Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2001-10-17 - Ts 82/01
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 82/01
Tytuł:Postanowienie z dnia 2001-10-17
Publikacja w Z.U.Z.U. 2001 / 8 / 302

302

POSTANOWIENIE

z dnia 17 października 2001 r.

Sygn. Ts 82/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana D. w sprawie zgodności:

art. 393 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2 oraz art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Jana D. złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 25 czerwca 2001 r. zarzucono, iż art. 393 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Za podstawę skargi konstytucyjnej skarżący przyjął wydanie przez Sąd Najwyższy 18 kwietnia 2001 r. postanowienia (sygn. akt III CKN 384/00) odmawiającego przyjęcia do rozpoznania kasacji skarżącego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 28 lipca 1998 r. (sygn. akt I Aca 234/98). Sąd Najwyższy oparł swoje rozstrzygnięcie na treści art. 393 kpc w brzmieniu nadanym ustawą z 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. Nr 48, poz. 554), zgodnie z którym sąd może odmówić przyjęcia kasacji, jeżeli zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty nie narusza prawa, ani nie zachodzi nieważność postępowania. Sąd Najwyższy uznał ponadto, iż z uwagi na regulację art. 5 ust. 2 wspomnianej ustawy, możliwość odmowy przyjęcia do rozpoznania odnosi się także do kasacji od orzeczeń sądów drugiej instancji wydanych przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej treść art. 393 kpc, tj. przed 1 lipca 2000 r.

Zdaniem skarżącego postanowienie Sądu Najwyższego prowadzi do naruszenia konstytucyjnego prawa do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez uzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd. Skarżący podniósł, iż został pozbawiony dostępu do sądu i rozpatrzenia sprawy, zaś postanowienie Sądu Najwyższego zostało wydane po upływie ponad dwóch lat od złożenia kasacji. Uznał on także, iż zostało wobec niego retroaktywnie zastosowane nowe prawo, zmieniające przepisy procesowe w toku instancji co stanowi to naruszenie prawa do sprawiedliwego rozpoznania sprawy.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej podstawą wystąpienia ze skargą konstytucyjną może być wyłącznie naruszenie podmiotowych praw lub wolności konstytucyjnych przysługujących skarżącemu. W trakcie wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny dokonuje oceny, czy spełnione są warunki merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej pozostając przy tym związany granicami skargi określonymi przez samego skarżącego (art. 66 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym; Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Granice te wyznaczają zarówno przedmiot skargi konstytucyjnej, jak i jej podstawy.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania skarżący wskazał na naruszenie przez Sąd Najwyższy prawa do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez właściwy sąd gwarantowane przez art. 45 Konstytucji RP. Zarzut ten wszakże nie jest zasadny. Jak wynika bowiem z treści skargi konstytucyjnej sprawa skarżącego była rozpoznawana przez sądy dwóch instancji, nie był więc on pozbawiony dostępu do sądu ani też nie doszło do pogwałcenia zasady jawności, skoro sądy orzekały po przeprowadzeniu rozpraw.

Odnosząc zarzuty skarżącego do kwestii odmowy przyjęcia kasacji, Trybunał Konstytucyjny podkreśla, iż prawo do rozpoznania kasacji przez Sąd Najwyższy nie ma charakteru prawa konstytucyjnego. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje w tym zakresie pogląd wyrażony w wyroku z 10 lipca 2000 r. (sygn. SK 12/99, OTK ZU Nr 5/2000, poz. 143), iż wyłączenie pewnych spraw spod kontroli kasacyjnej nie narusza prawa do sądu w kształcie, jaki mu nadała obowiązująca konstytucja, zaś ustawodawca posiada określoną swobodę kreowania środków zaskarżenia orzeczeń zapadłych w drugiej instancji. Podobnie w postanowieniu z 15 grudnia 1999 r. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, iż “art. 45 ust. 1 Konstytucji wśród elementów prawa do rzetelnego postępowania sądowego nie wymienia uprawnienia do wniesienia kasacji. Natomiast art. 78 Konstytucji RP wyraża prawo jednostki do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Prawo to przysługuje zresztą tylko w granicach określonych w ustawie, która może nie tylko określić tryb zaskarżania, ale i wyłączyć możliwość wniesienia zaskarżenia. Prawo do kasacji nie ma charakteru konstytucyjnego i wynika wyłącznie z ustawy regulującej tryb postępowania sądowego” (sygn. Ts 111/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 23, s. 116).

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, należało odmówić nadania tej skardze dalszego biegu.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: