124

POSTANOWIENIE

z dnia 8 kwietnia 2003 r.

Sygn. akt Ts 147/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Romualda Polińskiego w sprawie zgodności:

art. 208 * 1 i * 4 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm.) z art. 79 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 21 października 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżącego - Romualda Polińskiego zakwestionował zgodność z Konstytucją przepisów ustawy z 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze i pochodnym od niej statutem Spółdzielni Mieszkaniowej z 22 sierpnia 1995 r. (ze zmianami z 23 listopada 1998 r.). Zdaniem skarżącego, stwierdzenie przez Trybunał Konstytucyjny takiej niezgodności miałoby nastąpić przez ustalenie „czy rozliczenie za dostarczone ciepło na ogrzanie lokali i wody powinno być rozliczane oddzielnie z każdym odbiorcą ciepła z faktycznego zużycia ciepła, czy z rozliczenia globalnego zużycia ciepła wszystkich zasobów mieszkalnych spółdzielni”.

Skargę sformułowano w oparciu o następujący stan faktyczny. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z 25 stycznia 2002 r. (sygn. akt IC 2562/99) oddalone zostało powództwo skarżącego przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej, dotyczące m.in. prawidłowości ustalenia rozliczenia zaliczki na centralne ogrzewanie i ciepłą wodę w latach 1996-1998. Apelacja skarżącego od tego orzeczenia została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z 17 maja 2002 r. (sygn. akt II Ca 268/02). Kierując się treścią postanowień Statutu SM Sąd uznał, że uiszczane przez skarżącego opłaty za dostawę ciepłej wody i centralnego ogrzewania nie są zaliczkami i nie podlegają indywidualnemu rozliczeniu na koniec roku obrachunkowego.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 stycznia 2003 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, przez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których wydane zostało ostateczne orzeczenie o wolnościach lub prawach skarżącego, w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją. Ponadto skarżący wezwany został do wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze przepisy.

W piśmie pełnomocnika skarżącego z 25 stycznia 2003 r. stwierdzono, że sąd orzekł w sprawie na podstawie art. 208 * 1 i * 4 prawa spółdzielczego. Tego rodzaju orzeczenie - zdaniem skarżącego - narusza jego prawa obywatelskie. Ponadto w treści pisma - bez żadnego uzasadnienia i argumentacji - wskazano na art. 79 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna stanowi środek ochrony konstytucyjnych wolności lub praw służący wyeliminowaniu z systemu prawnego przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, które stanowiły podstawę ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, naruszającego określone w Konstytucji prawa, wolności lub obowiązki skarżącego. Korzystanie ze skargi konstytucyjnej możliwe jest wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Precyzująca te zasady ustawa z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym przewiduje w art. 47 ust. 1 pkt 2, że obowiązkiem skarżącego jest wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego. W świetle powyższych unormowań nie ulega więc wątpliwości, że podstawową powinnością skarżącego jest właściwe określenie przedmiotu skargi, jak i konstytucyjnego wzorca kontroli kwestionowanych przepisów. Wzorzec ten wyznaczają wskazane przez skarżącego postanowienia konstytucyjne wyrażające przysługujące mu wolności lub prawa, których naruszenie zarzuca skarżący. Tak określony przedmiot i wzorzec kontroli determinuje w pełni rodzaj zarzutów, jakie podnosić można w skardze konstytucyjnej. Przede wszystkim podkreślić należy, że zarzuty te nie mogą koncentrować się na prawidłowości samych orzeczeń wydanych w sprawie skarżącego. Płaszczyzna stosowania prawa pozostaje bowiem poza zakresem kontroli inicjowanej skargą konstytucyjnej. Skarżący winien sformułować i uzasadnić takie zarzuty, które przemawiają za normatywną niezgodnością zachodzącą między przepisami kwestionowanymi w skardze i stosownymi uregulowaniami konstytucyjnymi.

Biorąc powyższe uwarunkowania pod uwagę stwierdzić należy, że skarga niniejsza wykazuje braki formalne, których w żadnym stopniu nie uzupełniło pismo z 25 stycznia 2003 r. Wskazując na art. 208 * 1 i * 4 prawa spółdzielczego, skarżący nie formułuje żadnych argumentów przemawiających za niezgodnością tych przepisów z unormowaniami konstytucyjnymi. Uzasadnienie samej skargi konstytucyjnej, jak i przywołanego wyżej pisma koncentruje się natomiast na negatywnej ocenie orzeczeń sądowych wydanych w sprawie skarżącego. Jak to już podkreślano, ta sfera pozostaje zaś poza zakresem kontroli realizowanej przez Trybunał Konstytucyjny. Skarżący nie wskazuje także na jakiekolwiek prawo lub wolność konstytucyjną, które naruszone zostałyby zakwestionowaną regulacją prawa spółdzielczego. Takiego wskazania w żadnym stopniu nie realizuje niezrozumiałe odwołanie się w treści pisma do art. 79 Konstytucji, normującego instytucję skargi konstytucyjnej.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

2