92

POSTANOWIENIE

z dnia 17 września 2002 r.

Sygn. akt Ts 73/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Wyrzykowski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mirosławy Kołodziej w sprawie zgodności:

art. 393 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) oraz art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554) z art. 45 ust. 1, art. 88 ust. 1 i art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej 3 czerwca 2002 r. zarzucono, iż art. 393 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) oraz art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554) jest niezgodny z art. 45 ust. 1, art. 88 ust. 1 i art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej art. 393 § 2 k.p.c. jest niezgodny z Konstytucją przez brak bliższego określenia wyrażenia „orzeczenie oczywiście narusza prawo”. Wskazany przepis k.p.c. narusza prawo do bezstronnego sądu, gdyż nie musi on szczegółowo i merytorycznie uzasadniać swego orzeczenia. Natomiast art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. jest niezgodny z Konstytucją przez to, że wbrew intencji ustawodawcy, pozwolił Sądowi Najwyższemu podjąć uchwałę z dnia 17 stycznia 2001 r., sygn. akt III CZP 49/00. Przepis ten jest niezgodny z art. 88 ust. 1 oraz art. 2 Konstytucji, gdyż narusza zasadę lex retro non agit. Wezwana zarządzeniem sędziego do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej m.in. przez wskazanie sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw, skarżąca podniosła, że prawa te zostały naruszone przez to, iż w art. 5 ust. 2 zaskarżonej ustawy użyte wyrażenie „rozpoznania” było przed nowelizacją k.p.c. jednoznaczne i nie budziło wątpliwości, a po 1 lipca 2000 r. spowodowało zmianę postępowania Sądu Najwyższego. Zdaniem skarżącej rażąco narusza to zasadę państwa prawnego.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Katowicach z 12 sierpnia 1999 r. oddalone zostało powództwo skarżącej. Apelacja od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z 1 grudnia 1999 r. Sąd Najwyższy postanowieniem z 7 grudnia 2001 r. odmówił przyjęcia kasacji do rozpoznania od wskazanego wyżej wyroku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji w skardze konstytucyjnej należy wskazać akt normatywny, który zdaniem skarżącej jest niezgodny z Konstytucją. Uzasadnienie zarzutu niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów aktu normatywnego wymaga ustalenia treści norm w przepisach tych zakodowanych, ustalenia treści norm konstytucyjnych oraz wskazania na czym polega niezgodność między tymi normami. Dla uzasadnienia zarzutu niekonstytucyjności norm nie wystarcza ogólne powołanie się na niejednoznaczne brzmienie przepisu ustawy czy też brak bliższego określenia zwrotów użytych w tych przepisach. W przedmiotowej skardze konstytucyjnej takie właśnie zarzuty zostały sformułowane względem art. 393 § 2 k.p.c. Należy więc uznać, iż skarżąca nie określiła na czym polega niezgodność art. 393 § 2 k.p.c. z wskazanymi przepisami Konstytucji. Ponadto należy podkreślić, że skarżąca nie wskazała sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw przez zaskarżony przepis ustawy. Prawo do kasacji nie mieści się w zakresie konstytucyjnego prawa do sądu, ma charakter ustawowy, dlatego też ustawodawca dysponuje określoną swobodą w formułowaniu wymogów, jakie powinna spełniać skarga kasacyjna. Art. 45 ust. 1 Konstytucji nie ustanawia gwarancji trójinstancyjnego postępowania. Oczywiście ustawodawca zwykły określając dostęp do skargi kasacyjnej musi czynić to w zgodzie z normami, zasadami i wartościami konstytucyjnymi. Podważenie domniemania zgodności ustawy z Konstytucją w tym zakresie nie może jednak opierać się na lakonicznym stwierdzeniu, iż brak obowiązku sądu sporządzenia szczegółowości i merytorycznego uzasadnienia godzi w bezstronność sądu.

W skardze konstytucyjnej można zarzucać niezgodność aktu normatywnego tylko z tymi przepisami Konstytucji, które wyrażają prawa lub wolności skarżącej. Takich praw nie wyraża wskazany przez skarżącą art. 88 ust. 1 Konstytucji określający warunki wejścia w życie aktów powszechnie obowiązujących. Na marginesie należy zauważyć, iż wbrew twierdzeniom skarżącej, przepis ten nie stanowi podstawy obowiązywania zasady lex retro non agit.

Skarżąca wskazując na naruszenie art. 2 Konstytucji nie określa ani jakie jej konstytucyjne prawa podmiotowe zawarte w tym przepisie zostały naruszone, ani też nie określiła sposobu ich naruszenia.

Wskazane wyżej braki skargi konstytucyjnej odnoszą się również do zarzutu niekonstytucyjności art. 5 ust. 2 ustawy z 24 maja 2000 r., względem którego skarżąca podnosi jedynie, iż użyte w nim wyrażenie „rozpoznania” jest niejednoznaczne. Tak sformułowany zarzut nie spełnia wymogów sformułowanych w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Ze względu na wyrażoną w art. 66 tej ustawy zasadę skargowości Trybunał Konstytucyjny nie może natomiast analizować zgodności z Konstytucją zaskarżonego przepisu w szerszym zakresie.

Reasumując należy stwierdzić, że w skardze konstytucyjnej nie wskazano sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącej, wobec czego należało odmówić nadania jej dalszego biegu.