24

POSTANOWIENIE

z dnia 28 maja 2003 r.

Sygn. akt Ts 13/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Barbary Surman-Milc w sprawie zgodności:

ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 30 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) z art. 66 ust. 1, art. 67 ust. 1, art. 68 ust. 1 i 2 oraz art. 77 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 27 stycznia 2003 r. skarżąca zarzuciła, iż ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.) jest niezgodna z art. 66 ust. 1, art. 67 ust. 1, art. 68 ust. 1 i 2 oraz art. 77 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej naruszenie wskazanych przepisów Konstytucji polega na tym, że ustawa prowadzi do zawieszenia przyznanej jej wcześniej renty z tytułu choroby zawodowej.

Decyzją ZUS z 16 stycznia 2003 r. wstrzymano skarżącej wypłatę renty z tytułu choroby zawodowej. Skarżąca pracuje jako sędzia, jej zarobki przekraczają kwotę 130% przeciętnego wynagrodzenia, co uniemożliwia jej pobieranie świadczenia rentowego. Wezwana do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej skarżąca wskazała, iż naruszenie jej praw nastąpiło przez wskazaną wyżej decyzję ZUS, opartą na zaskarżonej ustawie oraz na art. 104 ustawy z 30 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Od decyzji tej skarżąca nie wnosiła odwołania do sądu, gdyż uznała, iż sąd nie był w stanie zmienić ustawy, na której decyzja została oparta.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek dopuszczalności występowania z tego rodzaju środkiem prawnym.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, warunkiem skorzystania ze skargi konstytucyjnej jest uczynienie jej przedmiotem przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, które stanowiły normatywną podstawę ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, wydanego w sprawie skarżącej. Zasady, na jakich dopuszczalne jest wystąpienie ze skargą konstytucyjną precyzuje ustawa z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 tej ustawy wniesienie skargi konstytucyjnej dopuszczalne jest po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, skarga niniejsza powyższych wymagań ustawowych nie spełnia. Stwierdzić przede wszystkim należy, że skarżąca nie dopełniła ustawowego obowiązku wyczerpania przysługującej jej w sprawie drogi prawnej. Jedynym orzeczeniem, jakie podjęte zostało w jej sprawie jest bowiem decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie z 16 stycznia 2003 r., o wstrzymaniu renty z tytułu choroby zawodowej. Zgodnie z wyjaśnieniem zawartym w piśmie skarżącej złożonym do Trybunału Konstytucyjnego 1 marca 2003 r., nie składała ona od powyższego rozstrzygnięcia środka odwoławczego. Uzasadniła to tym, iż treść zakwestionowanego przepisu uniemożliwia uwzględnienie takiego środka.

Prowadzone przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowanie w sprawie skargi konstytucyjnej ma charakter nadzwyczajny i subsydiarny, samo zaś korzystanie z tego środka ochrony praw i wolności nie może mieć charakteru przedwczesnego i prowadzić do zastępowania nim przysługujących skarżącemu zwyczajnych środków prawnych. Dopóki więc skarżąca nie wykorzysta przysługujących jej środków prawnych i nie uzyska ostatecznego rozstrzygnięcia, dopóty nie można mówić o wyczerpaniu drogi prawnej w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Należy ponadto podkreślić, iż skarżąca nie wykonała zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 17 lutego 2003 r. wzywającego do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, gdyż:

1) nie wskazała, jakie konstytucyjne wolności zostały naruszone przez zaskarżona ustawę,

2) nie wskazała, które przepisy ustawy są źródłem naruszenia jej konstytucyjnych praw w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

2