261

POSTANOWIENIE

z dnia 18 września 2003 r.

Sygn. akt Ts 105/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana Kołodziejskiego,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 16 czerwca 2003 r. wskazano, iż przez nadanie na posiedzeniu niejawnym przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli postanowieniem z 29 maja 2002 r. (sygn. akt Co 268/02) klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu 28 marca 2002 r. przez Lukas Bank Sp. z o.o. oraz oddalenie postanowieniem z 28 listopada 2002 r (sygn. akt XIV Cz 202/02) przez Sąd Okręgowy w Łodzi-Ośrodek Zamiejscowy w Sieradzu zażalenia na to postanowienie - także na posiedzeniu niejawnym, doszło do naruszenia prawa do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy (art. 45 i art. 77 Konstytucji RP), ze względu na pozbawienie skarżącego możliwości bezpośredniego wyjaśnienia sprawy oraz złożenia dokumentów potwierdzających słuszność jego stanowiska.

W dniu 2 kwietnia 2003 r. skarżący złożył wniosek o ustanowienie adwokata z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Pismo z Okręgowej Rady Adwokackiej informujące o wyznaczeniu adwokata zostało doręczone skarżącemu 8 maja 2003 r.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2003 r. wezwano skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. przez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, które skarżący czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej, dokładne określenie, na czym polega sprzeczność tych przepisów ze wskazanymi w skardze przepisami Konstytucji RP oraz podanie daty doręczenia postanowienia Sądu Okręgowego w Łodzi z 28 listopada 2002 r. (sygn. akt XIV Cz 202/02).

W nadesłanym w odpowiedzi na zarządzenie piśmie procesowym wskazano, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej są przepisy kodeksu postępowania cywilnego w zakresie rozpoznawania przez sąd spraw na posiedzeniu niejawnym. Podano także, iż postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z 28 listopada 2002 r. (sygn. akt XIV Cz 202/02) zostało doręczone 21 grudnia 2002 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być tylko zarzut zgodności z Konstytucją przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których ostatecznie rozstrzygnięto o konstytucyjnych wolnościach lub prawach lub obowiązkach skarżącego. Obowiązek dokładnego określenia we wniesionej skardze konstytucyjnej ustawy lub innego aktu normatywnego, które skarżący czyni przedmiotem zawartych w skardze zarzutów wynika bezpośrednio z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Obowiązku tego nie można ograniczać przy tym do samego tylko wskazania aktu normatywnego, tj. podania jego tytułu, daty wydania i określenia publikatora. Dla spełnienia przesłanek skargi konstytucyjnej konieczne jest ponadto wskazanie konkretnych przepisów zaskarżonego aktu normatywnego, które stanowiły podstawę prawną ostatecznego rozstrzygnięcia dotyczącego skarżącego i w stosunku do których skarżący wysuwa zarzut niekonstytucyjności. Tylko takie określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej pozwala wyznaczyć granice skargi, którymi to granicami, zgodnie z art. 66 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny jest związany.

W piśmie nadesłanym w odpowiedzi na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego przedmiotem skargi konstytucyjnej uczyniono „przepisy Kodeksu postępowania cywilnego w zakresie rozpoznania przez sąd spraw na posiedzeniu niejawnym”. Tak ogólnie sformułowany przedmiot skargi konstytucyjnej nie spełnia przewidzianych prawem wymagań. Wymaga on dodatkowego doprecyzowania przez Trybunał Konstytucyjny, co ze względu na to, że Trybunał Konstytucyjny, związany granicami skargi na podstawie art. 66 ustawy o TK, nie może samodzielnie ustalać jej przedmiotu, należy uznać za niedopuszczalne.

Biorąc powyższe pod uwagę przyjąć należy, iż braki skargi konstytucyjnej w tym zakresie nie zostały uzupełnione, co stanowi podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Niezależnie od powyższej okoliczności, stanowiącej samodzielną podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wskazać należy, iż nie została spełniona także przesłanka wniesienia skargi w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia rozstrzygnięcia decydującego o wyczerpaniu drogi prawnej. Postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z 28 listopada 2002 r. (sygn. akt XIV Cz 202/02) zostało doręczone skarżącemu 21 grudnia 2002 r., natomiast skarga konstytucyjna została wniesiona 16 czerwca 2003 r., a więc ze znacznym przekroczeniem ustawowego terminu. Sytuacji tej nie zmienia także fakt wystąpienia przez skarżącego z wnioskiem o wyznaczenie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, jako że wniosek ten został złożony 2 kwietnia 2003 r., a zatem już po upływie terminu do wniesienia skargi.

Biorąc powyższe pod uwagę należało orzec jak w sentencji.

2