223

POSTANOWIENIE

z dnia 15 maja 2002 r.

Sygn. akt Ts 39/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Andrzeja Łukaszewicza w sprawie zgodności:

paragrafu 20 ust. 3 pkt 1 oraz § 28 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1972 r. w sprawie projektów wynalazczych (Dz. U. Nr 54, poz. 351) z art. 64 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 26 marca 2002 r. zarzucono, że § 20 ust. 3 pkt 1 oraz § 28 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1972 r. w sprawie projektów wynalazczych (Dz. U. Nr 54, poz. 351) są niezgodne z art. 64 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji. Zdaniem skarżącego przedmiotowe rozporządzenie Rady Ministrów pozbawiało kierowników jednostek gospodarczych prawa do wynagrodzenia oraz prawa do obligatoryjnych nagród za zgłoszone i zrealizowane wnioski racjonalizatorskie. Skarżący w 1990 r. wystąpił z powództwem o zapłatę. Sąd Wojewódzki w Łodzi wyrokiem z 17 października 1997 r. powództwo to oddalił. Apelacja skarżącego od powyższego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 2 lutego 1998 r., a kasacja od tego wyroku została odrzucona postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 16 grudnia 1998 r. W międzyczasie skarżący złożył skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, która została uznana za niedopuszczalną, o czym powiadomiono skarżącego pismem z 23 stycznia 2002 r. W dniu 30 stycznia 2002 r. skarżący wystąpił do Ministra Sprawiedliwości z wnioskiem o wniesienie na jego rzecz kasacji. Minister Sprawiedliwości pismem z 28 lutego 2002 r. powiadomił skarżącego o braku podstaw do wniesienia kasacji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna może być wniesiona w ciągu trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Wskazany przez samego skarżącego wyrok Sądu Wojewódzkiego w Łodzi został wydany 17 października 1997 r., wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi został wydany 2 lutego 1998 r., zaś postanowienie Sądu Apelacyjnego odrzucające kasację zapadło 16 grudnia 1998 r. Daty wydania powyższych orzeczeń wskazują, iż upłynął trzymiesięczny termin od chwili ich doręczenia lub chwili gdy mogły zostać doręczone do dnia złożenia skargi konstytucyjnej.

Skarżący przyjmuje, iż orzeczeniem które zakończyło w jego sprawie drogę prawną było pismo Ministra Sprawiedliwości z 28 lutego 2002 r. informujące o braku podstaw prawnych do wniesienia kasacji. Wskazane pismo nie może jednak zostać uznane za ostateczne rozstrzygnięcie, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Pismo informujące o braku możliwości wniesienia kasacji nie zawiera rozstrzygnięcia o konstytucyjnych prawach skarżącego, w szczególności nie zawiera rozstrzygnięcia o prawach skarżącego wyrażonych w art. 64 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. W związku z tym trzymiesięczny termin wskazany w tym przepisie nie może biec od daty jego doręczenia.

Również decyzja Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z 30 listopada 2001 r. uznająca skargę Andrzeja Łukaszewicza przeciwko Polsce za niedopuszczalną, nie jest orzeczeniem od doręczenia którego biegnie termin do złożenia skargi konstytucyjnej. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna może dotyczyć aktu normatywnego na podstawie, którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach skarżącego. Innymi słowy, zaskarżony akt normatywny musi być podstawą konkretno-indywidualnego orzeczenia adresowanego do skarżącego. Wskazane w skardze konstytucyjnej rozporządzenie Rady Ministrów z 11 grudnia 1972 r. nie jest z pewnością podstawą wydania decyzji przez Europejski Trybunał Praw Człowieka, a Trybunał ten nie jest sądem, ani organem administracji publicznej w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że skarga konstytucyjna została złożona z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, co stało się podstawą odmowy nadania jej dalszego biegu.