Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2001-11-07 - Ts 146/01
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 146/01
Tytuł:Postanowienie z dnia 2001-11-07
Publikacja w Z.U.Z.U. 2002 / 1B / 111

111

POSTANOWIENIE

z dnia 7 listopada 2001 r.

Sygn. Ts 146/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Eweliny Nieplowicz w sprawie zgodności:

art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jednolity z 2001 r. Dz.U. Nr 6 poz. 56 ze zm.) z art. 18, art. 30, art. 31, art. 32 ust. 1 i 2, art. 38, art. 65, art. 67 ust. 2, art. 68 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a :

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 19 czerwca 2001 r., podniesiono, że art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jednolity z 2001 r. Dz.U. Nr 6 poz. 56 ze zm.) jest niezgodny z art. 18, art. 30, art. 31, art. 32 ust. 1 i 2, art. 38, art. 65, art. 67 ust. 2, art. 68 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Niezgodność ta polega na tym, że sposób rozdziału środków publicznych narusza zasadę sprawiedliwości społecznej, jest też niezgodny z zasadą równości. W skardze konstytucyjnej nie wskazano żadnych orzeczeń wydanych względem skarżącej na podstawie zaskarżonych przepisów ustawy. Nie wskazano też sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw. W samej skardze ani też w jej uzasadnieniu nie podniesiono w ogóle, iż jest ona wniesiona w imieniu Eweliny Nieplowicz. Dopiero w piśmie procesowym z 28 sierpnia 2001 r. pełnomocnik skarżącej oświadczył, iż obok wymienionych w skardze Krzysztofa Klimka i Kazimiery Mygi, skarga konstytucyjna jest również złożona w imieniu Eweliny Nieplowicz. W związku z powyższym skarżąca została wezwana zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego do dokładnego wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw, wskazania rozstrzygnięcia stanowiącego ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, wskazanie rozstrzygnięć świadczących o wyczerpaniu przez skarżącą drogi prawnej. W odpowiedzi na powyższe zarządzenie pełnomocnik skarżącej stwierdził jedynie, że dalsze obowiązywanie zaskarżonych przepisów ustawy uniemożliwia zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych skarżącej. W piśmie procesowym z 28 września 2001 r. nie wskazano natomiast żadnych orzeczeń wydanych w przedmiotowej sprawie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji skargę konstytucyjną może złożyć osoba, której konstytucyjne wolności i prawa zostały naruszone. Z powyższego wynika, iż skarga konstytucyjna jest skargą indywidualną. Prawo polskie nie zna ani skargi zbiorowej, ani też skargi wnoszonej przez jednostkę w interesie ogółu czy w interesie określonej klasy podmiotów. Skarga konstytucyjna służy zawsze ochronie praw i wolności konkretnej osoby.

Istotą skargi konstytucyjnej jest jej nadzwyczajny i subsydiarny charakter. Skarga może zostać uruchomiona dopiero wtedy, gdy skarżąca nie dysponuje już żadną proceduralną możliwością postępowania przed sądami lub organami administracji publicznej. Z tego względu skargę konstytucyjną można złożyć dopiero po wyczerpaniu drogi prawnej i uzyskaniu ostatecznego rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Pełnomocnik skarżącej obowiązany jest wykazać spełnienie przez skargę konstytucyjną wszystkich wymogów sformułowanych w cytowanych wyżej przepisach. Dopiero spełnienie tych wymogów umożliwia rozpatrzenie skargi konstytucyjnej.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że wezwanie do uzupełnienia braków formalnych przedmiotowej skargi nie polega na “nieporozumieniu”, lecz ma wskazać jakie elementy skargi muszą być uzupełnione by Trybunał Konstytucyjny mógł dokonać jej merytorycznego rozpoznania. Należy podkreślić, iż Trybunał Konstytucyjny w myśl art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym jest związany granicami skargi oraz że w myśl art. 191 ust. 1 Konstytucji nie może działać z urzędu. Z tych względów nie uzupełnienie przez pełnomocnika skarżącej braków pozbawia Trybunał Konstytucyjny możliwości rozpatrzenia skargi konstytucyjnej.

Jak wynika z ustaleń poczynionych w pierwszej części uzasadnienia przedmiotowa skarga konstytucyjna miała szereg braków formalnych, które pomimo wezwania skarżącej do ich uzupełnienia nie zostały uzupełnione. Skarżąca nie wskazała żadnego orzeczenia wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów, nie wskazała również sposobu naruszenia jej konstytucyjnych praw. Za wskazanie sposobu naruszenia praw skarżącej nie może zostać uznane ogólne stwierdzenie, iż “dalsze obowiązywanie zaskarżonych przepisów uniemożliwia zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych skarżących”.

Złożenie skargi konstytucyjnej nie spełniającej wymogów wynikających z cytowanych wyżej przepisów Konstytucji i ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz niewykonanie zarządzenia wzywającego do uzupełnienia braków skargi skutkuje, w myśl art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, odmową nadania jej dalszego biegu.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: