Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2002-09-26 - Ts 62/02
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 62/02
Tytuł:Postanowienie z dnia 2002-09-26
Publikacja w Z.U.Z.U. 2002 / 4B / 288

288

POSTANOWIENIE

z dnia 26 września 2002 r.

Sygn. akt Ts 62/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wawel-Imos International Spółka z o.o. w Krakowie w sprawie zgodności:

przepisów * 10a i * 10b rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych (Dz. U. Nr 6, poz. 33 ze zm.) z art. 7, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 92 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z dnia 6 maja 2002 r. (data nadania skargi w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżącej - Wawel-Imos International Sp. z o.o., zakwestionował zgodność z Konstytucją RP przepisów * 10a i * 10b rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych (dalej: rozporządzenie). Zakwestionowanym przepisom zarzucono, że wydane zostały z przekroczeniem granic upoważnienia wynikającego z art. 40 ust. 7 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 14, poz. 60 ze zm.), co w konsekwencji prowadzić ma do naruszenia art. 92 ust. 1 i 2 w zw. z art. 7 Konstytucji RP.

Skarga sformułowana została w oparciu o następujący stan faktyczny. Decyzją z dnia 23 lutego 1998 r. (nr DU-2/R/214/98) Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg w Krakowie orzekł o przywróceniu stanu pierwotnego pasa drogowego naruszonego przez skarżącą i jednocześnie nałożył na skarżącą karę pieniężną, w wysokości ustalonej w oparciu o przepisy zakwestionowanego rozporządzenia. Powyższe rozstrzygnięcie zostało utrzymane w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 30 kwietnia 1998 r. (sygn. Kol. Odw. 592/98/H/782/D). Skarga skarżącej na powyższą decyzję została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 4 grudnia 2001 r. (sygn. akt II Sa/Kr 1300/98). Wyrok ten wraz z uzasadnieniem doręczono skarżącej w dniu 7 lutego 2002 r.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego wezwano pełnomocnika skarżącej do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej przez wskazanie, jakie konstytucyjne prawa lub wolności i w jaki sposób - zdaniem skarżącej - naruszone zostały przez zakwestionowane przepisy rozporządzenia. W piśmie z dnia 1 lipca 2002 r., pełnomocnik skarżącej ponowił zarzut naruszenia art. 92 ust. 1 i 2 Konstytucji. Przewidziane w treści zaskarżonych przepisów uzależnienie stawek opłat od kwartalnego wskaźnika cen towarów i usług spowodowało bowiem - zdaniem skarżącej - faktyczne przekazanie przez Radę Ministrów kompetencji do określania wysokości tych stawek Prezesowi Głównego Urzędu Statystycznego. Taki mechanizm narusza zaś konstytucyjne wymogi stanowienia rozporządzeń. Zastosowanie wobec skarżącej tak naliczonych kwot waloryzacji stanowi - w jej ocenie - naruszenie zasady równości (art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji), jak i zasady legalizmu (art. 7 Konstytucji).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek dopuszczalności występowania z tym środkiem prawnym.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna stanowi środek ochrony konstytucyjnych wolności i praw, naruszonych ostatecznym orzeczeniem sądu lub organu administracji publicznej, wydanym na podstawie zakwestionowanych w skardze przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego. Postawieniu przez skarżącego zarzutu niekonstytucyjności takich przepisów towarzyszyć musi jednak dopełnienie ustawowego obowiązku (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym) wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zostały naruszone kwestionowaną regulacją. Sposób wykonania powyższego obowiązku determinowany jest przy tym dwoma czynnikami. Po pierwsze, układ odniesienia dla kontroli kwestionowanych regulacji wyznaczony być może jedynie takimi przepisami konstytucyjnymi, które stanowią normatywną podstawę dla przysługujących skarżącemu wolności lub praw. W odróżnieniu bowiem od kontroli prowadzonej przez Trybunał Konstytucyjny na skutek wniosku lub pytania prawnego, unormowania konstytucyjne służyć mogą za wzorzec kontroli inicjowanej skargą konstytucyjną tylko w takim zakresie, w jakim stanowią one źródło konkretnych podmiotowych praw skarżącego. Po drugie zaś, zgodnie z art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Trybunał orzekając jest związany granicami skargi. Tym samym, to na skarżącym ciąży obowiązek takiego doprecyzowania przedmiotu, jak i wzorca kontroli, który umożliwi nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu i merytoryczną ocenę konstytucyjności kwestionowanych przepisów.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego wskazany wyżej wymóg nie został przez skarżącą spełniony. Zarzuty stawiane kwestionowanym przepisom rozporządzenia koncentrują się na problemie ich niezgodności z art. 92 ust. 1 i 2 Konstytucji. Przepis ten precyzuje warunki pod jakimi dopuszczalne jest wydawanie rozporządzeń przez organy wskazane w Konstytucji. Nie podejmując w tym miejscu analizy zasadności samego zarzutu naruszenia przesłanek tam wymienionych stwierdzić należy, że nie dają one podstaw normatywnych dla jakiegokolwiek prawa lub wolności przysługującego skarżącej. Adresatem unormowania art. 92 ust. 1 i 2 Konstytucji są organy władzy publicznej uczestniczące w procesie prawotwórczym, mającym za przedmiot akt normatywny, jakim jest rozporządzenie. Nie wynika z nich natomiast żadne konkretne, przysługujące skarżącej prawo lub wolność, które naruszone zostałoby wskutek zastosowania wydanego w ten sposób aktu prawnego.

Z tych samych względów nie może być potraktowany za właściwy i dopuszczalny wzorzec kontroli również art. 7 Konstytucji. Statuuje on zasadę legalizmu, zgodnie z którą organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Powyższa zasada ma charakter przedmiotowy, wyznacza przesłanki i granice aktywności organów władzy publicznej i także nie może być uznana za podstawę normatywną dla konkretnych podmiotowych praw skarżącej. Tym samym nie jest dopuszczalne w trybie skargi konstytucyjnej weryfikowanie w jej świetle konstytucyjności kwestionowanych przepisów rozporządzenia.

W piśmie z dnia 1 lipca 2002 r. pełnomocnik skarżącej formułuje także zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równości (art. 32 ust. 1 i 2). W dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie skargi konstytucyjnej wskazywano już na ograniczoną dopuszczalność czynienia z powyższej zasady wzorca kontroli przepisów kwestionowanych przez skarżących. Byłoby to możliwe w sytuacji doprecyzowania przez skarżącą, w zakresie jakiego konstytucyjnego prawa lub wolności upatruje ona naruszenia zasady równości wobec prawa oraz zakazu dyskryminacji. Brak takiego odniesienia wyłącza możliwość oparcia skargi konstytucyjnej samoistnie na zarzucie naruszenia konstytucyjnej zasady równości. Powyższe stanowisko znalazło już wyraz w szeregu orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia TK z: 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 47/98, OTK ZU nr I(30)/99, poz. 41; 17 czerwca 1998 r., sygn. Ts 48/98, OTK ZU nr 4/1998, poz. 59; 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 46/98, OTK ZU nr I(30)/99, poz. 40; 3 listopada 1998 r., sygn. Ts 116/98, OTK ZU nr 1/99, poz. 10; 1 marca 1999 r., sygn. Ts 57/99, OTK ZU nr 2/2000, poz. 72), a ugruntowane zostało w postanowieniu pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2001 r. (sygn. SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225). W ocenie Trybunału Konstytucyjnego w niniejszej sprawie tego rodzaju konieczne doprecyzowanie praw i wolności o randze konstytucyjnej (jak i sposobu ich naruszenia) ze strony skarżącej nie nastąpiło.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: