221

POSTANOWIENIE

z dnia 26 kwietnia 2002 r.

Sygn. akt Ts 35/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stanisława Karczmarka w sprawie zgodności:

art. 523 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555 ze zm.) z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej panna Stanisława Karczmarka z 20 marca 2002 r. zarzucono, iż art. 523 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 12 grudnia 2001 r. (sygn. akt II KKN 176/01) Sąd Najwyższy odrzucił kasację skarżącego stwierdzając, iż kasacja nie przysługuje w sprawach, w których wymierzono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Zdaniem skarżącego, niedopuszczalność kasacji z uwagi na sposób wymierzonej kary pozbawienia wolności powoduje, iż nie mogą być naprawione oczywiste błędy popełnione w postępowaniu karnym. Prowadzi to, jego zdaniem, do naruszenia konstytucyjnego prawa do sprawiedliwego wyroku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 kwietnia 2002 r. pełnomocnik skarżącego wezwany został do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej w szczególności przez wskazanie praw lub wolności konstytucyjnych, których naruszenie stanowi podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną oraz określenia sposobu tego naruszenia.

W piśmie z 10 kwietnia 2002 r. pełnomocnik skarżącego ograniczył się do stwierdzenia, iż w ocenie skarżącego doszło do naruszenia art. 45 Konstytucji RP „stanowiącego prawo do sprawiedliwego wyroku”, zaś naruszenie to „zaistniało poprzez pozostawienie kasacji bez rozpoznania z powołaniem się na art. 523 § 2 Kodeksu postępowania karnego”.

Nie można uznać, iż te lapidarne sformułowania czynią zadość warunkom przewidzianym w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), w szczególności pełnomocnik skarżącego w żaden sposób nie wyjaśnił, dlaczego pozostawienie kasacji bez rozpoznania miałoby wykluczyć lub ograniczyć wydanie w sprawie skarżącego sprawiedliwego wyroku.

Niezależnie od powyższej kwestii należy stwierdzić, iż prawo do rozpoznania przez Sąd Najwyższy kasacji nie ma charakteru odrębnego prawa konstytucyjnego gwarantowanego w art. 45 Konstytucji RP. Z uwagi na treść art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, powołanie się na ograniczenie możliwości wnoszenia kasacji od prawomocnych orzeczeń sądów drugiej instancji nie może tym samym stanowić samodzielnej podstawy do występowania ze skargą konstytucyjną.

W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.