105

POSTANOWIENIE

z dnia 18 grudnia 2003 r.

Sygn. akt SK 20/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Niemcewicz - przewodniczący

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - sprawozdawca

Teresa Dębowska-Romanowska

Wiesław Johann

Bohdan Zdziennicki,

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2003 r., na posiedzeniu niejawnym, skargi Stanisława Kłęka, o wznowienie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym,

p o s t a n a w i a:

umorzyć postępowanie w sprawie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638 oraz z 2001 r. Nr 98, poz. 1070) z powodu niedopuszczalności orzekania.

UZASADNIENIE:

W dniu 13 października 2003 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęła skarga o wznowienie postępowania w sprawie wyroku z 2 grudnia 2002 r. (SK 20/01). W uzasadnieniu skargi o wznowienie, skarżący, który był podmiotem inicjującym postępowanie zakończone powyżej powołanym wyrokiem, uznał ten wyrok za nietrafny, sprzeczny ze stanem faktycznym oraz stronniczy. W szczególności skarżący podniósł zarzut, iż wyrok ten rażąco narusza prawo, w części dotyczącej wykładni określenia „zawód zaufania publicznego”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W swym piśmie procesowym skarżący zażądał wznowienia postępowania ze względu na wydanie przez Trybunał Konstytucyjny wyroku, który zdaniem skarżącego narusza prawo. Abstrahując od tego, że zarzut naruszenia prawa sam nie stanowi podstawy wznowienia postępowania na gruncie kodeksu postępowania cywilnego, należy stwierdzić, że wznowienie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym jest w ogóle wykluczone. Procedura postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym nie przewiduje instytucji wznowienia postępowania, ani żadnej innej formy wzruszania jego orzeczeń. Wynika to wprost z art. 188-197 Konstytucji RP, które regulują kompleksowo zakres kognicji, zasady postępowania i orzekania, ustrój oraz status prawny Trybunału Konstytucyjnego. Zgodnie z postanowieniem art. 190 ust. 1 Konstytucji „orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne”. Jednoznaczne sformułowanie na płaszczyźnie konstytucyjnej zasady niewzruszalności orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego oraz brak jakiegokolwiek upoważnienia do konkretyzacji tej zasady w innych aktach normatywnych sprawia, iż nie można od niej wprowadzać żadnych wyjątków w drodze ustawy. Wyłącza to, tym samym, możliwość odwołania się do art. 20 kodeksu postępowania cywilnego i odpowiedniego stosowania art. 401 pkt 1 i 2 k.p.c. (por. postanowienie TK z 17 lipca 2003 r., sygn. K 13/02, OTK ZU nr 6/A/2003, poz. 72).

Możliwość odpowiedniego stosowania cywilnoprocesowej instytucji wznowienia postępowania jest też wyłączona ze względu na odrębność postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Odrębność ta wynika z przedmiotu i form jego działania. Trybunał Konstytucyjny nie sprawuje wymiaru sprawiedliwości, lecz orzeka jako „sąd prawa”.

Instytucji wznowienia postępowania nie da się też specyficznie odnieść do procedury skargi konstytucyjnej, skoro odrębność tej procedury ogranicza się do zasad i trybu wszczęcia postępowania, natomiast po wszczęciu postępowanie toczy się na tych samych zasadach, jak w ramach procedury kontroli wszczętej na skutek złożenia wniosku czy pytania prawnego. We wszystkich trzech procedurach skutki prawne orzeczenia są zasadniczo identyczne (por. postanowienie z 10 marca 1999 r., sygn. Ts 102/98, OTK ZU nr 6/1999, poz. 126).

2