67

POSTANOWIENIE

z dnia 11 marca 2003 r.

Sygn. akt Ts 175/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Bohdan Zdziennicki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wojciecha Kilanowskiego w sprawie zgodności:

§ 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348) z art. 2, art. 32 ust. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 3 grudnia 2002 r. skarżący zakwestionował zgodność z Konstytucją przepisu § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (dalej: rozporządzenie). Kwestionowanemu przepisowi zarzucił niezgodność z art. 2, art. 32 ust. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, przyjęty w zaskarżonym przepisie mechanizm określania zasądzanych przez sądy kosztów zastępstwa prawnego narusza zasadę ochrony praw nabytych w zakresie wynagrodzenia za czynności adwokackie. Ponadto, porównanie kwestionowanej regulacji z unormowaniem dotyczącym stawek za czynności notarialne uzasadnia wniosek o naruszeniu konstytucyjnego zakazu dyskryminacji w życiu gospodarczym. Zdaniem skarżącego, zasądzanie na podstawie kwestionowanego przepisu stawek w minimalnej wysokości, nawet w sytuacji, gdy klient adwokata godzi się ponieść wyższą opłatę za czynności adwokackie, prowadzi również do naruszenia prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 27 stycznia 2003 r. wezwano skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. przez doręczenie 5 odpisów ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej wydanego w sprawie skarżącego na podstawie zakwestionowanego w skardze przepisu rozporządzenia.

W odpowiedzi na to zarządzenie, skarżący - w piśmie z 10 lutego 2003 r. - stwierdził, że nie jest w stanie uzupełnić powyższego braku, albowiem orzeczenie tego rodzaju nie zostało jeszcze w jego sprawie wydane.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek dopuszczalności występowania z tym środkiem prawnym.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, każdy czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach, prawach lub obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. Zasady, na jakich dopuszczalne jest występowanie z tego rodzaju środkiem prawnym precyzuje ustawa z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. W świetle art. 47 ust. 2 tej ustawy, jednym z obowiązków skarżącego jest dołączenie do skargi konstytucyjnej wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, z podaniem daty jego doręczenia, wydanego na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego. Powyższy obowiązek stanowi konsekwencję przyjętego przez ustrojodawcę modelu skargi konstytucyjnej. Stanowi ona środek ochrony konstytucyjnych wolności lub praw służący wyeliminowaniu z systemu prawnego wyłącznie takich przepisów, które stanowiły normatywną podstawę ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej. W odróżnieniu od wniosków, o których mowa w art. 191 ust. 1 pkt 1-5 Konstytucji, skarga nie służy więc wszczynaniu tzw. abstrakcyjnej kontroli norm prawnych. Przedmiotem kontroli zainicjowanej skargą konstytucyjną mogą być wyłącznie unormowania, których zastosowanie w konkretnej sprawie skarżącego znalazło wyraz w ostatecznym orzeczeniu sądu lub organu administracji publicznej. Wskazanie przez skarżącego tego rodzaju orzeczenia stanowi warunek konieczny (choć nie wystarczający) do uznania dopuszczalności wystąpienia ze skargą konstytucyjną.

W niniejszej sprawie warunek ten nie został spełniony. Jak to wynika z oświadczenia samego skarżącego, w jego sprawie nie doszło do wydania jakiegokolwiek orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, dla którego normatywną podstawą byłby kwestionowany przepis rozporządzenia. Niedopełnienie opisanej wyżej przesłanki wyłącza tym samym dopuszczalność merytorycznego rozpoznania wniesionej skargi konstytucyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

2