Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2003-01-16 - Ts 127/02
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 127/02
Tytuł:Postanowienie z dnia 2003-01-16
Publikacja w Z.U.Z.U. 2003 / 2B / 114

114

POSTANOWIENIE

z dnia 16 stycznia 2003 r.

Sygn. akt Ts 127/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Dom Książki Sp. z o. o. o stwierdzenie zgodności:

art. 16g ust. 2 i ust. 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654) w brzmieniu ustalonym w art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 95, poz. 1101) z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Przedsiębiorstwo „Dom Książki” sp. z o.o. wniosło o stwierdzenie niezgodności art. 16g ust. 2 i ust. 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654) w brzmieniu ustalonym w art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 95, poz. 1101) z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Na podstawie zaskarżonych przepisów Naczelny Sąd Administracyjny - Wydział Zamiejscowy w Białymstoku wyrokiem z 7 maja 2002 r. (sygn. akt SA/Bk 1795/01) oddalił skargę na decyzję Izby Skarbowej w Białymstoku z 8 listopada 2001 r. (Nr PB I/TK/732/190/01) utrzymującej w mocy decyzję II Urzędu Skarbowego z 30 lipca 2001 r. nie uwzględniającej wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za okres od 1 lutego do 31 grudnia 2000 r. Zdaniem skarżącej spółki podstawy tych rozstrzygnięć naruszają przysługujące jej prawa konstytucyjne przewidziane w art. 2 i art. 32 Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 16 września 2002 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności przez wskazanie przysługujących jej konstytucyjnych wolności i praw, naruszonych przez ostateczne orzeczenie oparte na zakwestionowanych przepisach ustawy oraz określenie sposobu tego naruszenia.

W piśmie procesowym z 27 września 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym), mającym stanowić odpowiedź na zarządzenie sędziego, pełnomocnik skarżącej wskazał prawo do funkcjonowania i prowadzenia działalności gospodarczej w zaufaniu do Państwa i bezpiecznego prawa oraz zasadę sprawiedliwości społecznej. Zdaniem pełnomocnika skarżącej, powołane przez niego prawo wynika z art. 2 Konstytucji.

Jednocześnie wskazano, iż zakwestionowana regulacja narusza art. 32 Konstytucji wyrażający - zdaniem skarżącej - prawo do prowadzenia działalności gospodarczej bez dyskryminacji w życiu gospodarczym.

W ocenie skarżącej zaskarżone przepisy pozbawiając możliwości uwzględnienia przejętych zobowiązań przy ustalaniu wartości firmy i wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych różnicują bez uzasadnionej przyczyny sytuację prawną skarżącej w relacji do podmiotów, które nabyły przedsiębiorstwo przed 1 stycznia 2000 r. i po 1 stycznia 2001 r. W konsekwencji jedynie nabycie przedsiębiorstwa w roku 2001, wyklucza dokonanie amortyzacji dla celów podatkowych powyżej wskazanych zobowiązań. Regulacja taka rodzi pułapkę prawną dla podmiotów dokonujących formalnego przejęcia składników przedsiębiorstwa w 2000 r., skutkując powstaniem obowiązku podatkowego w większej wysokości niżby miało to miejsce w przypadku identycznej przedmiotowo czynności dokonanej poza okresem 2000 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), przesłanką warunkującą merytoryczne rozpoznanie skargi jest wykazanie przez skarżącego, że doszło do naruszenia przysługujących mu wolności lub praw, mających rangę konstytucyjną. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego powyższa przesłanka nie została w niniejszej sprawie spełniona. Pełnomocnik skarżącego wskazał na art. 2 Konstytucji i wyrażoną w nim zasadę sprawiedliwości społecznej, z której wywodzi „prawo do funkcjonowania i prowadzenia działalności gospodarczej w zaufaniu do Państwa i do stabilnego i bezpiecznego prawa”. Trybunał Konstytucyjny nie wyklucza możliwości przyjęcia jako prawnej podstawy wolności lub prawa podmiotowego chronionych za pomocą skargi konstytucyjnej, przepisu zamieszczonego poza rozdziałem II Konstytucji grupującym przepisy dotyczące osobistych, politycznych, ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych wolności i praw człowieka i obywatela. Powołując się na taki przepis, skarżący musi jednak wykazać, że z wyrażonej w tym przepisie normy wynika wolność lub prawo podmiotowe o określonej treści, porównywalne pod tym względem z wolnościami i prawami opartymi na przepisach zebranych w art. 2 Konstytucji. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, skarżący nie wykazał, iż wywodzone przez niego „prawo” jest konstytucyjnym prawem podmiotowym o charakterze porównywalnym z wolnościami i prawami wyrażonymi w rozdziale II Konstytucji. Samo powołanie się na szereg zasad ustrojowych dekodowanych z treści art. 2 Konstytucji nie jest wystarczające dla spełnienia ustawowej przesłanki wskazania takich unormowań, które można uznać za podstawę do konstruowania konkretnych przysługujących skarżącej praw podmiotowych. W świetle powyższego należy stwierdzić, że wskazanie jedynie norm ustrojowych, adresowanych w pierwszym rzędzie do prawodawcy nie wyczerpuje dyspozycji art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którą prawo do wystąpienia ze skargą konstytucyjną przysługuje „każdemu, czyje konstytucyjne prawa lub wolności zostały naruszone” (por. postanowienie z 12 grudnia 2000 r., sygn. Ts 105/00, OTK ZU nr 1/2002, poz. 59).

