273

POSTANOWIENIE

z dnia 10 lipca 2002 r.

Sygn. akt Ts 24/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Rolno-Handlowego “Agroza” spółka z o.o. w Osiekach w sprawie zgodności:

- art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 maja 1999 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 57, poz. 596) oraz

- paragrafu 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 1998 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 157, poz. 1035 ze zm.), paragrafu 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 105, poz. 1197 ze zm.) z art. 77, art. 84, art. 92 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz

- art. 249 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej 5 marca 2002 r. zarzucono, że art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 maja 1999 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 57, poz. 596) oraz paragrafu 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 1998 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 157, poz. 1035 ze zm.), paragrafu 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 105, poz. 1197 ze zm.) są niezgodne z art. 77, art. 84, art. 92 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz że art. 249 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej, zawarte w art. 35 ust. 4 ustawy z 8 stycznia 1993 r. upoważnienie ustawowe nie spełnia wymogów określonych w Konstytucji, gdyż nie określa spraw przekazanych do uregulowania oraz wytycznych, co do treści rozporządzenia. W konsekwencji zaskarżone rozporządzenie normuje materię zastrzeżoną dla ustawy. Z kolei art. 249 ordynacji podatkowej umożliwia funkcjonowanie w obrocie prawnym decyzji niezgodnych z prawem, co narusza zasadę państwa prawnego.

Dwoma decyzjami z 25 sierpnia 2000 r. Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Gdańsku określił zobowiązanie skarżącej do zapłaty podatku akcyzowego oraz do zapłaty odsetek od powstałej zaległości. Skarżąca nie wniosła w wymaganym terminie odwołania od wskazanych decyzji. 10 grudnia 2001 r. skarżąca złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności wskazanych wyżej decyzji. Postanowieniem z 22 stycznia 2002 r. Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. Skarżąca nie wniosła odwołania od tego postanowienia.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącą drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana. Pojęcie drogi prawnej obejmuje w szczególności wykorzystanie tych środków odwoławczych i środków zaskarżenia, jakie przysługują skarżącej w ramach toku instancji. Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej skarżąca nie wniosła odwołania od decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej z 25 sierpnia 2000 r., z którymi to decyzjami łączyła ona naruszenie wskazanych w skardze praw konstytucyjnych. Tym samym jednak skarżąca nie wyczerpała przysługujących jej w ramach toku instancji środków odwoławczych, w konsekwencji zaś, nie wyczerpała przewidzianej w takich przypadkach drogi prawnej. Dla kwestii tej bez znaczenia pozostaje fakt, iż skarżąca złożyła wniosek o rozpatrzenie decyzji Inspektora Kontroli Podatkowej w trybie nadzoru przez Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej. Wniosek taki nie ma bowiem charakteru środka odwoławczego. O wyczerpaniu zaś drogi prawnej można mówić dopiero wówczas, gdy skarżąca wykorzystała wszystkie zwykłe środki odwoławcze lub środki zaskarżenia, jakie przysługują jej w danym postępowaniu. Nie jest natomiast wystarczające poprzestanie na innego typu środkach, choćby miały one spowodować weryfikację podjętych wcześniej rozstrzygnięć w trybie nadzoru.

Od postanowienia Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej skarżąca również nie wniosła przysługującego jej odwołania do Ministra Finansów, tym samym nie wyczerpała drogi prawnej, co umożliwiłoby jej wniesienie żądania zbadania zgodności z Konstytucją art. 249 ordynacji podatkowej.

W tym stanie rzeczy, uznając iż nie zostały spełnione warunki dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej określone w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.