254

POSTANOWIENIE

z dnia 7 sierpnia 2003 r.

Sygn. akt Ts 96/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej „CAPITOL” Sp. z o.o., Mieczys*awa Piotra Pająka i Jerzego Klimsy w sprawie zgodności:

art. 42 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) z art. 7 i art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 2 czerwca 2003 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym) pe*nomocnik skarżących zakwestionował zgodność z Konstytucją RP art. 42 ust. 1 pkt 6 ustawy z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: zaskarżona ustawa). Zakwestionowanemu przepisowi zarzucili skarżący, że narusza ich prawa wyrażone w art. 7 Konstytucji. Istoty takiej niezgodności upatrują skarżący w tym, że ustanowiony w art. 42 ust. 1 pkt 6 zaskarżonej ustawy warunek określenia w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (dalej: WZiZT) linii rozgraniczających teren inwestycji, wyznaczonych na mapie w stosownej skali jest niejednoznaczny, uznaniowo interpretowany oraz wywo*uje ujemne konsekwencje dla stron ubiegających się o wydanie takiej decyzji. W ocenie skarżących prowadzi to do podejmowania przez organy administracji publicznej działań, które następnie oceniane są jako niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa.

Skarga konstytucyjna sformu*owana zosta*a w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją z 15 września 2000 r. (nr A-7331/VIII-620/2000) Prezydent Miasta Pi*y ustali* WZiZT dla inwestycji planowanej przez skarżących. W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, że jest ona kontynuacją decyzji tego organu z 24 września 1998 r. (nr A-7331/YIII-622/98), tracącej ważność 25 września 2000 r. Następnie jednak decyzją Samorządowego Kolegium Odwo*awczego w Pile z 29 maja 2001 r. (sygn. SKO-41/Wz-143/D/2001) stwierdzono nieważność decyzji Prezydenta Miasta z 15 września 2000 r. z powodu rażącego naruszenia prawa. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Kolegium stwierdzi*o, że w decyzji nie określono granic inwestycji, ogólnikowo tylko wskazując jej lokalizację. Żaden z za*ączników do decyzji nie spe*nia - zdaniem Kolegium - wymogu ustanowionego w art. 42 ust. 1 pkt 6 zaskarżonej ustawy. Rozstrzygnięcie to zosta*o następnie utrzymane w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwo*awczego w Pile z 10 sierpnia 2001 r. (sygn. SKO-41/Wz-143/D/2/2001). Skarga skarżących na tę decyzję zosta*a oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 września 2002 r. (sygn. akt II SA/Po 3498/01). Sąd podzieli* w ca*ości argumentację Kolegium odnośnie oceny kompletności elementów decyzji WZiZT wydanej przez Prezydenta Miasta, a prowadzonej w świetle art. 42 zaskarżonej ustawy. Następnie skarżący wnieśli podanie o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od opisanego wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Pismem z 28 lutego 2003 r. Dyrektor Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego poinformowa* jednak pe*nomocnika skarżących o braku podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej.

Zarządzeniem sędziego Trybuna*u Konstytucyjnego z 30 czerwca 2003 r. wezwano pe*nomocnika skarżących do uzupe*nienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżących zosta*y - ich zdaniem - naruszone przez zakwestionowany przepis. Ponadto, wezwano skarżących do dok*adnego określenia daty doręczenia im wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 września 2002 r.

W piśmie z 10 lipca 2003 r. pe*nomocnik skarżących ponownie podniós* zarzut naruszenia art. 7 Konstytucji. Ponadto sformu*owa* zarzut pośredniej niezgodności kwestionowanego przepisu z art. 22 Konstytucji. Nieprecyzyjne sformu*owanie art. 42 ust. 1 pkt 6 zaskarżonej ustawy powoduje - w ocenie skarżących - niepewność prowadzonej dzia*alności gospodarczej, wskutek destabilizacji decyzji WZiZT. Ponadto skarżący wyjaśnili, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 września 2002 r. zosta* im doręczony 30 września 2002 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek dopuszczalności występowania z tym środkiem prawnym.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, każdy czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach, prawach lub obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. Zasady, na jakich dopuszczalne jest występowanie z tego rodzaju środkiem prawnym, precyzuje ustawa z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Zgodnie z art. 46 ust. 1 tej ustawy, skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Ponadto w art. 47 ust. 1 pkt 2 tejże ustawy na*ożony zosta* na skarżącego obowiązek wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zosta*y naruszone przez zakwestionowany przepis. W ocenie Trybuna*u Konstytucyjnego, niniejsza skarga konstytucyjna powyższych wymogów nie spełnia.

