143

POSTANOWIENIE

z dnia 8 stycznia 2002 r.

Sygn. akt Ts 112/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Bohdan Zdziennicki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Piotra Jankiewicza w sprawie zgodności:

art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej złożonej 30 lipca 2001 r. zarzucono, że art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) jest niezgodny z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego przepis ten wprowadzając przymus adwokacki przy wnoszeniu skargi konstytucyjnej w sposób nieuzasadniony ogranicza jego prawo do skargi konstytucyjnej. Skarżący wskazuje, że w sytuacji, gdy nie zachodzą przesłanki do ustanowienia pełnomocnika z urzędu, a żaden adwokat lub radca prawny z wyboru nie chciałby podjąć się sporządzenia skargi konstytucyjnej, jest on pozbawiony prawa do jej złożenia.

Decyzją z 6 sierpnia 1995 r. Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Świnoujściu (Nr V/02/92-ODM/99) odmówił przyznania skarżącemu pomocy w formie zasiłku celowego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie decyzją z 14 września 1999 r. (Nr SKO/PS/J1910/99) utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Skarga na tę decyzję została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 lutego 2001 r. (sygn. akt SA/Sz 1758/99).

Wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 31 sierpnia 2001 r. do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej skarżący przedstawił kopie zapadłych w jego sprawie orzeczeń, które nie zostały dołączone do skargi konstytucyjnej. Ponieważ powstały wątpliwości, które z wskazanych przez skarżącego orzeczeń stanowi ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, skarżący został ponownie wezwany zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 6 listopada 2001 r. do wskazania takiego orzeczenia. Wykonując powyższe zarządzenie skarżący oświadczył, iż orzeczeniem które narusza jego prawa w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 lutego 2001 r. Zdaniem skarżącego naruszenie to wyraża się dyskryminacją osób nie będących prawnikami, które chcą sporządzić skargę konstytucyjną.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji w skardze konstytucyjnej można zarzucać niezgodność z Konstytucją przepisów na podstawie, których sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach lub wolnościach skarżącego. O tym, że zakwestionowany w skardze konstytucyjnej przepis stanowił, w rozumieniu wskazanego przepisu Konstytucji, podstawę rozstrzygnięcia w indywidualnej sprawie skarżącego, można mówić wtedy, gdy rozstrzygnięcie to - przy tym samym przedmiocie - byłoby lub mogłoby być inne w przypadku nieobowiązywania przepisu zakwestionowanego w skardze. W przedmiotowej sprawie warunek ten nie został spełniony. Skarżący wskazał, iż orzeczeniem o jego prawach, w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 lutego 2001 r. W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny oceniał legalność decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego i stwierdził, że decyzja ta nie narusza art. 32 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Wskazany w skardze konstytucyjnej art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie miał wpływu ani na treść wydanych decyzji administracyjnych, ani wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrok ten nie został wydany na podstawie zaskarżonego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że skarga konstytucyjna nie spełnia wymogu, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.