116

POSTANOWIENIE

z dnia 10 grudnia 2002 r.

Sygn. akt Ts 130/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Leszka Lepczyńskiego w sprawie zgodności:

art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059) z art. 31 ust. 1, art. 32 ust. 2 oraz art. 65 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Leszka Lepczyńskiego nadanej w urzędzie pocztowym 21 września 2002 r. zarzucono, iż art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059) jest niezgodny z art. 31 ust. 1, art. 32 ust. 2 oraz art. 65 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż:

Zdaniem skarżącego, powyższe rozstrzygnięcia związane z treścią zakwestionowanej regulacji prawnej ograniczają skarżącego w sposób arbitralny w wykonywaniu niektórych czynności zawodu prawniczego, a ponadto pozbawiają możliwości świadczenia pomocy prawnej osobom fizycznym w sprawach rodzinnych i opiekuńczych oraz w sprawach karnych. Skarżący zarzucił ponadto, iż w ten sposób naruszona została jego wolność w wyborze i wykonywaniu zawodu, gwarantowana w art. 65 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest jej złożenie w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie. Przymiot ostateczności w rozumieniu tego przepisu przysługuje takim rozstrzygnięciom, w stosunku do których nie przysługują już skarżącemu żadne środki odwoławcze przewidziane w ramach drogi prawnej.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia należy stwierdzić, iż zarówno w przypadku przyjęcia za podstawę wystąpienia z niniejszą skargą konstytucyjną postanowienia Sądu Okręgowego w Szczecinie z 30 kwietnia 2002 r., jak również postanowienia Sądu Rejonowego w Szczecinie z 9 maja 2002 r., skarga ta ma charakter spóźniony. Od daty doręczenia skarżącemu tych rozstrzygnięć do wystąpienia ze skargą konstytucyjną upłynął już bowiem trzymiesięczny termin, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Oceny tej nie zmienia fakt, iż skarżący od obu tych postanowień złożył stosowne zażalenia. Ani bowiem przepisy procedury cywilnej, ani karnej nie przewidują środka zaskarżenia na odmowę dopuszczenia pełnomocnika (czy obrońcy obwinionego) do udziału w sprawie. Wskazane przez skarżącego postanowienia sądów miały charakter ostatecznego rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i od daty ich doręczenia skarżącemu należało liczyć początek biegu trzymiesięcznego terminu do ewentualnego złożenia skargi konstytucyjnej.

Niezależnie od powyższej okoliczności należało stwierdzić, iż zakwestionowany przez skarżącego art. 4 ust. 1 ustawy o radcach prawnych nie stanowił normatywnej podstawy wydania wskazanego w skardze konstytucyjnej postanowienia Sądu Rejonowego w Szczecinie z 9 maja 2002 r. Jak wynika z treści tego postanowienia, odmowa dopuszczenia skarżącego do udziału w sprawie w charakterze obrońcy wynikała z brzmienia art. 82 kodeksu postępowania karnego, który przewiduje, iż funkcję tę pełnić może wyłącznie adwokat.

Tymczasem zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie taki akt normatywny, który stanowił podstawę wydania przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego. Warunek ten jest spełniony wówczas, gdy w sensie normatywnym zakwestionowane w skardze konstytucyjnej regulacje prawne determinują treść rozstrzygnięcia organu władzy publicznej w tym zakresie, z którym skarżący łączy naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych.

Powyższe ustalenie odnosi się także do odmowy przyjęcia wniosku skarżącego o wznowienie postępowania karnego. Jak wynika bowiem z treści pism Przewodniczącego Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w Szczecinie odmowa ta motywowana była treścią art. 545 § 2 kodeksu postępowania karnego, a ponadto brakiem w aktach stosownego pełnomocnictwa. Z tych powodów odmowa nadania biegu sporządzonemu przez skarżącego wnioskowi o wznowienie postępowania karanego również nie może stanowić podstawy wystąpienia ze skargą konstytucyjną, której przedmiotem uczyniono art. 4 ust. 1 ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało orzec jak w sentencji.

2