161

POSTANOWIENIE

z dnia 11 lutego 2002 r.

Sygn. akt Ts 163/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wacława Opackiego w sprawie zgodności:

art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Wacława Opackiego z 2 listopada 2001 r. zarzucono, iż art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554) jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ponieważ “stanowi obejście zasad demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej” oraz narusza prawo skarżącego do sprawiedliwego zabezpieczenia społecznego.

W skardze wskazano, iż wyrokiem z 25 stycznia 2001 r. (sygn. akt III AUa 1172/00) Sąd Apelacyjny w Łodzi zmienił w części wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z 18 września 2000 r. (sygn. akt U 39904/99) w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do renty z powodu całkowitej niezdolności do pracy z tytułu wypadku przy prowadzeniu działalności gospodarczej od 1 sierpnia 1998 r., oddalając jego apelację w dalszej części. Skarżący złożył kasację od tego wyroku, wnosząc o jego zmianę przez przyznanie mu świadczenia od 13 lutego 1998 r. określając wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę 8408.73 zł. Postanowieniem z 27 kwietnia 2001 r. (sygn. akt III WCK 173/01) Sąd Apelacyjny w Łodzi odrzucił kasację skarżącego jako niedopuszczalną z uwagi na wartość przedmiotu zaskarżenia. Postanowieniem z 11 lipca 2001 r. (sygn. akt II UZ 42/01) Sąd Najwyższy oddalił zażalenie skarżącego od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 27 kwietnia 2001 r. (sygn. akt III AUa 1172/00) podtrzymując stanowisko Sądu Apelacyjnego, iż kasacja w wymienionej sprawie, z uwagi na treść art. 392¹ * 1 kodeksu postępowania cywilnego, jest przedmiotowo wyłączona.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotem skargi konstytucyjnej uczynić można wyłącznie taki akt normatywny, na podstawie którego sąd bądź organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych prawach, wolnościach albo obowiązkach skarżącego. Z treści tej regulacji wynika, iż w procedurze skargi konstytucyjnej można podnosić zarzut niekonstytucyjności wyłącznie tych aktów normatywnych, które były podstawą ostatecznego orzeczenia zapadłego w sprawie skarżącego i ich zastosowanie pozostaje w merytorycznym związku z naruszeniem praw lub wolności konstytucyjnych przysługujących skarżącemu.

Po wstępnym rozpoznaniu niniejszej skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny stwierdza, iż warunek powyższy nie został spełniony w stosunku do zakwestionowanego przez skarżącego art. 5 ust. 2 ustawy z 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554). Podstawą bowiem wskazanych w skardze konstytucyjnej rozstrzygnięć sądów wydanych w sprawie skarżącego, czyli postanowienia Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 27 kwietnia 2001 r. (sygn. akt III WCK 173/01) oraz postanowienia Sądu Najwyższego z 11 lipca 2001 r. (sygn. akt II UZ 42/01), były powołane w uzasadnieniach tych orzeczeń przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, a w szczególności art. 392¹ * 1 Kodeksu postępowania cywilnego, którego treść przesądziła o odrzuceniu kasacji skarżącego. Trybunał Konstytucyjny stwierdza natomiast, iż wskazany w skardze jako przedmiot zaskarżenia art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554) nie był, wbrew wyrażonemu w skardze konstytucyjnej stanowisku, pośrednią ani bezpośrednią podstawą orzeczeń sądów wydanych w sprawie skarżącego.

Nadto Trybunał Konstytucyjny wskazuje, iż zaskarżony przepis stanowi, że do złożenia i rozpoznania środków zaskarżenia od orzeczeń wydanych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Skoro zaś ustawa z 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji weszła w życie 1 lipca 2000 r. (art. 6 ww. ustawy), a wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi (sygn. akt VIII U 39904/99) został wydany 18 września 2000 r., to przepis art. 5 ust. 2 kwestionowanej ustawy nie znalazł zastosowania w sprawie.

W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.