Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2003-04-14 - Ts 151/02
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 151/02
Tytuł:Postanowienie z dnia 2003-04-14
Publikacja w Z.U.Z.U. 2003 / 3B / 178

178

POSTANOWIENIE

z dnia 14 kwietnia 2003 r.

Sygn. akt Ts 151/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Mazurkiewicz

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Kieleckiego Towarzystwa Edukacyjnego Sp. z o.o. w sprawie zgodności:

art. 15 ust. 2 zd. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) z art. 32 i art. 70 ust. 3 i 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 25 października 2002 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym) skarżąca - Kieleckie Towarzystwo Edukacyjne Sp. z o.o. zakwestionowała zgodność art. 15 ust. 2 zd. 2 ustawy z 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym z art. 32 oraz art. 70 ust. 3 i 5 Konstytucji. Przewidziana w zaskarżonym przepisie możliwość określania terminu ważności pozwolenia na założenie uczelni niepaństwowej prowadzi, zdaniem skarżącej, do niedopuszczalnej dyskryminacji tej kategorii uczelni. Zmusza to założycieli uczelni do wielokrotnego starania się o uzyskanie pozwolenia, co stawia ich w sytuacji stałej niepewności co do jej dalszego funkcjonowania.

Dołączone do skargi konstytucyjnej orzeczenia pozwalają na stwierdzenie, że została ona sformułowana w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją z 28 czerwca 2001 r. (nr DSW-2-0145-263/TBM/01), Minister Edukacji Narodowej zarządził dokonanie zmiany ostatecznej decyzji z 6 grudnia 1995 r., udzielającej zezwolenia na utworzenie przez skarżącą uczelni niepaństwowej, w części dotyczącej okresu ważności zezwolenia na utworzenie uczelni. Zapis dotyczący okresu ważności zezwolenia otrzymał brzmienie „Termin ważności zezwolenia: do 30 września 2002 r.”. Na skutek wniosku skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy, Minister Edukacji Narodowej wydał 22 sierpnia 2001 r. decyzję, utrzymującą w mocy swoje rozstrzygnięcie z 28 czerwca 2001 r. Na powyższą decyzję skarżąca skierowała skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który oddalił ją wyrokiem z 8 lutego 2002 r. (sygn. akt I SA 2632/01). W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że wprawdzie skarga jest uzasadniona, jednakże jej uwzględnienie spowodowałoby wydanie orzeczenia na niekorzyść skarżącej, czemu sprzeciwia się art. 51 zd. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Sąd uznał jednocześnie, że w sprawie nie doszło do naruszenia prawa skutkującego stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. 30 sierpnia 2001 r., a więc jeszcze przed wydaniem wskazanego wyżej orzeczenia przez Naczelny Sąd Administracyjny, skarżąca wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji z 22 sierpnia 2001 r. Minister Edukacji Narodowej i Sportu, decyzją z 24 października 2001 r. (nr DSW-2-0145-322/AM/Rej.72/01), odmówił stwierdzenia nieważności tej decyzji, po czym (wskutek wniosku skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy) utrzymał swoje rozstrzygnięcie w decyzji z 22 grudnia 2001 r. (nr DSW-2-0145-387/AM/REj.72/01). Skarżąca ponownie wystąpiła ze skargą do Naczelnego Sądu Administracyjnego, tym razem na decyzję Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 22 grudnia 2001 r. Sąd oddalił skargę wyrokiem z 11 czerwca 2002 r. (sygn. akt I SA 286/02). W uzasadnieniu powołał się na wyrok tego Sądu z 8 lutego 2002 r., oddalający skargę na decyzję Ministra Edukacji Narodowej z 22 sierpnia 2001 r., a więc decyzję, której stwierdzenia nieważności domagała się skarżąca w postępowaniu nadzorczym, zakończonym zaskarżoną decyzją z 22 grudnia 2001 r.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 stycznia 2003 r. wezwano pełnomocnika skarżącej do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, przez wskazanie, jakie konstytucyjne wolności i prawa skarżącej, i w jaki sposób - jej zdaniem - zostały naruszone przez zakwestionowany przepis. Ponadto wezwano skarżącą do dokładnego określenia daty doręczenia jej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 lutego 2002 r.