Rozpatrując zarzut naruszenia wyrażonej w art. 32 Konstytucji zasady równości, należy przypomnieć, że przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być naruszenie samej zasady równości, lecz naruszenie jej w związku z określonym konstytucyjnym prawem podmiotowym. Pogląd ten znajduje oparcie w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, w szczególności w wydanym w pełnym składzie postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2001 r. (SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225).

Uznanie zatem, iż w skardze konstytucyjnej nie została spełniona przesłanka polegająca na wskazaniu konstytucyjnych wolności lub praw o charakterze podmiotowym, wyklucza samodzielne badanie naruszenia zasady równości w postępowaniu wszczętym w tym trybie. W skardze konstytucyjnej powiedziano wprawdzie o naruszeniu prawa do prowadzenia działalności gospodarczej bez dyskryminacji, jednak skarżąca przeciwstawia w sposób nieuzasadniony wolność gospodarczą wyrażoną w art. 84 Konstytucji zasadzie władztwa podatkowego. Wyrażona w art. 20 i art. 22 Konstytucji zasada wolności gospodarczej zapewnia możliwość swobodnego podejmowania i prowadzenia działalności zarobkowej, a także wyboru prawno-organizacyjnej formy takiej działalności. Zasada ta ma podstawowe znaczenie dla oceny ustawowych ograniczeń w jej prowadzeniu polegających na wymogu uzyskania zezwoleń lub koncesji dla jej podjęcia w określonej dziedzinie gospodarki. Wolność gospodarcza nie koliduje z władztwem podatkowym państwa, gdyż realizuje się ona w ramach wyznaczonych przez obowiązujące normy konstytucyjne oraz ustawowe. Oczywiście nie można wykluczyć sytuacji, gdy instrumenty podatkowe stałyby się środkiem do pośredniego faktycznego ograniczenia wolności gospodarczej w pewnej dziedzinie, jednak sytuację taką uznać wypada za wyjątkową (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 20 czerwca 2002 r., OTK ZU nr 4/A/2002, poz. 44). Taka wyjątkowa sytuacja nie występuje w niniejszej sprawie, gdzie zaskarżone przepisy ustawy ograniczają możliwość dokonania amortyzacji dla celów podatkowych. Nie można więc mówić o naruszeniu zasady równości w zakresie wolności gospodarczej.

Reasumując należy stwierdzić, że skoro w skardze konstytucyjnej nie wskazano konstytucyjnych praw skarżącej oraz sposobu ich naruszenia przez przepisy będące przedmiotem zaskarżenia, to tym samym nie spełniono wymogu określonego w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym postanowił odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

3

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: