57

POSTANOWIENIE

z dnia 8 stycznia 2003 r.

Sygn. akt Ts 107/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Edwarda Łaskawiec w sprawie zgodności:

art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności (Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1299) z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Edwarda Łaskawiec nadanej w urzędzie pocztowym w dniu 9 sierpnia 2002 r. zarzucono, iż art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności (Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1299) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż decyzją z 17 lipca 2002 r. (sygn. RR-GK III/AR/7730-12/02) Wojewoda Pomorski utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gdańska z 17 maja 2002 r. (sygn. W.S./IV/7224/Uw-W/158/2002/CK), na mocy której odmówiono skarżącemu przekształcenia w prawo własności dotychczasowego prawa użytkowania wieczystego gruntu. Uzasadniając to rozstrzygnięcie organ administracyjny stwierdził, iż prawo do przekształcenia użytkowania wieczystego w prawo własności dotyczy wyłącznie osób fizycznych, które nabyły prawo do użytkowania wieczystego przed 31 października 1998 r. oraz ich następców prawnych, tymczasem skarżący nabył użytkowanie wieczyste od osoby prawnej. Nie jest więc następcą prawnym osoby fizycznej, której przysługiwało użytkowanie wieczyste gruntu. W rozstrzygnięciu takim skarżący dostrzega naruszenie zasady równości, które nie znajduje konstytucyjnego usprawiedliwienia.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącego przysługującej mu drogi prawnej, na której może żądać ochrony swoich praw lub wolności. Jak wynika z treści pisma skierowanego do Trybunału Konstytucyjnego z 20 września 2002 r. skarżący nie złożył na decyzję Wojewody Pomorskiego z 17 lipca 2002 r. (sygn. RR-GK III/AR/7730-12/02) skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, mimo, iż ten środek przysługiwał mu na mocy art. 16 oraz art. 33 i n. ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.). Rezygnując ze składania skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący nie wyczerpał tym samym przysługującej mu drogi prawnej, co powoduje, iż nie został spełniony jeden z warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 4 lutego 1998 r., Ts 1/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 17; 21 stycznia 1998 r., Ts 27/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 19; 12 sierpnia 1998 r., Ts 62/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 7; 1 września 1998 r., Ts 97/98, OTK ZU nr 6/1998, poz. 10; 1 lipca 1999 r., Ts 64/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 10).

W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

2