314

POSTANOWIENIE

z dnia 25 października 2001 r.

Sygn. Ts 141/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Władysława P.

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Władysława Polaka z 31 sierpnia 2001 r. uczyniono przedmiotem zaskarżenia wyrok Sądu Wojewódzkiego w Krośnie z 6 października 1998 r. (sygn. akt I Ca 227/98), bliżej nie określony wyrok Sądu Rejonowego w Jaśle oraz postanowienie Sądu Najwyższego z 14 maja 2001 r. (sygn. akt I CKN 370/00) o odmowie przyjęcia kasacji do rozpoznania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

W skardze konstytucyjnej Władysława P. zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego wydania orzeczenia “unieważniającego całość postępowania od początku z dopuszczeniem dowodu z opinii innego biegłego inżyniera-geodety” oraz wniesiono o zmianę zaskarżonych wyroków nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej kwestionowanych rozstrzygnięć. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Niezależnie od powyższego należy zauważyć, iż złożona skarga nie spełnia również wymogów dopuszczalności jej merytorycznego rozstrzygnięcia, które ustawodawca przewidział w art. 47 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, gdzie w sposób wyraźny wskazał, jakie warunki, poza wymaganiami dotyczącymi pisma procesowego, powinna spełniać skarga konstytucyjna.

Biorąc po uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.