268

POSTANOWIENIE

z dnia 24 września 2003 r.

Sygn. akt Ts 138/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Juliana Ciołka,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 30 lipca 2003 r. pełnomocnik skarżącego wystąpił z wnioskiem o zbadanie, czy nie zostało naruszone prawo w wyrokach: Sądu Rejonowego w Kielcach (sygn. akt VGNs 2/96) oraz wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach (sygn. akt GA 41/01). Uzasadnienie wniesionej skargi konstytucyjnej sprowadza się wyłącznie do przedstawienia zarzutów skierowanych przeciwko Sądowi Okręgowemu w Kielcach, który obniżając zasadzoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach kwotę oparł się, zdaniem skarżącego, na sprzecznych i błędnych opiniach biegłych i na nieudokumentowanych faktach. W skardze nie wskazano ani naruszonego prawa lub wolności konstytucyjnej, których ochrony skarżący chciałby dochodzić w drodze skargi konstytucyjnej, ani nie określono przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, których niezgodność z Konstytucją mogłaby stanowić przedmiot skargi konstytucyjnej

Trybunał Konstytucyjne zważył, co następuje:

W świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być tylko zarzut niekonstytucyjności przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których ostatecznie rozstrzygnięto o prawach lub wolnościach konstytucyjnych przysługujących skarżącemu. Przedmiotem kontroli Trybunału Konstytucyjnego w drodze skargi konstytucyjnej nie mogą być zatem akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, lecz wyłącznie akty normatywne, na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Trybunał Konstytucyjny nie posiada bowiem kompetencji do kontroli prawidłowości dokonanych przez sąd ustaleń, sposobu zastosowania czy też niezastosowania obowiązujących przepisów, tylko do orzekania w sprawie zgodności z Konstytucją przepisów prawa, w celu wyeliminowania z systemu prawnego przepisów z nią niezgodnych.

We wniesionej skardze pełnomocnik skarżącego wnosi o zbadanie, czy prawa skarżącego „w wyrokach sądów nie zostały naruszone”. W świetle przedstawionego powyżej charakteru skargi konstytucyjnej nie budzi wątpliwości, iż rozpoznanie tak sformułowanego przedmiotu skargi wykracza poza kompetencje Trybunału Konstytucyjnego, co skutkować musi odmową przekazania skargi do merytorycznego rozpoznania.

Biorąc powyższe pod uwagę należało orzec jak w sentencji.

2