Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2002-10-17 - Ts 26/02
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 26/02
Tytuł:Postanowienie z dnia 2002-10-17
Publikacja w Z.U.Z.U. 2002 / 4B / 275

275

POSTANOWIENIE

z dnia 17 października 2002 r.

Sygn. akt Ts 26/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mariusza Szymańskiego w sprawie zgodności:

art. 27a ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414 ze zm.) z art. 2, art. 32 i art. 69 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Mariusza Szymańskiego z 5 marca 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżącego - zakwestionował zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej art. 27a ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414 ze zm.; dalej: ustawa o pomocy społecznej). Zakwestionowanemu przepisowi zarzucił, że przewidziane w nim uzależnienie otrzymania renty socjalnej od spełnienia warunku całkowitej niezdolności do pracy pozostaje w sprzeczności z konstytucyjną zasadą ochrony praw nabytych, zasadami sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa. Wyrażono również pogląd o niezgodności art. 27a ust. 1 ustawy o pomocy społecznej z wynikającą z art. 69 Konstytucji zasadą “udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym w zabezpieczeniu ich egzystencji”. W ocenie pełnomocnika, nowe określenie w ustawie przesłanek uzyskania renty socjalnej ograniczyło krąg osób uprawnionych do jej otrzymania, co wynika z faktu, iż obowiązujący do dnia wejścia w życie nowelizacji ustawy o pomocy społecznej jej art. 27 ust. 3 nie uzależniał uzyskania takiego świadczenia od “całkowitej niezdolności do pracy”, a jedynie od “niemożności podjęcia pracy z powodu inwalidztwa powstałego w okresie do 18 roku życia”.

Skarga sformułowana została w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją z 21 kwietnia 2000 r. (nr PS.SI.II.9149a/6/2000) Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w Dęblinie odmówił skarżącemu przyznania renty socjalnej. W wyniku odwołania skarżącego Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie, decyzją z 8 czerwca 2000 r. (nr SKO.0073/1192/OS/2000), utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu obydwu rozstrzygnięć wskazano, że w przypadku skarżącego nie została spełniona przesłanka jego całkowitej niezdolności do pracy. W świetle zaś art. 27a ust. 1 ustawy o pomocy społecznej renta socjalna może być przyznana wyłącznie osobom, które przesłankę tego rodzaju spełniają. Skarga skarżącego do Naczelnego Sądu Administracyjnego została oddalona wyrokiem z 22 maja 2001 r. (sygn. II SA/Lu 1097/00). W piśmie z 12 grudnia 2001 r. (nr NC III 4120/347/01/A), Dyrektor Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego poinformował skarżącego o braku podstaw prawnych do wniesienia przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego rewizji nadzwyczajnej od opisanego wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 16 kwietnia 2002 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, w szczególności przez wskazanie, jakie konstytucyjne prawa i wolności skarżącego i w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zostały naruszone przez zakwestionowany przepis. Ponadto wezwano pełnomocnika do dokładnego określenia daty doręczenia skarżącemu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 maja 2001 r., wraz z uzasadnieniem.

W piśmie z 24 kwietnia 2002 r. pełnomocnik powtórzył argumenty mające świadczyć o niezgodności kwestionowanej regulacji z zasadami ochrony praw nabytych, sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa. Stwierdził również, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 maja 2001 r. został skarżącemu doręczony 10 września 2001 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg.

Precyzujący zasady, na jakich dopuszczalne jest występowanie ze skargą konstytucyjną, art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym przewiduje, że skarga może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W dotychczasowym orzecznictwie w sprawie skargi konstytucyjnej wielokrotnie podkreślano, że zawarte w powołanym przepisie ustawy wyliczenie form rozstrzygnięć nie ma charakteru przypadkowego, a wręcz przeciwnie podkreśla priorytet prawomocnego wyroku sądowego, jako podstawy dla formułowania skargi konstytucyjnej. W związku z powyższym, wyliczonych w tym przepisie form rozstrzygania o konstytucyjnych wolnościach lub prawach skarżącego nie można traktować jako równorzędnych i w pełni alternatywnych. Skarżący winien w pierwszej kolejności doprowadzić do uzyskania w swojej sprawie prawomocnego wyroku sądowego, zaś od daty jego doręczenia skarżącemu wraz z uzasadnieniem rozpoczyna bieg ustawowy termin do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Na bieg tego terminu nie mogą mieć wpływu ewentualne dalsze działania skarżącego, zmierzające do wydania, jakichkolwiek innych “ostatecznych rozstrzygnięć”, a tym samym wzruszenia wydanego już w sprawie prawomocnego wyroku sądowego. Ich podejmowaniu przez skarżącego musi natomiast towarzyszyć świadomość ryzyka upływu ustawowego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Niezależnie od powyższego, Trybunał Konstytucyjny wskazywał już w swoich orzeczeniach, że charakteru ostatecznego orzeczenia o konstytucyjnych wolnościach lub prawach skarżącego, wydanego na podstawie kwestionowanych w skardze przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego (art. 79 ust. 1 Konstytucji) nie można przypisać pismom informującym o braku podstaw do wniesienia przez uprawnione podmioty rewizji nadzwyczajnej od prawomocnego wyroku sądowego (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 13 października 1998 r., sygn. Ts 117/98, OTK ZU nr 3(25)/1999, poz. 43, s. 260).

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę należy stwierdzić, że skarga niniejsza wniesiona została z przekroczeniem ustawowego terminu do występowania z tego rodzaju środkiem prawnym. Zgodnie z wyjaśnieniem zawartym w piśmie pełnomocnika, wyczerpujący - przysługującą skarżącemu drogę prawną - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 maja 2001 r. (sygn. akt II SA/Lu 1097/00) został doręczony skarżącemu 10 września 2001 r. W tym też dniu rozpoczął bieg 3-miesięczny termin do wystąpienia w niniejszej sprawie ze skargą konstytucyjną. Tymczasem skarga konstytucyjna została skierowana do Trybunału Konstytucyjnego 5 marca 2002 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym). Należy więc uznać, że skarga wniesiona została bez zachowania terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: