Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2002-07-22 - Ts 14/02
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 14/02
Tytuł:Postanowienie z dnia 2002-07-22
Publikacja w Z.U.Z.U. 2002 / 3B / 220

220

POSTANOWIENIE

z dnia 22 lipca 2002 r.

Sygn. akt Ts 14/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana Sobocińskiego w sprawie zgodności:

art. 3933 * 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2, art. 21 ust. 1, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 31 stycznia 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżącego - Jana Sobocińskiego zakwestionował zgodność z art. 2 Konstytucji RP art. 3933 * 1 pkt 3 kodeksu postępowania cywilnego. Kwestionowanemu przepisowi zarzucił, że zawiera w swojej treści postanowienia nieostre, dopuszczające dowolną sądową ich interpretację, co prowadzi do naruszenia zasad praworządności i praw podmiotowych uczestników procesu cywilnego.

Skarga sformułowana została w oparciu o następujący stan faktyczny. Postanowieniem z 20 lutego 2001 r. (sygn. akt V Ca 1225/00) Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił kasację skarżącego, wniesioną od postanowienia tego Sądu z 19 października 2000 r. w sprawie o zasiedzenie. Odrzucenie kasacji skarżącego uzasadnione zostało brakiem w niej okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie. Zażalenie skarżącego na postanowienie o odrzuceniu kasacji zostało oddalone postanowieniem Sądu Najwyższego z 28 czerwca 2001 r. (sygn. akt I CZ 84/01). Postanowienie to zostało doręczone skarżącemu w 31 października 2001 r.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 17 kwietnia 2002 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, w szczególności przez wskazanie, jakie konstytucyjne prawa i wolności skarżącego i w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zostały naruszone przez zakwestionowany art. 3933 * 1 pkt 3 k.p.c.

W wykonaniu powyższego zarządzenia pełnomocnik skarżącego skierował do Trybunału Konstytucyjnego w 29 kwietnia 2002 r. pismo uzupełniające braki skargi. Stwierdził w nim, że odrzucenie kasacji bez jej rozpatrzenia uniemożliwiło skarżącemu nabycie własności nieruchomości, co tym samym narusza art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji. Zaskarżonemu przepisowi zarzucił także, jednakże bez bliższego uzasadnienia, naruszenie zasady równości (art. 32 Konstytucji) oraz prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji). Ponownie podniósł też zarzut niezgodności art. 3933 * 1 pkt 3 k.p.c. z wyrażoną w art. 2 Konstytucji zasadą demokratycznego państwa prawnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, korzystanie ze skargi konstytucyjnej, jako środka ochrony praw i wolności, dopuszczalne jest na zasadach określonych w ustawie. Precyzujący owe zasady art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym nakłada na skarżącego obowiązek wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego. Doniosłość prawidłowego wykonania przez skarżącego powyższego obowiązku wynika z faktu, iż w ten właśnie sposób dochodzi do niezbędnego sprecyzowania konstytucyjnego układu odniesienia dla oceny zaskarżonych przepisów. Wskazanie zawarte w skardze umożliwia także Trybunałowi Konstytucyjnemu ocenę, czy w sprawie skarżącego istotnie doszło do naruszenia podmiotowych praw skarżącego, wyrażonych w przytoczonych przepisach Konstytucji. Tylko takie bowiem stwierdzenie potwierdza legitymację skarżącego do inicjowania kontroli konstytucyjności przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego. Pamiętać należy w tym zakresie także o konsekwencjach zasady wyrażonej w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, zgodnie z którą Trybunał orzekając jest związany granicami skargi konstytucyjnej, co w konsekwencji wyklucza samodzielne (z inicjatywy samego Trybunału Konstytucyjnego) modyfikowanie wzorca kontroli wskazanego przez skarżącego.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego w niniejszej sprawie skarżący nie dopełnił wskazanego wyżej obowiązku. Kwestionując art. 3933 * 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego zarzuca skarżący jego niezgodność z art. 2 Konstytucji. Mimo wezwania zawartego w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego nie sprecyzował jednakże, jakie podmiotowe prawa przysługujące skarżącemu, a wyinterpretowane z treści art. 2 Konstytucji, doznały uszczerbku wskutek zastosowania zaskarżonej regulacji. W dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego dotyczącym skargi konstytucyjnej sformułowano jednoznacznie pogląd odnośnie warunkowego wykorzystania art. 2 Konstytucji i wyrażonych w nim zasad, jako układu odniesienia dla kontroli przepisów kwestionowanych w drodze skargi konstytucyjnej. Podstawowym zastrzeżeniem jest konieczność wyraźnego doprecyzowania przez skarżącego, w zakresie jakiego podmiotowego prawa, wynikającego z normatywnej treści art. 2, bądź też znajdującego zakotwiczenie w innych przepisach konstytucyjnych, zaistniała sprzeczność kwestionowanej regulacji. Stanowisko powyższe znalazło wyraz zwłaszcza w postanowieniu pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z 23 stycznia 2002 r. (sygn. akt Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002 r., poz. 60). Tego rodzaju doprecyzowanie w sprawie niniejszej nie nastąpiło. Pełnomocnik ogranicza się w tym zakresie jedynie do sformułowania zarzutu naruszenia „zasad demokratycznego państwa prawnego”. Takie określenie wzorca kontroli kwestionowanej regulacji nie może być uznane za spełniające powyższe wymagania.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego za oczywiście bezzasadny uznany być musi także zarzut naruszenia przez zaskarżony przepis prawa własności skarżącego (art. 21 i art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji). Przede wszystkim zauważyć należy brak jakiegokolwiek merytorycznego związku pomiędzy art. 3933 * 1 pkt 3 kodeksu postępowania cywilnego a konstytucyjnymi unormowaniami dotyczącymi własności i innych praw majątkowych. Ich uwzględnienie, jako konstytucyjnego wzorca byłoby możliwe w sytuacji zakwestionowania przez skarżącego regulacji stanowiących podstawę merytorycznego orzeczenia sądu, wydanego w sprawie stwierdzenia nabycia własności przez skarżącego. Nie jest natomiast możliwe potraktowanie ich jako układu odniesienia dla oceny przepisu określającego znamiona kasacji.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego trudno też dopatrzyć się naruszenia kwestionowaną regulacją Kodeksu postępowania cywilnego prawa do sądu, wyrażonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji. Podkreślając lakoniczność uzasadnienia skargi w tym zakresie, stwierdzić należy, że stanowisko prezentowane przez pełnomocnika błędnie zakłada, że w normatywnej treści tego przepisu mieści się również prawo strony do rozpoznania kasacji. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie skargi konstytucyjnej wskazywano już na brak podstaw dla takiej interpretacji art. 45 ust. 1 Konstytucji. Konstytucyjną gwarancję zyskało bowiem jedynie prawo do zaskarżania orzeczeń wydanych w pierwszej instancji (art. 78 Konstytucji). Skarga nie dostarcza jednakże żadnych argumentów, które świadczyłyby o sprzeczności kwestionowanego przepisu z unormowaniem art. 78 Konstytucji lub też poszczególnymi - wymienionymi w art. 45 ust. 1 Konstytucji - elementami prawa tam wyrażonego.

Z kolei sformułowany w skardze zarzut naruszenia przez art. 3933 * 1 pkt 3 k.p.c. konstytucyjnej zasady równości nie został poparty żadną argumentacją dla jego uzasadnienia. Samo przywołanie tej zasady, jako wzorca dla oceny zaskarżonego przepisu uniemożliwia merytoryczną ocenę, wykluczone jest zaś - co już podkreślano - samodzielne jego doprecyzowanie przez Trybunał Konstytucyjny.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: