242

POSTANOWIENIE

z dnia 13 września 2001 r.

Sygn. Ts 76/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Tatiany C. w sprawie zgodności:

art. 407 i 408 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Tatiany C. z 21 czerwca 2001 r. podniesiono, iż postanowieniem Sądu Okręgowego w Krakowie z 31 stycznia 2000 r. (sygn. akt II Cr 9/99) odrzucającym skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Krakowie z 28 grudnia 1993 r. (sygn. akt II Cr 1173/93) oraz postanowieniem Sądu Najwyższego z 25 stycznia 2001 r. (sygn. akt III CKN 1440/00) oddalającym kasację od postanowienia Sądu Okręgowego w Krakowie z 6 marca 2000 r. (sygn. akt II Cr 9/99) naruszono prawo skarżącej do sądu określone w art. 45 ust. 1 Konstytucji. Pełnomocnik skarżącej wskazał jako przedmiot skargi konstytucyjnej art. 407 i 408 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.).

Zarządzeniem z 2 sierpnia 2001 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia w terminie 7 dni braków formalnych skargi konstytucyjnej w szczególności przez dokładne określenie, na czym polega niezgodność art. 407 i 408 ustawy z 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego z art. 45 ust. 1 Konstytucji.

W piśmie procesowym uzupełniającym skargę konstytucyjną pełnomocnik skarżącej wskazał, iż niezgodność art. 407 i 408 kodeksu postępowania cywilnego z art. 45 ust. 1 Konstytucji polega na istnieniu rozbieżności pomiędzy treścią tych przepisów, ponieważ “w oparciu o przepis art. 407 kpc termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania wynosi trzy miesiące licząc od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, natomiast z treści przepisu art. 408 kpc wynika, że wznowienia postępowania nie można żądać dopiero po upływie pięciu lat od uprawomocnienia się wyroku”. Zdaniem skarżącej rozbieżność ta umożliwiła sądowi wydanie niesprawiedliwego i krzywdzącego ją orzeczenia, co wskazuje na naruszenie prawa skarżącej do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy przez bezstronny i niezawisły sąd.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg z uwagi na jej oczywistą bezzasadność.

Określenie przez pełnomocnika skarżącej sposobu naruszenia prawa do sądu przez zastosowanie zakwestionowanych przepisów opiera się na błędnej interpretacji przepisów kodeksu postępowania cywilnego.

Zarzut niezgodności art. 407 i 408 kodeksu postępowania cywilnego z art. 45 ust. 1 Konstytucji pełnomocnik skarżącej wywodzi ze sprzeczności, która jego zdaniem zachodzi między normami określonymi w tych przepisach. Pominąwszy fakt, iż kwestionowany art. 408 kpc nie był pośrednio ani bezpośrednio podstawą odrzucenia przez Sąd Okręgowy w Krakowie postanowieniem z 31 stycznia 2000 r. (sygn. akt II Cr 9/99) skargi o wznowienie postępowania, należy stwierdzić, iż podnoszona przez pełnomocnika skarżącej sprzeczność między regulacją art. 407 i 408 kpc ma charakter wyłącznie pozorny. Ograniczenie w art. 407 kpc uprawnienia do wniesienia skargi o wznowienie postępowania terminem trzech miesięcy od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, w niczym nie uchybia określonej w art. 408 kpc regulacji przewidującej realizację tego uprawnienia w okresie 5 lat od uprawomocnienia się wyroku. Dostrzegana przez pełnomocnika skarżącej sprzeczność nie istnieje.

Trybunał Konstytucyjny wskazuje, iż na konstytucyjne prawo do sądu wyrażone przede wszystkim w art. 45 ust. 1 Konstytucji składa się w szczególności: 1) prawo dostępu do sądu, tj. prawo uruchomienia procedury przed sądem (niezależnym, bezstronnym i niezawisłym); 2) prawo do odpowiednio ukształtowanej procedury sądowej, zgodnej z wymogami sprawiedliwości i jawności; 3) prawo do wyroku sądowego, tj. prawo do uzyskania wiążącego rozstrzygnięcia sprawy przez sąd. Wyjątkowo lakoniczna argumentacja skargi konstytucyjnej - nie uzupełniona przez pełnomocnika skarżącej mimo wezwania zawartego w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego - właściwie nie pozwala na merytoryczne odniesienie się do zarzutu niezgodności zaskarżonych przepisów z art. 45 ust. 1 Konstytucji. Z pewnością jednak nie można dopatrzyć się podstaw naruszenia prawa do sądu w ustawowym określeniu terminu korzystania przez stronę z uprawnienia do złożenia skargi o wznowienie postępowania przed sądem cywilnym.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym orzeczono jak w sentencji.