w jaki organy orzekające (Zespół Arbitrów, Sąd Okręgowy) dokonały oceny okoliczności faktycznych sprawy, związanych z formą wniesionego odwołania. Uzasadnienie skargi nie dostarcza natomiast argumentów przemawiających na rzecz tezy o niezgodności zachodzącej między treścią § 4 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia a wskazanymi w skardze licznymi przepisami konstytucyjnymi. Wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie spełniają tym bardziej podnoszone przez skarżącą zastrzeżenia odnośnie braku stosownych regulacji w treści kwestionowanego rozporządzenia. Wskazywany przez skarżącą brak obowiązku organów orzekających w postępowaniu w sprawie o udzielenie zamówienia publicznego wzywania strony do uzupełnienia braków formalnych wnoszonego odwołania nie pozwala na merytoryczną ocenę w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Tego rodzaju argument ma walor jedynie postulatywny, natomiast w zakresie postępowania inicjowanego skargą konstytucyjną nie mieści się rozpatrywanie zgłaszanych pod adresem prawodawcy postulatów de lege ferenda.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

3

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: