131

POSTANOWIENIE

z dnia 15 lipca 2003 r.

Sygn. akt Ts 109/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Bohdan Zdziennicki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej „Impex Trade” Spółki z o.o. w sprawie zgodności:

art. 21 pkt 3 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 664 ze zm.) z art. 77 ust. 2 oraz art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej „Impex Trade” Spółka z o.o. z 16 czerwca 2003 r. zarzucono, iż art. 21 pkt 3 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 664 ze zm.) jest niezgodny z art. 77 ust. 2 oraz art. 78 Konstytucji.

Skarżąca wskazała, iż w toku postępowania dotyczącego zamówienia publicznego złożyła protest na rozstrzygnięcie przetargu. Protest ten został oddalony przez zamawiającego, o czym skarżąca została poinformowana za pośrednictwem faxu. W związku z takim sposobem rozstrzygnięcia protestu skarżąca złożyła odwołanie do Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych w Warszawie. Odwołanie to zostało odrzucone wyrokiem Zespołu Arbitrów przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych z 8 listopada 2002 r. (sygn. akt UZP/ZO/O-1527/02) z uwagi na to, że złożone zostało po upływie siedmiodniowego terminu, którego bieg rozpoczął się od otrzymania przez skarżącą faxu informującego o sposobie rozstrzygnięcia protestu. Na orzeczenie Zespołu Arbitrów przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych skarżąca złożyła skargę, która została oddalona przez Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 24 stycznia 2003 r. (sygn. akt V Ca 1952/02).

Zdaniem skarżącej, zakwestionowana regulacja prawna, umożliwiająca przekazywanie oświadczeń lub zawiadomień przy pomocy faxu ze skutkiem doręczenia, narusza jej konstytucyjne prawo do sądu i prawo do dwuinstancyjnego postępowania sądowego. Skarżąca podniosła, iż dokument przesłany faxem może być nieczytelny, co wykluczy zapoznanie się z jego treścią. Ponadto, treść faxu może zostać usunięta przez osobę trzecią mającą dostęp do pomieszczeń adresata faxu. Skarżąca podniosła ponadto, iż przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie zezwalają na tego typu formę doręczania pism.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji dopuszczalność merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej warunkowana jest wykazaniem przez skarżącego, iż stosowanie zakwestionowanej przez niego regulacji prawnej skutkowało naruszeniem przysługujących mu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Z uwagi na istotę skargi konstytucyjnej jako środka ochrony praw lub wolności o charakterze podmiotowym, musi zachodzić związek pomiędzy treścią zarzutu sformułowanego w skardze konstytucyjnej a wskazanym w tej skardze sposobem naruszenia praw lub wolności konstytucyjnych oraz treścią orzeczeń organów władzy publicznej przyjętych za podstawę skargi.

Zdaniem skarżącej niekonstytucyjność regulacji prawnej dopuszczającej doręczenie określonych oświadczeń i zawiadomień za pomocą faxu, miałaby wynikać z ewentualnej nieczytelności przekazywanych w ten sposób pism lub możliwości ich usunięcia z siedziby adresata przez osoby trzecie. Żaden z tych przypadków nie miał wszakże miejsca w sprawie, którą skarżąca przyjęła za podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Jak wynika z treści uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego skierowany do skarżącej fax nie został usunięty przez osobę trzecią. Skarżąca nie udowodniła także faktu nieczytelności otrzymanego faxu. Ponadto Sąd Okręgowy ustalił, iż skarżąca jeszcze przed upływem terminu do złożenia odwołania od rozstrzygnięcia protestu otrzymała od zamawiającego pismo potwierdzające treść wysłanego wcześniej faxu. Niezasadne jest więc przekonanie skarżącej, jakoby treść zakwestionowanej regulacji prawnej w jej przypadku doprowadziła do braku możliwości zapoznania się ze sposobem rozstrzygnięcia złożonego przez nią protestu w ramach procedury zamówień publicznych.

Okoliczności te wskazują, iż sformułowane w skardze konstytucyjnej zarzuty dotyczące treści art. 21 ust. 3 ustawy o zamówieniach publicznych nie znajdują odzwierciedlenia w motywach orzeczeń przyjętych za podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Odrzucenie odwołania skarżącej nie było związane z tym aspektem normatywnym zakwestionowanych regulacji prawnych, w którym skarżąca upatrywała niezgodności z zasadami konstytucyjnymi.

Celem skargi konstytucyjnej, jako instrumentu ochrony indywidualnych praw i wolności nie jest abstrakcyjna kontrola konstytucyjności prawa. Dlatego warunkiem dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest konkretyzacja sformułowanych w niej zarzutów w płaszczyźnie indywidualnego rozstrzygnięcia podjętego w stosunku do skarżącego przez organy władzy publicznej na podstawie zakwestionowanych regulacji prawnych. Podniesiona w skardze niezgodność określonej regulacji prawnej z Konstytucją musi więc znajdować swój wyraz w konkretnym naruszeniu praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego przyjętych za podstawę skargi.

Uznając, iż w skardze konstytucyjnej będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego związek taki nie zachodzi, należało orzec jak w sentencji.

2