W piśmie pełnomocnika skarżącej z 28 stycznia 2003 r. wskazano na naruszenie zasady równości podmiotów wobec prawa i równego ich traktowania przez władze publiczne. Ponadto postawiono zarzut naruszenia wolności i praw ekonomicznych wyrażonych w art. 70 ust. 3 i ust. 5 Konstytucji, polegającego na ograniczeniu autonomii szkoły niepublicznej poprzez dowolne reglamentowanie okresu jej funkcjonowania. Takie ograniczenie nie znajduje - zdaniem skarżącej - uzasadnienia z punktu widzenia przesłanek wymienionych w art. 31 ust. 3 Konstytucji. Jednocześnie skarżąca wyjaśniła, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 lutego 2002 r. został jej doręczony 25 kwietnia 2002 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek dopuszczalności występowania z tym środkiem prawnym.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Ustawowy wymóg wyczerpania drogi prawnej zmierza przy tym do nadania orzeczeniu wydanemu na podstawie zakwestionowanych w skardze przepisów ostatecznego charakteru, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie skargi konstytucyjnej wielokrotnie wskazywano przy tej okazji, iż w postępowaniu administracyjnym, w którym zarzut niekonstytucyjności przepisów wiąże skarżący z wydaniem decyzji administracyjnej, wymóg powyższy obliguje skarżącego do wniesienia skargi na tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego i doprowadzenie do wydania w sprawie prawomocnego wyroku sądowego. Uzyskanie takiego wyroku oznacza bowiem dopełnienie ustawowej przesłanki wyczerpania drogi prawnej, ponadto nadaje ostateczny charakter (w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji) decyzji administracyjnej, z którą wiąże skarżący zarzut naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw. Z dniem doręczenia skarżącemu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego rozpoczyna się też bieg 3 miesięcznego terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Należy podkreślić, że upływu tego terminu nie sanuje w żaden sposób uruchomienie przez skarżącego innych procedur kontroli orzeczenia, z którym wiąże skarżący zarzut niezgodności przepisów kwestionowanych w skardze konstytucyjnej. Tym samym zainicjowanie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej nie wstrzymuje biegu terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną.

W niniejszej sprawie zarzut niekonstytucyjności art. 15 ust. 2 zd. 2 ustawy o szkolnictwie wyższym wiąże skarżąca z decyzją Ministra Edukacji Narodowej z 28 czerwca 2001 r. Ustawowy wymóg wyczerpania przysługującej drogi prawnej spełniony został wraz z uzyskaniem przez skarżącą wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 lutego 2002 r., którym oddalono jej skargę na decyzję Ministra Edukacji Narodowej z 22 sierpnia 2001 r., utrzymującą w mocy rozstrzygnięcie z 28 czerwca 2001 r. Zgodnie z wyjaśnieniem skarżącej wyrok ten został jej doręczony 25 kwietnia 2002 r. Od tego dnia rozpoczął więc bieg 3 miesięczny termin do wystąpienia w niniejszej sprawie ze skargą konstytucyjną. Skarżąca wystąpiła ze skargą konstytucyjną 25 października 2002 r., a więc już po upływie ustawowego terminu. Należy jeszcze raz podkreślić, że na stwierdzenie przekroczenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej nie ma wpływu uruchomienie przez skarżącą procedury stwierdzenia nieważności decyzji. Błędne zatem jest stanowisko skarżącej, która dochowanie terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną wiąże z dniem doręczeniem jej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 czerwca 2002 r., oddalającym skargę na decyzję Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji z 22 sierpnia 2001 r.

W konkluzji należy więc stwierdzić, że skarga konstytucyjna wniesiona została z naruszeniem terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: