212

POSTANOWIENIE

z dnia 13 stycznia 2003 r.

Sygn. akt Ts 139/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Tadeusza i Edwarda Gnyp w sprawie zgodności:

art. 240 * 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 11 października 2002 r. skarżący zakwestionowali zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej art. 240 * 1 pkt 5 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.

Na podstawie zakwestionowanego przepisu Dyrektor Urzędu Celnego w Szczecinie wydał 5 października 1998 r. decyzję, w której uchylił poprzednie decyzje zawarte w dowodach odpraw celnych i ustalił wymiar należności celnych na sprowadzony przez skarżących 5 grudnia 1996 r. pojazd w stanie nie zmontowanym. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Prezesa Głównego Urzędu Ceł z 28 września 2000 r. Skarga skarżących na powyższe rozstrzygnięcie została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 czerwca 2002 r. (doręczonym skarżącym 13 lipca 2002 r.). W uzasadnieniu tego wyroku Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, zaś zastosowanie w sprawie skarżących przez organy celne art. 240 * 1 pkt 5 ordynacji podatkowej było w pełni uzasadnione.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 12 listopada 2002 r. wezwano pełnomocnika skarżących do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, przez wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób - zdaniem skarżących - zostały naruszone przez zakwestionowany w skardze art. 240 * 1 pkt 5 ordynacji podatkowej.

W piśmie z 22 listopada 2002 r. skarżący stwierdzili, że kwestionowana regulacja narusza art. 32 Konstytucji. Naruszenie to polegać ma - zdaniem skarżących - na zastosowaniu w ich sprawie przepisu ordynacji podatkowej, który wszedł w życie, już po dokonaniu odprawy celnej i wydaniu w tej mierze stosownych decyzji. Ponadto skarżący podnieśli, że w ich ocenie brak było podstaw do wznowienia postępowania na podstawie zaskarżonego przepisu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg.

Zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji, skargę konstytucyjną wnieść można kwestionując przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji orzekł ostatecznie o konstytucyjnych wolnościach, prawach albo obowiązkach skarżącego. Uprzednie zastosowanie kwestionowanej regulacji w sprawie skarżącego stanowi więc warunek konieczny (choć nie wystarczający) dopuszczalności wystąpienia przez niego ze skargą konstytucyjną. Należy przy tym podkreślić, że przedmiotem skargi pozostaje zawsze przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, który stanowił normatywną podstawę orzeczenia, wydanego w sprawie skarżącego, a które - w jego ocenie - naruszyło przysługujące mu konstytucyjne wolności lub prawa. Sfera zastosowania kwestionowanego przepisu - choć istotna z punktu widzenia przesłanek dopuszczalności wystąpienia ze skargą konstytucyjną - pozostaje więc poza zakresem kontroli wykonywanej przez Trybunał Konstytucyjny. Precyzujący zasady, na jakich dopuszczalne jest kierowanie tego środka ochrony, art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym nakłada ponadto na skarżącego obowiązek wskazania, jakie konstytucyjne prawa lub wolności, i w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zostały naruszone przez zaskarżone przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego. Tak więc dopiero prawidłowe określenie przez skarżącego przedmiotu kontroli, wzorca jej prowadzenia, jak i uzasadnienie postawionych zarzutów umożliwiają merytoryczną ocenę wniesionej skargi konstytucyjnej.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego powyższe przesłanki w niniejszej sprawie nie zostały spełnione. Argumenty sformułowane w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej skierowane są w głównej mierze przeciwko samej zasadności wznowienia postępowania w sprawie skarżących. Skarżący w szczególności kwestionują zasadność stanowiska organów orzekających odnośnie wystąpienia w ich sprawie ustawowych przesłanek, warunkujących wznowienie postępowania. Zgodnie bowiem z treścią zaskarżonego przepisu, to właśnie ujawnienie istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, a nie znanych organowi, który wydał decyzję, uzasadnia wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją. Problem oceny zaistniałego stanu faktycznego pod kątem spełnienia ustawowych przesłanek określonego rozstrzygnięcia organu administracji nie mieści się jednakże w zakresie postępowania kontrolnego prowadzonego przed Trybunałem Konstytucyjnym. Taki zaś charakter ma właśnie polemika skarżących, dotycząca przyjętej przez organy administracji kwalifikacji celnej części samochodowych sprowadzonych przez skarżących z zagranicy.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego w sprawie nie została także spełniona przesłanka wskazania rodzaju konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych kwestionowanym unormowaniem, jak i wyjaśnienia sposobu takiego naruszenia. Ogólny zarzut niekonstytucyjności art. 240 * 1 pkt 5 ordynacji podatkowej został przez skarżących dookreślony lakonicznym odwołaniem się do konstytucyjnej zasady równości wobec prawa. W tym zakresie należy zauważyć, że w dotychczasowym orzecznictwie dotyczącym skargi konstytucyjnej wielokrotnie wskazywano już na ograniczoną dopuszczalność czynienia z tej zasady konstytucyjnej wzorca kontroli przepisów kwestionowanych w trybie skargi konstytucyjnej. Jest to możliwe w sytuacji, gdy skarżący precyzuje, w zakresie jakich podmiotowych praw skarżącego wyrażonych w przepisach konstytucyjnych doszło do naruszenia zasady równości (zob. postanowienia TK z: 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 47/98, OTK ZU nr I(30)/1999, poz. 41; 17 czerwca 1998 r., sygn. Ts 48/98, OTK ZU nr 4/1998, poz. 59; 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 46/1998, OTK ZU nr I(30)/1999, poz. 40; 3 listopada 1998 r., sygn. Ts 116/98, OTK ZU nr 1/1999, poz. 10; 1 marca 1999 r., sygn. Ts 57/99, OTK ZU nr 2/2000, poz. 72 oraz postanowienie pełnego składu TK z 24 października 2001 r., sygn. SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225). W ocenie Trybunału Konstytucyjnego w niniejszej skardze tego rodzaju konieczne doprecyzowanie nie nastąpiło.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

3