270

POSTANOWIENIE

z dnia 7 października 2002 r.

Sygn. akt Ts 19/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana Dudy w sprawie stwierdzenia zgodności:

art. 63a § 1 oraz art. 16 § 3 in fine ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie (Dz. U. Nr 22, poz. 91 ze zm.) z art. 30, 32, 38 oraz art. 40 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Jana Dudy z 16 lutego 2002 r. zarzucono, iż art. 63a § 1 oraz art. 16 § 3 in fine ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie (Dz. U. Nr 22, poz. 91 ze zm.) są niezgodne z art. 30, 32, 38 oraz art. 40 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżący wskazał, iż orzeczeniem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przy Krajowej Radzie Notarialnej w Warszawie z 17 maja 2001 r. (sygn. akt WSD 1/2001) uchylono orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego Izby Notarialnej w Katowicach z dnia 17 maja 2000 r., wyrażające na wniosek Ministra Sprawiedliwości pozytywną opinię o odwołaniu skarżącego ze stanowiska notariusza oraz umorzono postępowanie w tej sprawie z uwagi na utratę przez sądy dyscyplinarne prawa do wyrażania tego typu opinii. Postanowieniem z 17 września 2001 r. (sygn. akt III SZ 10/01) Sąd Najwyższy pozostawił bez rozpoznania kasację skarżącego od powyższego orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przy Krajowej Radzie Notarialnej wskazując, iż orzeczenie to nie ma charakteru dyscyplinarnego, lecz zostało wydane w szczególnym postępowaniu administracyjnym, stąd nie przysługuje od niego kasacja do Sądu Najwyższego. Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 19 grudnia 2001 r. (sygn. akt II 3981/01) odrzucił skargę jaką skarżący wniósł od orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przy Krajowej Radzie Notarialnej stwierdzając, iż nie jest właściwy w sprawach dyscyplinarnych notariuszy, zaś od zaskarżonego orzeczenia przysługuje w myśl art. 63a § 1 - Prawa o notariacie kasacja do Sądu Najwyższego.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 marca 2002 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie, które ze wspomnianych w skardze konstytucyjnej rozstrzygnięć organów władzy publicznej uważa on za ostateczne orzeczenie o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, stanowiące podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną.

Pismem z 25 marca 2002 r. skarżący wskazał, iż za orzeczenia takie uważa postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 grudnia 2001 r. (sygn. akt II 3981/01) oraz postanowienie Sądu Najwyższego z 17 września 2001 r. (sygn. akt III/SZ/10/01).

W związku treścią powyższego pisma skarżącego, ponownie został on wezwany o uzupełnienie braków formalnych skargi konstytucyjnej w szczególności poprzez wskazanie tych konstytucyjnych praw lub wolności, których naruszenie łączy on z wydaniem przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowienia z 19 grudnia 2001 r. (sygn. akt II 3981/01), a także dokładne określenie sposobu naruszenia tych praw. Skarżący został ponadto wezwany do dokładnego określenia, na czym polega niezgodność zakwestionowanych przez niego przepisów Prawa o notariacie z art. 30, 32, 38 oraz art. 40 Konstytucji RP.

Mimo upływu wyznaczonego terminu wspomniane powyżej braki skargi konstytucyjnej nie zostały uzupełnione.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej skarżący nie sprecyzował w niej, na czym jego zdaniem, polega niezgodność zakwestionowanych regulacji ustawy z 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie ze wskazanymi w skardze przepisami Konstytucji RP. Ograniczył się wyłącznie do stwierdzenia, iż regulacje te są niehumanitarne i naruszają podstawowe prawa człowieka, wskazując przy tym, iż art. 16 Prawa o notariacie “pozwala ścigać (skarżącego) dożywotnio”. Skarżący zarzucił także naruszenie przysługującego mu prawa do sądu oraz zasadę ochrony praw nabytych nie precyzując wszakże, w jaki sposób zakwestionowane przez niego regulacje - Prawa o notariacie miałyby prowadzić do tych naruszeń.

Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) warunkiem dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest dokładne określenie sposobu naruszenia przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych, związanych z wydaniem konkretnego orzeczenia organu władzy publicznej. Ponieważ dopiero w piśmie z dnia 25 marca 2002 r. skarżący wskazał, które ze wspomnianych w skardze konstytucyjnej orzeczeń przyjmuje za podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną, został więc wezwany do sprecyzowania sposobu, w jaki te konkretnie orzeczenia prowadzą do naruszenia przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych. Bez takiego sprecyzowania niemożliwe jest ustalenie, czy zostały spełnione konstytucyjne przesłanki dopuszczalności skargi konstytucyjnej, Trybunał Konstytucyjny nie jest zaś uprawniony do samodzielnego określania jej podstaw oraz przedmiotu zaskarżenia.

Zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 22 maja 2002 r. wzywające do uzupełnienia wspomnianych wyżej braków skargi konstytucyjnej nie zostało jednak w wyznaczonym terminie wykonane. W tym stanie rzeczy z uwagi na treść art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.