259

POSTANOWIENIE

z dnia 21 października 2003 r.

Sygn. akt Ts 103/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stowarzyszenia Właścicieli Nieruchomości Osiedla Opaleń w sprawie zgodności:

§ 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 września 1997 r. w sprawie Kampinoskiego Parku Narodowego (Dz. U. Nr 132, poz. 876) z art. 2, art. 7, art. 8, art. 21, art. 32 ust. 1, art. 64 oraz art. 83 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 16 czerwca 2003 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym) pełnomocnik Stowarzyszenia Właścicieli Nieruchomości Osiedla Opaleń (dalej: Stowarzyszenie) zakwestionował zgodność z Konstytucją RP przepisu § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 25 września 1997 r. w sprawie Kampinoskiego Parku Narodowego (dalej: rozporządzenie). Zaskarżonemu przepisowi zarzucił, iż w sposób sprzeczny z Konstytucją wyznaczono w nim granice Parku, włączając do niego teren Osiedla Opaleń, stanowiący od ponad 60 lat prywatną własnością hipoteczną.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 17 września 2003 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, przez wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego zostały naruszone zaskarżonym przepisem rozporządzenia. Ponadto, wezwano skarżącego do doręczenia odpisów ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, wydanego na podstawie przepisu zakwestionowanego w skardze konstytucyjnej.

W piśmie z 29 września 2003 r. pełnomocnik skarżącego stwierdził, że zaskarżony przepis narusza wskazane w skardze konstytucyjnej przepisy, a zwłaszcza art. 64 ust. 3 Konstytucji. Istotę takiego naruszenia stanowić ma włączenie do obszaru Parku prywatnego terenu, co drastycznie ograniczyło prawa właścicieli położonych tam działek. Ponadto pełnomocnik wyjaśnił, że kwestionowane rozporządzenie weszło w życie bez dodatkowych orzeczeń sądu lub organu administracji publicznej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek dopuszczalności występowania z tym środkiem prawnym.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, każdy czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone ma prawo wystąpić ze skargą konstytucyjną, kwestionując w niej przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach lub wolnościach, albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. Zasady, na jakich dopuszczalne jest występowanie z tym środkiem ochrony praw precyzuje ustawa z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, obowiązkiem skarżącego jest sprecyzowanie, jakie przysługujące mu prawa lub wolności, i w jaki sposób zostały naruszone przez zaskarżone unormowania.

W świetle powyższych unormowań stwierdzić więc należy, że warunkiem dopuszczalności wystąpienia ze skargą konstytucyjną jest uczynienie jej przedmiotem przepisów wykazujących dwojaką kwalifikację. Po pierwsze, winny one stanowić podstawę prawną ostatecznego orzeczenia, wydanego w sprawie skarżącego przez sąd lub organ administracji publicznej. Po drugie, przepisy te stanowić winny źródło naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego; ten zaś jest zobligowany do sprecyzowania sposobu takiego naruszenia. Podkreślić należy, iż skarga konstytucyjna stanowi środek inicjowania tzw. konkretnej kontroli konstytucyjności prawa. Warunkiem jej wszczęcia jest bowiem wykazanie, że zaskarżona regulacja rzeczywiście była zastosowana w indywidualnej sprawie skarżącego, doprowadzając w niej do wydania ostatecznego orzeczenia, które naruszyło przysługujące skarżącemu prawa konstytucyjne. Z warunkiem powyższym koresponduje treść kolejnego obowiązku nałożonego przez ustawodawcę na skarżącego. Zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, skarżący winien dołączyć do skargi wyrok, decyzję lub inne rozstrzygnięcie, z podaniem daty jego doręczenia, wydane na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego. Realizacja powyższego obowiązku nie może oczywiście polegać na dołączeniu jakichkolwiek orzeczeń, których podstawą były zaskarżone unormowania, ale ostatecznego orzeczenia wydanego w indywidualnej sprawie skarżącego.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego żadna ze wskazanych wyżej przesłanek nie została spełniona w przypadku niniejszej skargi konstytucyjnej. Przede wszystkim stwierdzić należy, iż skarżący nie dopełnił obowiązku wskazania orzeczenia, które spełniałoby wymogi określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Na niezrozumieniu przesłanek dopuszczalności skargi konstytucyjnej opiera się natomiast argument pełnomocnika Stowarzyszenia, iż kwestionowane rozporządzenie nie wymagało do wejścia w życie dodatkowych orzeczeń sądu lub organu administracji publicznej. Niedopełnienie obowiązku wskazania ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego na podstawie zaskarżonego przepisu powoduje, że analizowana skarga konstytucyjna stanowi próbę zainicjowania abstrakcyjnej kontroli prawa. Wszczynanie tego rodzaju kontroli wyłączone jest jednak z zakresu uprawnień podmiotu występującego ze skargą konstytucyjną.

Niezależnie od powyższej okoliczności stwierdzić ponadto należy, iż w sprawie nie doszło do prawidłowego określenia konstytucyjnych praw skarżącego, które naruszone zostałyby przez zaskarżony przepis rozporządzenia. Zwrócić trzeba bowiem uwagę, iż podmiotem występującym ze skargą konstytucyjną jest Stowarzyszenie Właścicieli Nieruchomości Osiedla Opaleń. Stowarzyszenie to stanowi odrębny podmiot prawa, dysponujący osobowością prawną, z czym wiąże się ściśle zdolność bycia podmiotem praw i obowiązków, odrębnych od praw i obowiązków poszczególnych członków stowarzyszenia. Tymczasem uzasadnienie zarzutu niekonstytucyjności § 2 rozporządzenia sprowadza się do stwierdzenia, iż przepis ten narusza prawa właścicieli nieruchomości wchodzących w skład Osiedla Opaleń. Tak więc stwierdzić trzeba, iż w skardze konstytucyjnej nie doszło także do prawidłowego wskazania konstytucyjnych praw lub wolności, przysługujących skarżącemu Stowarzyszeniu (ale nie jego członkom), a naruszonych zakwestionowaną regulacją rozporządzenia. Także i ta okoliczność wyklucza nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

3