222

POSTANOWIENIE

z dnia 23 kwietnia 2003 r.

Sygn. akt Ts 191/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Wyrzykowski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Waldemara Domaszewicza w sprawie zgodności:

art. 393⁵ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Waldemara Domaszewicza z 18 grudnia 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) zarzucono, iż art. 393⁵ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 22 października 2002 r. odrzucono jego kasację od postanowienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 31 lipca 2002 r. (sygn. akt II Cz 570/02). Zdaniem skarżącego w chwili składania przez niego powództwa obowiązywały regulacje, które przewidywały możliwość wzniesienia kasacji w sprawie będącej przedmiotem postępowania cywilnego. Z uwagi na przewlekłość tego postępowania, skarżący utracił tę możliwość w związku z wejściem w życie regulacji prawnych przewidujących wyższą wartość przedmiotu sporu, w których kasacja jest dopuszczalna.

Ponadto skarżący podniósł, iż użyty w art. 393⁵ ustawy z 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego zwrot „z innych przyczyn niedopuszczalna” ma charakter nieostry. Skarżący zakwestionował w szczególności niedopuszczalność kasacji na postanowienie sądu drugiej instancji, oddalające zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji o odrzuceniu apelacji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643) warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przysługującej skarżącemu drogi prawnej.

Jak wynika z treści pisma skarżącego z 12 marca 2003 r., skarżący nie składał zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 22 października 2002 r., które to postanowienie przyjął jako podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Tym samym jednak nie wyczerpał przysługujących mu w ramach drogi prawnej środków zaskarżenia orzeczenia, z którego wydaniem łączy naruszenie prawa do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez sąd określonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.

Instytucja skargi konstytucyjnej ma charakter akcesoryjny i warunkowana jest wcześniejszym wykorzystaniem innych środków ochrony praw lub wolności przewidzianych w systemie obowiązującego prawa, w szczególności zaś środków zaskarżenia w ramach toku instancji. Skoro skarżący dobrowolnie zrezygnował ze składania do Sądu Najwyższego zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu o odrzuceniu kasacji, tym samym wykluczył możliwość merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej związanej z wydaniem tego postanowienia z uwagi na jej niedopuszczalność.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji.

2