Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2003-02-03 - Ts 158/02
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 158/02
Tytuł:Postanowienie z dnia 2003-02-03
Publikacja w Z.U.Z.U. 2003 / 2B / 131

131

POSTANOWIENIE

z dnia 3 lutego 2003 r.

Sygn. akt Ts 158/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Benona Witczaka w sprawie zgodności:

art. 1 i 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.) z art. 21 i 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

postanawia:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 31 października 2002 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym) skarżący zakwestionował zgodność z Konstytucją RP art. 1 i 3 ustawy z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (dalej: zaskarżona ustawa).

Z treści uzasadnienia skargi konstytucyjnej i dołączonych dokumentów wynika, że została ona sformułowana w oparciu o następujący stan faktyczny. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Sieradzu z 21 grudnia 2001 r. (sygn. akt C 111/01) oddalono powództwo skarżącego o wydanie części nieruchomości. Apelacja skarżącego od tego orzeczenia została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Sieradzu z 8 maja 2002 r. (sygn. akt XIV Ca 68/02). W ocenie skarżącego orzekające w sprawie sądy naruszyły art. 222 * 1 i * 2 kodeksu cywilnego. Ponadto, powołując się już na zakwestionowane w skardze przepisy, skarżący podkreślił konieczność dokonania czynności mających na celu wznowienie granic spornej nieruchomości. Brak takich czynności prowadzi bowiem - w ocenie skarżącego - do naruszenia prawa własności.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 25 listopada 2002 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. Uzupełnienie winno polegać m.in. przez wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zostały naruszone przez przepisy zaskarżonej ustawy. Ponadto wezwano skarżącego do dokładnego określenia daty doręczenia ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, wydanego w sprawie skarżącego na podstawie zaskarżonych przepisów.

W piśmie z 9 grudnia 2002 r. pełnomocnik skarżącego ponowił zarzut naruszenia przez art. 1 i 3 zaskarżonej ustawy konstytucyjnego prawa własności pasa gruntu. Zarzut ten nie został jednak poparty żadnym uzasadnieniem. Ponadto z oświadczenia skarżącego wynika, że wyrok Sądu Okręgowego w Sieradzu z 8 maja 2002 r. został mu doręczony 2 lipca 2002 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek dopuszczalności występowania z tym środkiem prawnym.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, ze skargą konstytucyjną wystąpić można po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Z treści uzasadnienia skargi konstytucyjnej wynika, że orzeczeniem wyczerpującym drogę prawną przysługującą skarżącemu w sprawie, w związku z którą skierował skargę konstytucyjną, jest wyrok Sądu Okręgowego w Sieradzu z 8 maja 2002 r. Z kolei z oświadczenia skarżącego wynika, że orzeczenie to zostało mu doręczone 2 lipca 2002 r. Ponieważ skarga konstytucyjna została skierowana do Trybunału Konstytucyjnego 31 października 2002 r. (data nadania skargi konstytucyjnej w urzędzie pocztowym) stwierdzić należy, że skarga wniesiona została z przekroczeniem ustawowego terminu. Już ta okoliczność samoistnie przesądza o niedopuszczalności nadania skardze dalszego biegu.

Niezależnie od powyższego, stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie wadliwie określony został przedmiot skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, mogą nim być wyłącznie przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach, wolnościach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. Nałożony na skarżącego przez ustawodawcę obowiązek wskazania orzeczenia wykazującego taką kwalifikację umożliwić ma Trybunałowi Konstytucyjnemu zweryfikowanie, czy istotnie przedmiotem skargi konstytucyjnej uczyniono przepisy spełniające opisaną wyżej zależność. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zakwestionowane w skardze konstytucyjnej przepisy nie stanowiły tego rodzaju podstawy dla orzeczeń sądowych, z których wydaniem wiąże skarżący zarzut naruszenia jego konstytucyjnych praw. Należy również podkreślić, że w sprawie niniejszej nie doszło do wskazania sposobu, w jaki zakwestionowane w skardze przepisy naruszyły konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego. Wymogu takiego wskazania nie wypełnia w żadnym razie lakoniczne i pozbawione jakiegokolwiek dalszego uzasadnienia stwierdzenie o niezgodności art. 1 i 3 zaskarżonej ustawy z art. 21 i 64 Konstytucji.

Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

2

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: