Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2003-01-08 - Ts 150/02
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 150/02
Tytuł:Postanowienie z dnia 2003-01-08
Publikacja w Z.U.Z.U. 2003 / 3B / 176

176

POSTANOWIENIE

z dnia 8 stycznia 2003 r.

Sygn. akt Ts 150/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Edwarda Nowickiego w sprawie zgodności:

art. 471 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) z art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2, art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz

art. 3937 w zw. z art. 3933 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2 i 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do badania zgodności art. 3937 w zw. z art. 3933 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2 i 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej 25 października 2002 r. zarzucono, że art. 471 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2, art. 77 ust. 1 Konstytucji oraz że art. 3937 w zw. z art. 3933 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 2 i 45 Konstytucji. Zdaniem skarżącego określenie w art. 471 kodeksu pracy maksymalnej wysokości odszkodowania przysługującego z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę narusza jego prawa majątkowe, zasadę równości oraz prawo do odszkodowania, o którym mowa w art. 77 ust. 1 Konstytucji. Odszkodowanie przyznane skarżącemu na podstawie zaskarżonego przepisu stanowi mniej niż dwukrotność minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w dacie wyrokowania. Jest to zdaniem skarżącego odszkodowanie nieadekwatne do poniesionej szkody. Automatyzm wynikający z art. 471 k.p. wyłącza waloryzację i konieczność uwzględnienia zmiany siły nabywczej pieniądza, w sytuacji długotrwałości procesu dochodzenia ochrony praw na drodze sądowej.

Wynikające z art. 471 k.p. ograniczenie czasowe kompensaty szkody - maksymalnie do 3 miesięcy - narusza art. 77 ust. 1 Konstytucji.

Zaskarżone przepisy kodeksu postępowania cywilnego pozwalają orzec o odmowie przyjęcia kasacji do rozpoznania bez uprzedniego wezwania skarżącego do usunięcia braku kasacji, polegającego na braku lub niepełnym przedstawieniu okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji. Narusza to, zdaniem skarżącego, wymóg uczciwości (sprawiedliwości) postępowania wyrażony w art. 45 ust. 1 Konstytucji, pozbawia go bowiem możliwości uzupełnienia braków kasacji. Możliwość taka jest przewidziana przy wnoszeniu innych środków prawnych, w tym przy wnoszeniu skargi konstytucyjnej i kasacji w sprawach karnych.

Powództwo skarżącego o przywrócenie warunków pracy i płacy zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 18 listopada 1998 r. Wyrok ten został uchylony wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 24 lutego 1999 r. Następnie Sąd Okręgowy wyrokiem z 19 czerwca 2000 r. uwzględnił w części powództwo skarżącego. Apelacja skarżącego od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 22 listopada 2000 r. Od tego wyroku skarżący złożył kasację, która została pozostawiona bez rozpoznania na mocy postanowienie Sądu Najwyższego z 3 kwietnia 2002 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Na wstępie przypomnieć należy, że art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji gwarantują dwuinstancyjność postępowania w odniesieniu do spraw, które rozpoznawane są przez sądy. Ani art. 45 ust. 1, ani żaden inny przepis Konstytucji nie ustanawia natomiast gwarancji trójinstancyjności postępowania sądowego. Tym samym, prawo do wniesienia kasacji w postępowaniu cywilnym nie stanowi koniecznego elementu prawa do sądu, a „wyłączenie określonych spraw spod kontroli kasacyjnej nie narusza prawa do sądu w kształcie, jaki nadała mu obowiązująca konstytucja” (wyrok z 10 lipca 2000 r., sygn. SK 12/99, OTK ZU nr 5/2000, s. 819).

Nie oznacza to jednak, że przepisy ustalające zakres i granice kasacji nie mogą stać się przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego. We wszystkich tych bowiem wypadkach, gdy ustawodawca zwykły uznał za uzasadnione ustanowienie dostępu do skargi kasacyjnej, musi to być unormowane w zgodzie z normami, zasadami i wartościami konstytucyjnymi. W zakresie tych norm i zasad nie mieści się jednak, wskazane przez skarżącego, prawo do usuwania braków kasacji po jej złożeniu. Regulacja tej kwestii pozostaje w gestii ustawodawcy. Należy też podkreślić, że skarżący nie wskazał na czym miałoby polegać naruszenie wymogu uczciwości postępowania przez zaskarżone przepisy kodeksu postępowania cywilnego. Przedstawione przez skarżącego argumenty o pozbawieniu go procesowego instrumentu dialogu z sądem oraz konieczności dania mu przez organ władzy publicznej szansy spełnienia warunków formalnych mogłyby uzasadniać jedynie wnioski de lege ferenda dotyczące zmiany wskazanych przepisów kodeksu postępowania cywilnego, nie mogą natomiast uzasadniać zarzutu ich niekonstytucyjności.

Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do art. 3937 w zw. z art. 3933 § 1 pkt 3 k.p.c.

2

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: