26

POSTANOWIENIE

z dnia 21 maja 2003 r.

Sygn. akt Ts 28/03

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Aleksandra Zamlewskiego w sprawie zgodności:

1) art. 205 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

2) § 2a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 marca 1999 r. w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz szczegółowych zasad odbywania stażu urzędniczego (Dz. U. Nr 26, poz. 237 ze zm.) z art. 2 oraz art. 92 ust. 1 zd. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Aleksandra Zamlewskiego z 28 stycznia 2003 r. zarzucono, iż art. 205 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś § 2a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 17 marca 1999 r. w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz szczegółowych zasad odbywania stażu urzędniczego (Dz. U. Nr 26, poz. 237 ze zm.) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 92 ust. 1 zd. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z 17 września 2002 r. (sygn. akt X.P.4069/02) uwzględniono jego powództwo o wynagrodzenie. Wyrokiem z 28 listopada 2002 r. (sygn. akt VI Pa 519/02) Sąd Okręgowy w Poznaniu zmienił wyrok sądu pierwszej instancji i oddalił powództwo skarżącego.

Skarżący podniósł, iż zakwestionowany przez niego art. 205 ustawy z 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych pozostaje w sprzeczności z art. 151 § 1 tejże ustawy, co prowadzi do podważenia zaufania skarżącego do państwa i stanowionego w tym państwie prawa, a także narusza zasadę ochrony praw słusznie nabytych. Będący przedmiotem skargi konstytucyjnej art. 205 prawa o ustroju sądów powszechnych przewiduje, iż do 31 grudnia 2002 r. referendarze sądowi zachowują wynagrodzenia ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepisem takim jest w szczególności § 2a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 17 marca 1999 r. w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz szczegółowych zasad odbywania stażu urzędniczego, zgodnie z którym miesięczne wynagrodzenie zasadnicze referendarza sądowego ustala się w wysokości 3.000 zł. Jednocześnie art. 151 § 1 prawa o ustroju sądów powszechnych, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2002 r. stanowi, iż „wynagrodzenie zasadnicze referendarza sądowego wynosi 75% wynagrodzenia zasadniczego w stawce podstawowej sędziego sądu rejonowego, powiększone o należną składkę z tytułu ubezpieczenia społecznego”. Sprzeczność obu regulacji co do sposobu określenia wysokości wynagrodzenia referendarza sądowego w okresie od 1 stycznia 2002 r. do 31 grudnia 2002 r. prowadzi skarżącego do wniosku, iż sprzecznie z art. 2 Konstytucji RP ustawodawca ustanowił prawo niejednoznaczne, pośrednio naruszające prawa nabyte skarżącego do otrzymywania określonego wynagrodzenia.

Skarżący zarzucił ponadto, iż § 2a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 17 marca 1999 r. w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz szczegółowych zasad odbywania stażu urzędniczego pozostaje w sprzeczności z art. 151 § 1 prawa o ustroju sądów powszechnych, albowiem akty te odmiennie regulują wysokość wynagrodzeń referendarzy sądowych, co również narusza zasadę państwa prawnego w tym jej aspekcie, w jakim zabronione jest stanowienie aktów wykonawczych sprzecznych z aktem rangi ustawy.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zarzuty skarżącego należy uznać za oczywiście bezzasadne.

Zasada zaufania do państwa i stanowionego w tym państwie prawa zobowiązuje ustawodawcę do dbałości o jakość uchwalanych aktów normatywnych, w tym w szczególności o ich jednoznaczność. O ile więc sprzeczność dwóch norm zawartych w akcie prawnym nie jest możliwa do usunięcia w drodze zwykłych zabiegów interpretacyjnych lub też prowadzić może do arbitralności w działaniach organów władzy publicznej, zawsze zachodzi wówczas obawa naruszenia konstytucyjnych standardów stanowienia prawa. W sprawie będącej podstawą wystąpienia ze skargą konstytucyjną, sprzeczność taka wszakże nie zachodzi. Jakkolwiek zakwestionowany art. 205 prawa o ustroju sądów powszechnych przewiduje odmienny model ukształtowania wynagrodzeń referendarzy sądowych od tego, jaki przyjęto na gruncie art. 151 ustawy, tym niemniej ma on charakter wyłącznie czasowy, stanowiąc do 31 grudnia 2002 r. lex specialis w stosunku do generalnej zasady ustalania tych wynagrodzeń, wynikającej z treści art. 151. Stosowanie każdego z dwóch modeli wynagradzania referendarzy dotyczy zatem różnych okresów czasowych. Sprzeczność ma więc charakter pozorny, wbrew twierdzeniom zawartym w skardze konstytucyjnej, nie doszło tu do antynomii normowania. Jak słusznie zauważył sąd odwoławczy, data wejścia w życie art. 151 ust. 1 prawa o ustroju sądów powszechnych z dniem 1 stycznia 2002 r. nie przesądza jeszcze o czasowym zakresie zastosowania zawartej w nim regulacji, może on bowiem zostać ograniczony z uwagi na brzmienie innych przepisów tejże ustawy lub innego aktu normatywnego. Takim właśnie „innym przepisem” jest zaskarżony w niniejszej sprawie art. 205 prawa o ustroju sądów powszechnych.

Skarżący nie określił sposobu, w jaki zakwestionowany art. 205 prawa o ustroju sądów powszechnych, prowadzić by miał do naruszenia zasady ochrony praw słusznie nabytych w zakresie otrzymywanego wynagrodzenia. Dlatego też zarzut ten nie może stanowić podstawy dla merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.

Uznając, iż art. 205 prawa o ustroju sądów powszechnych ma charakter lex specialis w stosunku do reguły określonej w art. 151 tego aktu normatywnego, za oczywiście bezpodstawne należy także uznać zarzuty odniesione przez skarżącego do treści § 2a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 17 marca 1999 r. w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz szczegółowych zasad odbywania stażu urzędniczego. Przepis ustawy wyraźnie bowiem zastrzega, że do 31 grudnia 2002 r. stosowane być mają dotychczasowe regulacje odnoszące się do wynagrodzeń referendarzy sądowych, a więc także zakwestionowane w skardze konstytucyjnej rozporządzenie. W tym stanie rzeczy nie można mówić o sprzeczności § 2a tego rozporządzenia z art. 151 ustawy - Prawo o ustroju sadów powszechnych, a tym samym o naruszeniu art. 2 w związku z art. 92 ust. 1 zd. 1 Konstytucji RP.

W skardze konstytucyjnej nie uprawdopodobniono po pierwsze naruszenia konstytucyjnego prawa lub wolności przez zakwestionowany w skardze przepis. Po drugie zaś nie wykazano na czym miałaby polegać niezgodność z Konstytucją RP przyjętego za przedmiot skargi art. 205 prawa o ustroju sądów powszechnych.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, należało na podstawie art. 36 ust. 3 w zw. art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

3