Przede wszystkim stwierdzić należy, że skarżący wystąpili ze skargą po up*ywie 3 miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Termin ten rozpoczą* bowiem bieg z dniem doręczenia skarżącym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 września 2002 r. Zgodnie z wyjaśnieniem skarżących nastąpi*o to 30 września 2002 r. Tymczasem skarga konstytucyjna skierowana zosta*a do Trybuna*u Konstytucyjnego 2 czerwca 2003 r., a więc z przekroczeniem ustawowego terminu. Należy podkreślić bezzasadność stanowiska prezentowanego w skardze konstytucyjnej, jak i w piśmie skarżących z 10 lipca 2003 r., zgodnie z którym ustalenie terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną winno uwzględniać datę doręczenia skarżącym pisma informującego o braku podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej od opisanego wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. W dotychczasowym orzecznictwie Trybuna*u Konstytucyjnego w sprawie skargi konstytucyjnej wielokrotnie podkreślano, że w sprawach, w których zarzut naruszenia konstytucyjnych praw wiąże skarżący z wydaniem decyzji administracyjnej, wymóg wyczerpania drogi prawnej zostaje spe*niony wraz z podjęciem prawomocnego orzeczenia przez Naczelny Sąd Administracyjny. To wyrok tego Sądu nadaje ostateczny charakter orzeczeniu, które w ocenie skarżących naruszy*o ich konstytucyjne wolności lub prawa. Od daty doręczenia skarżącym tego wyroku rozpoczyna się też bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Podjęcie przez skarżących kroków prawnych zmierzających do wzruszenia prawomocnego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego za pomocą instytucji rewizji nadzwyczajnej, nie mia*o natomiast wp*ywu na bieg ustawowego terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Nie jest również zasadny pogląd skarżących, przypisujący pismu Dyrektora Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego, informującemu o braku podstaw do wniesienia rewizji nadzwyczajnej, waloru „innego ostatecznego orzeczenia”, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W orzecznictwie Trybuna*u Konstytucyjnego wielokrotnie podkreślano nieprzypadkowy charakter wyliczenia zawartego w tym przepisie. Akcentuje ono priorytetowe znaczenie prawomocnych wyroków sądowych, wydanych w sprawie, w związku z którą kierowana jest skarga konstytucyjna. Uzyskanie takiego wyroku przesądza bowiem o nadaniu przymiotu ostateczności, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, orzeczeniu z podjęciem którego wiąże skarżący zarzut naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw.

Niezależnie od powyższej okoliczności, samoistnie przesądzającej o niemożności nadania niniejszej skardze dalszego biegu, wskazać należy również na niedope*nienie przez skarżących innej przes*anki występowania z tym środkiem ochrony. W ocenie Trybuna*u Konstytucyjnego, formu*ując zarzut niekonstytucyjności art. 42 ust. 1 pkt 6 zaskarżonej ustawy skarżący nie wskazali, jakie konstytucyjne prawa lub wolności, i w jaki sposób zosta*y naruszone kwestionowaną regulacją. Podstawy dla takich praw nie daje bowiem art. 7 Konstytucji. Wyrażona w nim zasada legalizmu (praworządności) ma charakter przedmiotowy, adresowana jest do organów w*adzy publicznej i jako taka nie statuuje konkretnego prawa podmiotowego skarżących. Tylko wówczas przepis ten móg*by s*użyć za wzorzec kontroli unormowań kwestionowanych w drodze skargi konstytucyjnej. Podniesionemu zarzutowi naruszenia art. 22 Konstytucji i wyrażonej w nim wolności dzia*alności gospodarczej nie towarzyszy natomiast argumentacja s*użąca jego potwierdzeniu. W treści pisma z 10 lipca 2003 r. skarżący jednoznacznie stwierdzają, że oddzia*ywanie kwestionowanego przepisu na wolność wyrażoną w art. 22 Konstytucji jest jedynie pośrednie. Z uzasadnienia orzeczeń wydanych w sprawie skarżących wynika natomiast jasno, że przyczyną ingerencji w sferę praw i wolności skarżących by* wadliwy sposób zastosowania kwestionowanego przepisu przez organ administracji publicznej. Wadliwość ta skutkować musia*a późniejszym stwierdzeniem nieważności wydanej na jego podstawie decyzji. W ocenie Trybuna*u Konstytucyjnego zbyt daleko idąca jest jednak konstatacja skarżących, iż źróde* wadliwego dzia*ania organów administracji publicznej upatrywać należy w - skądinąd nie budzącej wątliwości interpretacyjnych - treści zakwestionowanego przepisu ustawy. Ocena poszanowania praw skarżących wiąże się więc w niniejszej sprawie wy*ącznie ze sferą zastosowania art. 42 ust. 1 pkt 6 zaskarżonej ustawy. Ta jednak sfera pozostaje poza zakresem kontroli i oceny prowadzonej w postępowaniu przed Trybuna*em Konstytucyjnym.

Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

4