184

POSTANOWIENIE

z dnia 12 kwietnia 2002 r.

Sygn. akt Ts 21/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Piotra Chomicza w sprawie zgodności:

art. 83 oraz art. 91 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070) z art. 66 ust. 2 oraz art. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Piotra Chomicza złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 18 lutego 2002 r. zarzucono, iż art. 83 oraz art. 91 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070) jest niezgodny z art. 66 ust. 2 oraz art. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, sprawującego funkcję sędziego w sądzie rejonowym, zakwestionowana regulacja, zgodnie z którą czas pracy sędziego wyznaczony jest zakresem jego zadań, prowadzi do pozbawienia go konstytucyjnego prawa do określonych w ustawie dni wolnych od pracy. Zezwala bowiem na wyznaczanie sędziemu całodobowych dyżurów, także w niedziele i dni ustawowo wolne od pracy, za które nie przysługuje ani czas wolny, ani jakikolwiek dodatek pieniężny do wynagrodzenia.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z 4 września 2000 r. (sygn. akt VII 184/00) oddalono jego powództwo o wynagrodzenie za czas dyżurów całodobowych. Apelację skarżącego od tego wyroku oddalił Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z 17 stycznia 2001 r. (sygn. akt III A Pa 114/00). Ten sam sąd postanowieniem z 4 września 2001 r. (sygn. akt III A Pa 114/00) odrzucił kasację skarżącego stwierdzając, iż nie przedstawiono w niej okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie przez Sąd Najwyższy.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącego przysługującej mu drogi prawnej. W postępowaniu cywilnym w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia nie jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych jednym z przysługujących w ramach drogi prawnej środków odwoławczych jest kasacja do Sądu Najwyższego (art. 392¹ § 1 k.p.c.). O wyczerpaniu tego środka prawnego można wszakże mówić wówczas, gdy doszło do jego skutecznego złożenia, a więc w formie umożliwiającej jego rozpoznanie.

Jak wynika z treści postanowienia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 4 września 2001 r. (sygn. akt III A Pa 114/00), powodem odrzucenia przez ten sąd kasacji skarżącego był brak wskazania okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie. Wymóg taki ustanawia art. 393³ § 1 k.p.c., a jego niespełnienie uniemożliwia merytoryczne rozpoznanie kasacji. Skoro więc skarżący nie sporządził kasacji w wymaganej przepisami prawa formie, nie wykorzystał tym samym skutecznie przysługujących mu w ramach drogi prawnej środków odwoławczych. W tej sytuacji należało uznać, że nie została spełniona przesłanka dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, określona w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji.