166

POSTANOWIENIE

z dnia 5 marca 2002 r.

Sygn. akt Ts 169/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Niemcewicz

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jadwigi i Januarego Rzeszowskich w sprawie zgodności:

art. 32 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787 ze zm.) z art. 75 oraz art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Jadwigi i Januarego Rzeszowskich złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 20 listopada 2001 r. zarzucono, iż art. 32 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787 ze zm.) jest niezgodny z art. 75 oraz art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazali, iż wyrokiem z 17 listopada 1999 r. (sygn. akt I C 410/96) Sąd Rejonowy w Kielcach nakazał eksmisję skarżących z zajmowanego przez nich lokalu. Apelacja skarżących od tego wyroku została odrzucona przez Sąd Rejonowy w Kielcach postanowieniem z 16 grudnia 1999 r. (sygn. akt I C 410/96) z uwagi na nieuzupełnienie w terminie braków formalnych apelacji. Zażalenie skarżących na to postanowienie zostało oddalone przez Sąd Okręgowy w Kielcach postanowieniem z 10 maja 2000 r. (sygn. akt II Cz 259/00).

Zdaniem skarżących zastosowanie wobec nich przez Sąd Rejonowy w Kielcach zakwestionowanej regulacji prawnej narusza ich prawa konstytucyjne wywodzone z art. 75 oraz art. 76 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjny warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącego przysługującej mu drogi prawnej. Warunek ten nie jest spełniony, gdy skarżący nie wykorzysta w sposób skuteczny przysługujących mu środków zaskarżenia, w szczególności jeżeli w wyznaczonym terminie nie uzupełni braków formalnych takiego środka, uniemożliwiających jego merytoryczne rozpoznanie.

Jak wynika z akt sprawy skarżący zostali wezwani do wskazania wartości przedmiotu zaskarżenia i wezwania tego nie wykonali, co skutkowało odrzuceniem złożonej przez nich apelacji. W tej sytuacji nie można przyjąć, iż wyczerpali przysługującą im drogę prawną w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Niezależnie od powyższych okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż w skardze konstytucyjnej nie sprecyzowano, na czym polega niezgodność art. 32 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787 ze zm.) z art. 75 oraz art. 76 Konstytucji RP. Pełnomocnik skarżących ograniczył się jedynie do wskazania, iż zakwestionowana regulacja przewiduje możliwość rozwiązania umowy najmu lokali. Tak sformułowany zarzut wykazuje cechy oczywistej bezzasadności, co samodzielnie uzasadniałoby wydanie postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji.