287

POSTANOWIENIE

z dnia 28 sierpnia 2001 r.

Sygn. Ts 54/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Elżbiety i Romualda M. w sprawie zgodności:

art. 9 ust. 2 i 3, art. 10 oraz art. 54 ust. 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz.U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.) z art. 2 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Elżbiety i Romualda M. z 25 kwietnia 2001 r. zarzucono, iż art. 9 ust. 2 i 3, art. 10 oraz art. 54 ust. 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z 1993 r. Dz.U. Nr 90, poz. 416 ze zm.) są niezgodne z art. 2 oraz art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazali, iż decyzjami z dnia 6 czerwca 1997 r. (KS II-2/431/165/1/97 oraz KS II-2/431/165/2/97) stosując zaskarżone przepisy Inspektor Kontroli Skarbowej ustalił należne od rozliczających się wspólnie jako małżonkowie Elżbiety i Romualda M. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1994 r. w kwocie 84.868,80 zł i zaległość w kwocie 20.413,80 zł oraz określił zobowiązanie w tym podatku za rok 1995 w kwocie 36.010,80 zł i zaległość w kwocie 17630,10 zł oraz odsetki za zwłokę w kwocie 17630,10 zł.

Następnie decyzjami z 12 kwietnia 1999 r. (Nr PDF 732-2/73/99 i Nr PDF 732-2/74/99) Izba Skarbowa w Olsztynie utrzymała w mocy decyzje Inspektora Kontroli Skarbowej z 6 czerwca 1997 r.

Od decyzji Izby Skarbowej skarżący wnieśli skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, która została oddalona wyrokiem z 6 czerwca 2000 r.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 22 maja 2001 r. pełnomocnik skarżących został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez podanie daty doręczenia skarżącym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 czerwca 2000 r. (sygn. akt II SA 1085-1086/99).

W wykonaniu tego zarządzenia pełnomocnik skarżących złożył 30 maja 2001 r. pismo procesowe, w którym wskazał, iż wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego został doręczony skarżącym 25 lipca 2000 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643, zm.: z 2000 r. Nr 48, poz. 552, Nr 53, poz. 638) skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego ugruntowany jest pogląd, iż początek biegu terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną rozpoczyna się od doręczenia skarżącemu tego orzeczenia, od którego nie przysługuje już skarżącemu żaden środek odwoławczy, a które przesądziło o ostatecznym charakterze rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji (por. np. postanowienia z: 17 marca 1999 r., sygn. Ts 117/98, OTK ZU Nr 3/1999, poz. 44; 28 czerwca 2000 r., sygn. Ts 82/00, OTK ZU Nr 6/2000, poz. 250).

W skardze konstytucyjnej będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, pełnomocnik skarżących wskazał, iż do naruszenia praw i wolności przysługujących skarżącym doszło w związku z wydaniem decyzji organów podatkowych i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 czerwca 2000 r. Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) orzeczenia tego sądu są prawomocne, co oznacza, iż skarżącym nie przysługiwał już żaden środek zaskarżenia ww. wyroku. Wyrok ten miał charakter ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP i wraz z jego doręczeniem skarżącym rozpoczął się bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Dla biegu tego terminu bez znaczenia pozostawał fakt, iż skarżący wystąpili do Ministra Sprawiedliwości o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lipca 2000 r. Wystąpienie to nie mogło bowiem wpłynąć na ostateczny charakter wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego został doręczony skarżącym, jak wskazał pełnomocnik skarżących, 25 lipca 2000 r., zaś niniejsza skarga konstytucyjna została złożona 30 kwietnia 2001 r., tak więc doszło do znacznego przekroczenia terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny stwierdza, iż skarga konstytucyjna nie spełnia warunków jej merytorycznego rozpoznania określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP oraz w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Należało zatem odmówić nadania jej dalszego biegu.