273

POSTANOWIENIE

z dnia 18 września 2001 r.

Sygn. Ts 186/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Lech Garlicki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Leszka Mirosława H. w sprawie zgodności:

§ 48 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie służby wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U. z 1997 r. Nr 7, poz. 38 ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 92 ust. 1, art. 178 ust. 2, art. 180 ust. 2 i ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p. o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej złożonej 21 listopada 2000 r. zarzucono, że § 48 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie służby wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U. z 1997 r. Nr 7, poz. 38 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 92 ust. 1, art. 178 ust. 2, art. 180 ust. 2 i ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego § 48 przedmiotowego rozporządzenia wydany został z przekroczeniem upoważnienia ustawowego. Ustawodawca nie przewidywał bowiem możliwości przenoszenia sędziego z sądu okręgowego do sądu garnizonowego przez Ministra Obrony Narodowej. Ponadto utożsamianie sędziego wojskowego z żołnierzem zawodowym narusza zdaniem skarżącego art. 32 ust. 1 Konstytucji. W przypadku sędziów wojskowych oznacza to bowiem możliwość podejmowania decyzji o ich stanowiskach służbowych przez naczelny organ administracji państwowej, co jest wykluczone w przypadku sędziów sądów powszechnych. Skarżący zarzucił też naruszenie art. 178 ust. 2, art. 180 ust. 2 i ust. 5 Konstytucji wskazując, iż przepisy te zakazują pozbawienia go praw jakie nabył na stanowisku sędziego sądu okręgowego.

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 594/Kadr z 29 lutego 2000 r. odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Obrony Narodowej nr Pf 101 z 3 lipca 1996 r. oraz utrzymującej ją w mocy decyzji nr 9/Kadr z 11 grudnia 1996 r. w sprawie zwolnienia ze stanowiska sędziego Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie i wyznaczenia na stanowisko sędziego w Wojskowym Sądzie Garnizonowym w Warszawie. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją nr 737 z 5 października 2000 r. Skarżący składając skargę konstytucyjną złożył równocześnie skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wskazaną wyżej decyzję Ministra Obrony Narodowej. W związku z rozpatrywaniem sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 9 stycznia 2001 r. zawiesił postępowanie w sprawie skargi konstytucyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 11 maja 2001 r. odrzucił skargę Leszka Mirosława H. stwierdzając, iż w myśl art. 107 ust. 1a pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (tekst jednolity z 1997 r. Dz.U. Nr 10, poz. 55) skarga na decyzję w sprawie przeniesienia na inne stanowisko służbowe sędziego wojskowego nie przysługuje. Postanowieniem z 30 lipca 2001 r. Trybunał Konstytucyjny postanowił podjąć zawieszone postępowanie w sprawie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W piśmie procesowym z 5 sierpnia 2001 r. skarżący wniósł o wydanie orzeczenia stwierdzającego, że § 46 pkt 1 i 3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 lipca 1992 r. w sprawie służby wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U. Nr 60, poz. 305 ze zm.) był niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 92 ust. 1, art. 178 ust. 2, art. 180 ust. 2 i ust. 5 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji skargę konstytucyjną można wnieść w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach, prawach lub obowiązkach skarżącego. Dopuszczalna jest więc jedynie taka skarga konstytucyjna, w której zaskarżono przepis lub przepisy na podstawie, których wydano względem skarżącego konkretno-indywidualne rozstrzygnięcie. W przedmiotowej sprawie warunek ten nie został spełniony. Skarżący wskazał na decyzje Ministra Obrony Narodowej z 29 lutego i 5 października 2000 r. jako na akty rozstrzygające o jego konstytucyjnych prawach. Jak wynika z treści decyzji odmawiającej wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji została ona wydana na podstawie art. 156 § 1 i art. 157 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego. Z kolei w utrzymującej ją w mocy decyzji jako podstawę rozstrzygnięcia powołano również art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 kpa. Z powyższego wynika, że § 48 zaskarżonego rozporządzenia nie był podstawą wydania obu decyzji. Przepis ten nie był również podstawą wydania postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 maja 2001 r. odrzucającego skargę na decyzje Ministra Obrony Narodowej. Podstawę rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowił, bowiem art. 107 ust. 1a pkt 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.

Należy też stwierdzić, że wskazane przez skarżącego zasady ustrojowe zawarte w art. 2, art. 92 ust. 1, art. 178 ust. 2, art. 180 ust. 2 i ust. 5 nie wyrażają konstytucyjnych praw lub wolności, o których mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Z tego też względu zarzut ich naruszenia sformułowany w skardze konstytucyjnej nie może być rozpatrzony. W szczególności zasady te nie wyrażają sformułowanego przez skarżącego w piśmie procesowym z 14 grudnia 2000 r. prawa do wykonywania zawodu sędziego w Wojskowym Sądzie Okręgowym ani też prawa do wynagrodzenia otrzymywanego na ostatnio zajmowanym stanowisku. Należy podkreślić, iż odmowa nadania biegu skardze konstytucyjnej nie przesądza o trafności bądź nietrafności podnoszonych przez skarżącego zarzutów dotyczących niekonstytucyjności przepisu zezwalającego Ministrowi Obrony Narodowej na przenoszenie sędziego wojskowego na inne stanowisko służbowe. Zarzuty takie nie mogą być jednak podnoszone w drodze skargi konstytucyjnej, która nie spełnia konstytucyjnych i ustawowych wymogów.

Na tle powyższych uwag należy również rozpatrywać zarzut niezgodności kwestionowanych uregulowań z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Skoro kwestionowane przepisy nie były podstawą rozstrzygania o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego, to ich ocena z punktu widzenia zasady równości również jest niedopuszczalna. Uwaga ta odnosi się także do zarzutu sformułowanego w piśmie procesowym z 14 grudnia 2000 r., w którym skarżący wskazywał na niezgodność kwestionowanych regulacji z art. 65 ust. 1 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny nie rozpatrywał w postępowaniu wstępnym zarzutów sformułowanych w piśmie procesowym z 5 sierpnia 2001 r., gdyż zostały one wniesione z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.